Editorial
Η Γιορτή της Μητέρας
Μια μεγάλη γιορτή για την γυναίκα αυτή που μας έφερε όλους στη ζωή. Δεν υπάρχει καθόλου ζωή εάν κάποια γυναίκα δεν μας κυοφορήσει και μέσα σε όλο αυτό το διάστημα των εννέα μηνών καταφέρει να μας κρατήσει υγιείς και τελικά να μας γεννήσει. Όλη αυτή η εμπειρία και η κατάσταση είναι μοναδική και δεν περιγράφεται με λόγια. Και για την κάθε γυναίκα είναι κάτι μοναδικό!
Ξέρω όμως περιπτώσεις που οι μανάδες δεν ήταν και οι καταλληλότερες. Και από αυτές θυμάμαι μία που δεν ήταν βέβαια και τραγική αλλά δεν ήταν και πρότυπο μητέρας απέναντι στο παιδί της. Μόνο στο ένα της παιδί!
Υπήρχε παλιά ένα βιβλίο που ο τίτλος του ήταν: «Υπάρχουν καλές μητέρες»? Με ερωτηματικό. Δεν μπόρεσα να το διαβάσω ποτέ ολόκληρο. Τότε ακόμα δεν είχα γίνει μητέρα κι όμως μου φαινόταν τόσο «σκληρό»! Ταυτόχρονα έβλεπα συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν πολλές μάνες κι ας φαίνονται επιφανειακά ότι είναι «κοντά» στα παιδιά τους. Ίσως να μην έμαθαν κι αυτές κάποια πράγματα σωστά δίπλα στις δικές τους μανάδες. Τι να πω! Λάθη γίνονται. Και είναι πολλά!!!
Αυτή η περίπτωση λοιπόν που σας έλεγα, αφορούσε την ιστορία μιας μάνας και τη διαφοροποίηση συναισθημάτων που εκδήλωνε στα δύο της παιδιά. Το πρώτο χρίστηκε ο βασιλιάς και το δεύτερο σε σειρά, ο «δούλος». Κι αυτό γιατί με το καλημέρα σας, το δεύτερο παιδί ήρθε στον κόσμο ετούτο για να έχει παρέα το πρώτο. Κι αυτό, το δεύτερο παιδί το ήξερε από την αρχή. Του το είχαν πει!!! Από τη στιγμή που θυμόταν τον εαυτό του, θυμόταν κι αυτή τη φράση.
Το πρώτο παιδί ήταν το έξυπνο, το εύστροφο, το ευαίσθητο και ο αρχηγός. Είχε όλες τις χάρες και ο περίγυρος το θαύμαζε για αυτές!!! Του έκαναν όλα τα χατίρια και δεν υπήρχε κάτι που θα τους ζητούσε και δεν θα προσπαθούσαν να το εκπληρώσουν. Το δεύτερο παιδί… απλά υπήρχε. Δεν ήταν τόσο έξυπνο όσο το πρώτο, δεν ήταν ευαίσθητο όσο το πρώτο και γενικότερα όποιο χάρισμα και να υπήρχε, κανείς δεν το ανακάλυπτε γιατί κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του. Ήταν εκεί σιωπηλό και είχε τον ρόλο ενός ακόλουθου. Του ακόλουθου του «βασιλιά»!!!
Το πρώτο παιδί χάρηκε τα χάδια και τις αγκαλιές των γονιών, των συγγενών και των φίλων της οικογένειας, ενώ το δεύτερο δεν είχε αυτές τις συναισθηματικές απολαύσεις, αφού έπρεπε να είναι συνεχώς σε μια κούνια. Η μαμά του δεν το κρατούσε αγκαλιά γιατί δεν προλάβαινε από τις πολλές δουλειές που είχε. Αλλά ούτε και ήθελε, φοβούμενη μην το μωρό συνηθίσει στις τρυφερότητες και πάθει ό,τι είχε πάθει με το πρώτο. Συνεχόμενες νύχτες ξενυχτιού και αγρυπνίας, ταλαιπωρίας και κούρασης. Δεν μπορούσε να το κρατήσει στα χέρια όμως και κανείς άλλος, γιατί είχε δοθεί ρητή εντολή ώστε το μωρό να μην κακοσυνηθίσει. Την είχε «πατήσει» με το πρώτο της παιδί και στον χυλό φύσαγε και το γιαούρτι!
Το δεύτερο παιδί μεγάλωσε με αυτονομία, αφού κανείς σχεδόν δεν ασχολούνταν μαζί του κι αν αυτό γινόταν ήταν για πολύ λίγο, μόνο για τα βασικά. Έκλαιγε μόνο όταν πεινούσε κι όταν ήταν λερωμένη η πάνα του. Παρ’ όλ’ αυτά, μίλησε νωρίτερα, περπάτησε νωρίτερα και τα έκανε όλα νωρίτερα από το πρώτο. Κι ας μην ασχολούνταν τόσο πολύ μαζί του!!! Στο σχολείο δεν «κούρασε» κανέναν να το διαβάζει αφού ήταν συνεπής και δεν χρειαζόταν βοήθεια. Άλλωστε δεν θα προλάβαινε και κανείς να του την δώσει.
Στη συνέχεια της ζωής του το δεύτερο παιδί, που είχε μάθει ότι έπρεπε να τα κάνει όλα μόνο του, ανεξαρτητοποιήθηκε πολύ γρήγορα και πήρε κι αυτό το δρόμο του. Το πρώτο παιδί ήταν κολλημένο με την οικογένεια, εξαρτημένο και παντελώς ανίκανο να κάνει ακόμα και τα βασικά. Ακόμα και τα τσιγάρα του από το περίπτερο, τα αγόραζε το δεύτερο παιδί, το όχι και τόσο «προσεγμένο».
Η ζωή συνεχίστηκε… Το δεύτερο παιδί έκανε οικογένεια κι ένα δικό του παιδί. Δεν έκανε δεύτερο γιατί ποτέ δεν ήθελε να μπει το πρώτο του παιδί σε ανταγωνισμό με το δεύτερο. Δεν έκανε δεύτερο παιδί, γιατί δεν ήθελε να κάνει τη «χάρη» στο πρώτο και να έχει βοηθό. Από την άλλη νόμιζε ότι ήταν αδύνατο να αγαπήσει τόσο πολύ ένα παιδί όσο το πρώτο της.
Και αυτό τελικά είναι η πραγματικότητα! Όσο κι αν οι γονείς λένε το αντίθετο.
Δυστυχώς υπάρχουν παραδείγματα γονέων που δείχνουν ολοφάνερα την προτίμησή τους σε κάποιο από τα παιδιά τους. Έχουν αδυναμίες, εντάξει άνθρωποι είμαστε όλοι! Καλύτερα όμως θα ήταν αυτές οι αδυναμίες τους να μην είναι τόσο φανερά απροκάλυπτες και να τις κρατάνε μόνο για τον εαυτό τους, ώστε όλα τα μέλη της οικογένειας να είναι ευτυχισμένα και να καταλαβαίνουν ότι τους αναλογεί ΟΛΗ η αγάπη των γονιών τους και όχι ό,τι περισσεύει …..
Ακόμα κι όταν αυτό είναι ένα ψέμα!!!
Τα περισσεύματα αγάπης κι ό,τι απέμεινε απ’ την καρδιά σου, είναι κάτι που το πετάς σε όποιον περάσει απ’ έξω από το σπίτι σου. Σε κάποιον που μπορεί να μην τον ξέρεις καν. Δεν είναι κάτι που ταιριάζει στο ίδιο σου το παιδί!
Αργότερα όταν η προσαρμογή και η καθημερινότητα με το μοναδικό της παιδί, “πέρασε” από τα χρόνια και άρχισε να γίνεται εμπειρία, επιβεβαιώθηκαν οι πρώτες της σκέψεις. Και όσο κι αν ήθελε διακαώς να κάνει μια ολόκληρη οικογένεια με πολλές φωνές, φασαρίες, αγάπες, τσακωμούς και ζωντάνια, κατάλαβε ότι είχε πράξει σωστά και δεν «μεγάλωσε» την οικογένειά της. Το πρώτο και τελευταίο της παιδί, ήταν όλη της η ζωή. Το κοιτούσε κι έλιωνε!!! Ήταν η μοναδική της προτεραιότητα και μπροστά του δεν χωρούσε ούτε μία καρφίτσα!!! Ήταν ο ήλιος της καθεμιάς μέρας ό,τι και να συνέβαινε. Ήθελε να προσφέρει ό,τι μπορούσε αλλά και ό,τι δεν μπορούσε στο μονάκριβό της πλασματάκι. Αυτό που χαμογελούσε κι «έβαζε» την ίδια την άνοιξη μέσα στην καρδιά της. Αυτό που της έδινε κουράγιο για τις δυσκολίες και μέσα σ’ ένα του βλέμμα ησύχαζε την ταραγμένη της ψυχή. Μ’ ένα του χαμόγελο!!!
Αφού ένιωσε ολοκληρωτικά την μητρότητα και βίωσε τις ομορφιές αλλά περισσότερο τις δυσκολίες της, κατανόησε και τη δική της μητέρα. Αυτή που έδινε ό,τι της περίσσευε, αυτή που δεν είχε άλλα να δώσει γιατί της τα είχε «πάρει» το πρώτο της παιδί. Δεν υπήρχε άλλο απόθεμα για δεύτερο παιδί, ούτε άλλη υπομονή, ούτε άλλη αγάπη. Όλη της την αγάπη την εξάντλησε σε αυτό που πρόλαβε να βγει πρώτο από το αναπαραγωγικό της σύστημα. Το δεύτερο ήταν απλά μια φωτογραφία μέσα σ’ ένα άλμπουμ. Ένα νούμερο για να συμπληρωθεί η οικογένεια των τεσσάρων που εκείνη την εποχή συνηθιζόταν. Ένας βοηθός για όλη την οικογένεια. Ήταν αυτός που «έτρεχε» όταν χρειαζόταν κάτι, την ώρα που το άλλο της παιδί αδιαφορούσε. Αυτό το πρώτο, το «λουσμένο» με αγάπη περίσσια και με κανακέματα πολλά και πνιγμένο στα υλικά καλούδια, ήταν αυτό που έδινε τη λιγότερη σημασία στην ίδια του τη μάνα. Ήταν αυτό που είχε τα περισσότερα προβλήματα μαζί της και κανέναν σεβασμό και συμπόνια. Το πιο ευεργετημένο παιδί, ήταν αυτό που νόμιζε ότι οι γονείς του ήταν μόνο για να «παίρνει».
Όταν ήρθε η στιγμή αυτή που χρειάστηκε να «δώσει» πίσω στους γονείς του λίγη από την αγάπη που απλόχερα του είχαν προσφέρει γιατί έτσι την ένιωθαν, δεν του περίσσευε ούτε ένα ψιχουλάκι. Ούτε ένας κόκκος προσοχής ή ακόμα και λύπησης. Ούτε ένα τηλεφώνημα μια φορά την εβδομάδα. Είτε ήταν δική του η οικογένεια είτε ξένη, δεν είχε καμία απολύτως διαφορά. Μάλιστα στην ξένη μπορεί να συμπεριφερόταν και με μεγαλύτερη προσοχή!
Αυτή η αχόρταγη επιθυμία για όλο και περισσότερα και η απληστία που τον «έτρωγαν» έγιναν ψήγματα ψυχρότητας κι από τις πολλές τις προσφορές που είχε ως παιδί αντί να είναι «γεμάτος» και να ανταποδώσει συναισθήματα, η καρδιά του πάγωσε! Σαν να τον είχαν «πεταμένο» ή δοσμένο σε κάποια ξένη οικογένεια και όταν μεγάλωσε τους «κρατούσε» κακία!
Δεν ξέρω εάν είμαι η κατάλληλη μητέρα, νομίζω πως όχι. Τώρα τελευταία μάλιστα αναθεώρησα όσα έκανα στο παρελθόν και είμαι στη φάση που νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος. Και που αμφισβητώ καθημερινά τον εαυτό μου για ό,τι και αν κάνει. Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω με τίποτα εάν αυτά που κάνω, ακόμα κι αυτά που λέω είναι αυτά που πρέπει, ώστε να μην δημιουργήσω πρόβλημα στο δικό μου παιδί και να μεγαλώσει ελεύθερο από υποχρεώσεις και κοινωνικές προσταγές.
Δεν ξέρω εάν θα γίνει ευτυχισμένο, εάν θα βρει έναν άνθρωπο να ταιριάξουν και να συμπορευτούν για μια ζωή. Δεν ξέρω εάν όλα όσα μπορούσα να κάνω για να γίνει καλός άνθρωπος πέτυχαν και δεν έχω κανένα δείγμα, ώστε εάν είναι κάτι λάθος να το αλλάξω. Θα το ξέρω μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά. Κι αυτό με «τρώει» και με ανησυχεί.
Θέλω να δημιουργήσω έναν άνθρωπο με αγάπη για τους γύρω του και με πολλά-πολλά συναισθήματα. Να «νιώθει» τον πόνο των άλλων και να τον συμμερίζεται. Όχι να αδιαφορεί. Δεν ξέρω πώς να το κάνω όλο αυτό και η άγνοια μου δημιουργεί άγχος. Που γιγαντώνεται μέρα με την μέρα. Τα κακά παραδείγματα είναι τόσα πολλά όσα και τα κύματα μια σκοτεινιασμένη μέρα.
Και δεν θέλω να γίνω ένα από αυτά.
Χρόνια πολλά στην μανούλα μου, που κόπιασε για να με μεγαλώσει.
Χρόνια πολλά και σε μένα που προσπαθώ!
Χρόνια πολλά και σε όλες τις μανάδες που έχουν τα παιδάκια τους γερά, αλλά περισσότερο σ’ εκείνες που έχουν χάσει τα μωρά τους και δεν θα τα ξαναδούν ποτέ!
Γιατί εκείνες είναι πιο δυνατές και πιο γενναίες από μας!