Editorial
"Εκεί" Πολυτεχνείο
«Εδώ Πολυτεχνείο» λέγανε μερικές δεκαετίες παλιότερα. Στη σημερινή εποχή αυτή η φράση έγινε «Εκεί Πολυτεχνείο». Πώς αυτή η τόσο δα μικρή λεξούλα άλλαξε και σημαίνει κάτι άλλο, αντίστροφο από αυτό που ήταν παλιά, κανείς δεν ξέρει. Τι έγινε με το πέρασμα των χρόνων και διαφοροποιήθηκε η σημασία της;
Δεν θα πω για τα γεγονότα γιατί τα ξέρουμε όλοι. Κάθε χρόνο την ίδια εποχή τα ακούμε από την τηλεόραση, όχι τόσο πολύ όσο άλλες ειδήσεις – πιο «σημαντικές» ίσως – αλλά αφού στην πλάτη μας έχουν «ακουμπήσει» κάμποσα χρόνια, λογικό είναι όλα τα χιλιοειπωμένα να βρίσκονται για λίγο ακόμα «καρφωμένα» στο μυαλό μας. Λίγο πριν η «γόμα» της λήθης κάνει τη δουλειά της.
Θα πω όμως για τις διαφορές των γενεών και πως από τότε μέχρι σήμερα τα παιδιά έχουν αλλάξει. Όπως εκείνη η μικρή λεξούλα στο γνωστό σύνθημα… το εδώ με το εκεί!
Τότε, τα παιδιά του Πολυτεχνείου – αγνά κι αμόλυντα ακόμα – διάβαζαν τα μαθήματά τους και καλλιεργούσαν το πνεύμα τους, όπως η κότα κλωσάει τα αυγά της. Με τέτοια προσοχή! Με τρυφερότητα κι ευαισθησία μη «σπάσουν» οι ιδέες που κουβαλούσαν μες το μυαλό τους οι νέοι της εποχής και για τις οποίες τελικά «έδωσαν» και τη ζωή τους. Για την ιδεολογία τους. Γιατί εκείνοι ακόμα ήταν μια νεολαία που διακατέχονταν από υψηλά ιδανικά.
Βέβαια και άλλοι άνθρωποι διακατέχονται κι αυτοί από τα δικά τους ιδανικά ασχέτως εάν είναι υψηλά ή «χαμηλά». Λίγοι από αυτούς «πέφτουν» στον βωμό του καθήκοντος για τα ιδανικά τους κι οι περισσότεροι «πέφτουν» μόνο στον βωμό του χρήματος και της δόξας γιατί πιθανόν τα ιδανικά τους να μην ήταν υψηλά, αλλά χαμηλά!
Η σημερινή νεολαία αποτελεί όμως μιαν άλλη πραγματικότητα. Της ανιδεολογίας. Αυτών των ανθρώπων που δεν ξέρουν τι είναι τα ιδανικά ούτε τα υψηλά, αλλά ούτε και τα χαμηλά. Έχουν μιαν άγνοια εξ’ ολοκλήρου για τη λέξη «ιδανικά». Ούτε που τη ξέρουν, ούτε που θέλουν και να την μάθουν.
Για τη λέξη ιδεολογία μάλιστα μπορεί να νομίζουν ότι είναι κάποιο καινούριο κίνημα μοντέρνας μουσικής που διαδέχεται την τραπ. Κι αν για λίγο τους ξεγελάσεις με αυτόν τον τρόπο και τους πεις κάτι τέτοιο, τότε ίσως μπορεί να ασχοληθούν μέχρι να καταλάβουν τι πραγματικά είναι. Και μετά θα το παρατήσουν, όπως τόσα και τόσα άλλα.
Τα παιδιά του Πολυτεχνείου είχαν ιδανικά. Μερικά από εκείνα τα παιδιά, τα επιζήσαντα εννοώ, «εξαργύρωσαν» την ιδεολογία τους – μετά από το δυστυχές γεγονός που τους «έκανε» ήρωες - με αξιώματα, δόξα και χρήματα. Είναι που στη συνέχεια έπαψαν να είναι νεολαίοι και μεγάλωσαν. Και μαζί με την ωριμότητα τους «ήρθε» η ματαιοδοξία και η εγωπάθεια και τους «χτύπησε» κατακούτελα! Ο εγωκεντρισμός και ο ηγεμονισμός, επίσης! Και τότε άλλαξαν όλα, ακόμα και γι’ αυτή τη νεολαία που είχε ζοριστεί και που παρ’ όλα αυτά ήταν πετυχημένη, είχε ιδανικά και ιδεολογίες. Πολλές πια, όχι μία!
Ξεκίνησαν με το «Εδώ Πολυτεχνείο» αλλά μετά από λίγα χρόνια βρέθηκαν απέναντι… στο «Εκεί Πολυτεχνείο»!
Ενώ τους θαύμαζες λοιπόν για τον αγώνα τους, για τα ιδανικά τους και την ιδεολογία τους, ξαφνικά σταμάτησες να τους θαυμάζεις γιατί είδες ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι τρωτοί και ευάλωτοι μπροστά σε πλούτη, μεγαλεία, χλιδές κι ιλουστρασιόν!
Η ιδεολογία ατμίστηκε μαζί με τα καλά ρούχα που σιδερώθηκαν για τις κηδείες των συμφοιτητών τους. Τα ιδανικά πήγαν «περίπατο» λίγο πιο «Εκεί από το Πολυτεχνείο» για να μη βλέπουν τις κηλίδες αίματος του «Εδώ Πολυτεχνείο» και θυμούνται τι έγινε!
Γιατί για να φύγουν τα ιδανικά πρέπει να ξεχαστούν και οι ιδέες! Χεράκι-χεράκι πάνε αυτά!!
Και αυτοί οι άνθρωποι του τότε, έχασαν τα ιδανικά τους και την ιδεολογία τους και δεν τα βρήκε κανείς. Σαν να εξαϋλώθηκαν και έγιναν ατμός. Δεν μετέδωσαν τα ιδανικά τους από στόμα σε στόμα κι έτσι αυτά αποθάνανε όπως τα παιδιά που τους πάτησε το τανκ. Και έτσι οι ιδέες έφυγαν απ’ τα άψυχα κορμιά τους και σκορπίστηκαν στον αέρα. Δεν πήγαν στις επόμενες γενιές.
Η ελευθερία ήταν για λίγα χρόνια μόνο. Γιατί μετά βρέθηκε άλλος τρόπος να μας έχουν δέσμιους χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αλυσοδεθήκαμε μοναχοί μας στα σπίτια μας κοιτώντας τηλεόραση, ακούγοντας τα ίδια τραγούδια, φορώντας τα ίδια ρούχα και λέγοντας τις ίδιες ανίδεες ιδέες. Γίναμε ο ένας κόπια του άλλου κι όλοι μαζί αντίγραφα του ίδιου κώδικα!
Ώσπου ήρθε η ώρα που τα παιδιά των παιδιών τους και τα εγγόνια τους μεγαλώνοντας κοιτούσαν αποσβολωμένα τα μάτια των γονιών τους, που βούρκωναν όταν άκουγαν αυτή την ιστορία του «Εδώ Πολυτεχνείο» και της απελευθέρωσης από τη Χούντα των Συνταγματαρχών κι απορούσαν για την συγκίνηση και τη στεναχώρια που τους προκαλούσε αυτή η υπόθεση.
Όσο κι αν την άκουγαν αυτή την ιστορία, δεν μπορούσαν να τη νιώσουν.
Γιατί στα μυαλά τους κυριαρχούν τα ραπ, τα τραπ, τα φλεξ, τα μπιφ και τα ουστ! Ούτε το σχολείο, ούτε οι οικογένειές τους, ούτε η κοινωνία μπορεί να «γεμίσει» τα μυαλά τους με περιεχόμενο, ιδέες και ιδανικά. Ούτε τις ψυχές τους με ευαισθησία για τους άλλους, τους διπλανούς, τους γείτονες, τους φίλους.
Από τότε μέχρι σήμερα κι εξ’ αιτίας της θυσίας εκείνων των ανθρώπων, όλοι οι υπόλοιποι μεγαλώναμε με την φράση «κοίτα εσύ τη δουλειά σου και μη σε νοιάζει για τους άλλους». Και ενώ στην αρχή μας ένοιαζε αλλά δεν μας άφηναν να το δείξουμε, στη συνέχεια σταμάτησε να μας νοιάζει τόσο πολύ και στο τέλος δεν μας ένοιαζε καθόλου. Σταδιακά ήρθε η αδιαφορία και σε τόσο μεγάλο βαθμό που ούτε κι εμείς οι ίδιοι δεν το περιμέναμε για τον εαυτό μας!
«Κοιτάγαμε» την φιγούρα μας από μακριά, σαν να ήταν ένας άλλος άνθρωπος και απορούσαμε με την ψυχρότητα που μας διακατείχε!!! Και μας φτύναμε στα μούτρα ξανά και ξανά.
Και φτάσαμε στο σημείο χωρίς επιστροφή, που χωρίς δισταγμό αφήνουμε την κενότητα του είναι μας να μας καταλαμβάνει ολοκληρωτικά όπως ο δαίμονας την Ρέγκαν στον Εξορκιστή! Και εξάγουμε - όπως το μικρό κοριτσάκι στην ταινία - όλον αυτόν τον πράσινο οχετό γιατί μόνο αυτό έχει απομείνει μέσα μας!
Έτσι κάπως «χάθηκε» το «Εδώ Πολυτεχνείο». Κι από αυτούς που πρωταγωνίστησαν και από εμάς τους επόμενους που δεν το «σκεφτήκαμε» καλά. Γιατί μας συνεπήρε η καλοπέραση. Γιατί οι δυσκολίες που είχαμε περάσει μας έκαναν να λαχταρήσουμε την ευκολία. Και αφεθήκαμε να την χαρούμε. Την συνηθίσαμε και την αφήσαμε να μας διοικήσει και να μας κατευθύνει. Κι εμάς και τα μυαλά μας. Και «αδειάσαμε»!!!!
Και μία από τα ίδια μάθαμε και στα παιδιά μας. Και τα παιδιά μας δεν αδειάσανε ποτέ γιατί δεν τα είχαμε «γεμίσει» με ιδέες και ιδανικά υψηλού περιεχομένου και κόστους! Γιατί φοβηθήκαμε μη πάθουν και τα παιδιά μας τα ίδια διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Μη θέλουν κι αυτά να σώσουν τον κόσμο. Μην τα χάσουμε κι εμείς πάνω στην αναμπουμπούλα!!! Και τα κάναμε οκνά! Ανίκανα να διεκδικούν και να μάχονται. Ικανά μόνο για να ζουν χωρίς ιδέα για το τι τους ετοιμάζουν!
Στην γιορτή του «Εκεί Πολυτεχνείο» θα πούμε μερικά τραγούδια, θα αφήσουμε κι ένα γαρύφαλλο, θα κάνουν την φιέστα τους οι πολιτικοί για να νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι και θα υποθέσουμε ότι έχουμε κάνει το κοινωνικοπολιτικό μας καθήκον σαν Έλληνες απέναντι στα παιδιά και στους εργάτες που θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας!
Το μόνο που θα μας θυμίζει τα παλιά και ξεχασμένα θα είναι εκείνη η φωνή του ραδιοπειρατή της σχολής που έλεγε:
«Αδέλφια μας στρατιώτες, πως είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέλφια σας, να χυθεί ελληνικό αίμα! Όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά ….»
Και όρθιος σηκώθηκε και είπε τον Εθνικό μας Ύμνο ….. αυτό το αιώνιο σύμβολο της Ελευθερίας!
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή….
Και την ίδια στιγμή το τανκ «πέρναγε» πάνω από τα κορμιά των Ελλήνων φοιτητών του Πολυτεχνείου!!!
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!