Editorial
Η Μαύρη Επέτειος των Τεμπών
28 Φλεβάρη σήμερα, ημέρα θλίψης, ημέρα πόνου, ημέρα οργής, ημέρα απογοήτευσης!
H 28η Φεβρουαρίου του 2023 ήταν η μέρα που αυτοί οι πενήντα επτά άνθρωποι – και ακόμα περισσότεροι ίσως, που μάλλον δεν θα τους βρουν ποτέ – επιβαίνοντες στο τραίνο, σκοτώθηκαν προσκρουόμενοι με το άλλο τραίνο. Κάποιοι από αυτούς δεν σκοτώθηκαν στην πρόσκρουση των δύο τραίνων, παρά κάηκαν σαν τα κάρβουνα κι έλιωσαν τα κορμιά τους στους 1400ο C. Σαν να ήταν Εβραίοι μιας άλλης εποχής, που τους «ψήσανε» στους φούρνους του Νταχάου και του Άουσβιτς.
Εκείνη τη μέρα η καρδιά της Ελλάδας πάγωσε!
Μια σειρά από λάθη, μια σειρά από αμέλειες, μια άλλη σειρά από ανθρώπινη απειρία και αχρηστία και μια σειρά από κουτάλες που μπαίνουν μέσα στα καζάνια με τα πλούτη και «βουτάνε» ό,τι πολυτιμότερο βρουν. Σαν να μην υπάρχει αύριο! Σαν να τους έχουν πει ότι όσο πιο πολλά χρήματα, ακίνητα, κοσμήματα και πλούτη μαζέψουν, τόσο πιο καλά θα ζήσουν! Και «πουλάνε» και την ίδια τους τη μάνα για να τα αποκτήσουν, όχι μόνο τα ξένα τα παιδιά! Αλλά όσο πιο πολύ «βουτάνε» τις κουτάλες τους μέσα στα πλούτη, τόσο αυτά σαν γλίτσα κολλάνε πάνω τους και τους «τραβάνε» στον πυθμένα της κατσαρόλας. Και πριν βουλιάξουν εντελώς μέσα στην κατσαρόλα του πλούτου και της διαφθοράς, κολλάνε πάνω τους τα χρυσάφια και τα μπριλάντια και μοιάζουν τόσο γυαλιστεροί και γλοιώδεις, όσο στην πραγματικότητα είναι! Δεν το κρύβουν άλλωστε. Βγαίνουν και το διαλαλούν με τις γελοιότητες που κάνουν και που λένε. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον! Ή ακόμα καλύτερα «ο γύφτος ό,τι έχει στο πανέρι του, πουλάει»!
Οι κυβερνώντες αρνούνται κατηγορηματικά οποιοδήποτε μερίδιο ευθύνης και παραμένουν στις θέσεις τους, λες και τους έχουν πει ότι εάν σηκωθούν η καρέκλα θα εκραγεί και μαζί με αυτήν και οι ίδιοι. Φόβος απλώνεται σαν ένα τεράστιο σύννεφο όμως, πάνω από τα κεφάλια τους. Κι αυτό το σύννεφο είναι η οργή του κόσμου για τα τόσα χρόνια κοροϊδίας και εξαπάτησης σε όλους τους τομείς. Αυτό το σύννεφο είναι ο πόνος και τα βογγητά των μανάδων που όταν έρχεται το βράδυ και τα φώτα κλείνουν, τα μάτια τους μένουν ορθάνοιχτα να ονειρεύονται τα παιδιά τους, γιατί η πιθανότητα να τα ξαναδούν ζωντανά έσβησε, όπως ακριβώς χάθηκε και η αναπνοή τους εκείνη τη νύχτα!
Χωρίς ανάσα έμειναν τα παιδιά αυτά, ώσπου τους τελείωσε ο αέρας κι έφυγε η ζωή από πάνω τους, σαν κυνηγημένος δραπέτης.
Ο τόπος της πρόσκρουσης μπαζώθηκε, τα κόκαλα των ανθρώπων χάθηκαν μέσα στα οικοδομικά υλικά που βιάστηκαν να «απλώσουν», ώστε να χαθούν τα ίχνη που θα υποδείκνυαν τους ενόχους αυτής της τραγωδίας. Ο χώρος μπαζώθηκε για να χαθούν στοιχεία που θα αποδείκνυαν τα γεγονότα. Και σε λίγο καιρό, όταν όλ’ αυτά θα πάρουν τον δρόμο τους, όλοι οι υπεύθυνοι θα αθωωθούν – είμαι σίγουρη δυστυχώς -, λόγω αμφιβολιών! Τίποτα δεν θα είναι σίγουρο, γιατί φρόντισαν να το «σκεπάσουν». Και αυτή την κάλυψη των οπισθίων τους, είχαν το θράσος και την έκαναν ολοφάνερα, μπροστά στα μάτια του κόσμου!
Ο πόνος και η αγανάκτηση των ανθρώπων όμως δεν σκεπάζεται. Μένουν ακάλυπτα τα συναισθήματα κι αυξάνονται περισσότερο, όσο η κατάσταση μοιάζει να αναβάλλεται και να καθυστερείται και να αποκρύπτεται. Το ποτήρι ξεχείλισε και χύνεται, όπως χύθηκε το αίμα τόσων αθώων στα χώματα. Όσο η δικαίωση χάνεται από το φόντο της υπόθεσης, το αίμα θα ανασηκωθεί σαν «φουσκωμένος» ποταμός και θα τους παρασύρει όλους στο πέρασμά του!
Το πόρισμα, το μπάζωμα, το «σκύψιμο» του κεφαλιού μπροστά στις μάνες, τα κροκοδείλια δάκρυα δεν πείθουν κανέναν πια. Το θέατρο του συγκαλυμμένου εγκλήματος είναι τόσο ερασιτεχνικό και άκυρο που όσο πιο πολύ το «παίζουν», τόσο πιο πολύ ο κόσμος εξεγείρεται και διαολίζεται!
Οι πνοές των παιδιών αυτών σταμάτησαν πριν από δύο χρόνια, επειδή κανένας δεν μπορούσε να κάνει καλά τη δουλειά του και αρκετοί από τους υπευθύνους τα είχαν «αρπάξει», τα είχαν «τσεπώσει» κι έκαναν ζωή χαρισάμενη, με τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα, τη διαφθορά και την αδικία. Άνθρωποι-υπάνθρωποι, με σκοτάδι στην ψυχή και συμφέρον στα μάτια! Που τίποτα δεν τους σταματά και τίποτα δεν τους αγγίζει. Που η τσίπα για αυτούς είναι μια άγνωστη λέξη, που δε θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει. Και που η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που δεν ένοιωσαν ποτέ, γιατί αυτό δεν υπήρχε μέσα στη δίνη της εξουσίας και τη ζάλη της δύναμης τους!
Κάποιοι γονείς δεν πήραν τα παιδιά τους για να τα θάψουνε, κάποιοι πήραν κομμάτια ή οστά από κάποιους άλλους ανθρώπους, βρέθηκαν ανατριχιαστικά απομεινάρια όπως μαλλιά κολλημένα με κινητό τηλέφωνο καμένα και τα δύο, ό,τι απέμεινε! Συλήθηκαν τα πτώματα, που ακόμα και σε καιρό πολέμου επιβαλλόταν η παύση των εχθροπραξιών για να θάψουν τους νεκρούς και τα δύο μέρη.
Δεν υπήρξε σεβασμός ούτε γι΄ αυτό!
Γενικώς, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός από την πολιτεία ούτε για τους θανόντες αλλά ούτε για αυτούς που ζουν ακόμα.
Η ζωή θα συνεχιστεί για τους περισσότερους από εμάς, για τους γονείς όμως που έχασαν τόσο άδικα τα παιδιά τους ο χρόνος έχει σταματήσει και θα συνεχίσει μόνο όταν πεθάνουν κι οι ίδιοι και συναντήσουν τα αγγελούδια τους, ίσως κάπου αλλού!
Η ζωή θα συνεχιστεί για μας τους ζωντανούς, σαν να είμαστε ήδη πεθαμένοι! Γιατί έχει «φροντίσει» η πολιτεία. Γιατί ΜΑΣ έχει φροντίσει η πολιτεία, για την οποία δίνουμε μέχρι και το τελευταίο μας ευρώ και την άλλη στιγμή μπορεί να μην έχουμε να φάμε! Τόσο απλά! Ώστε εκείνοι να ζουν πλουσιοπάροχα «εις υγείαν των κορόιδων»!!!
Πραγματικά ντρέπομαι για όλα αυτά. Δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε πλούσια, ούτε διάσημη. Δεν δούλεψα ποτέ στο Δημόσιο και δεν «καταχράστηκα» ούτε το βιός αλλά ούτε και τα συναισθήματα κάποιου. Παρ’ όλ’ αυτά ντρέπομαι σαν αντικρίζω αυτές τις συμφορές, για τις οποίες τίποτα δεν μπορώ να κάνω. Δεν έχω ούτε την δύναμη, ούτε την εξουσία.
Άραγε, αυτοί που διαθέτουν αυτά τα προσόντα, δεν ντρέπονται που έμειναν με «σταυρωμένα» τα χέρια;
Που ο κόσμος – εάν δεν τους φύλαγαν οι ορδές των αστυνομικών – θα τους πέταγε ντομάτες και αυγά που θα «πήγαιναν» σύννεφο;
Που όπου κι αν βρεθούν, όπου κι αν σταθούν ακούνε τη γιούχα του αιώνα;
Δεν αισχύνονται και δεν κοκκινίζουν; Πόσο σκληρόπετσοι κι αναίσθητοι μπορεί να είναι επιτέλους; Πόσο «πουλημένοι»;
Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που μένει μόνος και γυμνός από την προστασία που του παρέχουν ο πλούτος και η εξουσία. Κι εκείνη τη στιγμή, χωρίς περιτυλίγματα και χωρίς καλύψεις, κοιτά τη μάπα του στον καθρέφτη. Και μέσα από το είδωλο του, στα μάτια του μέσα μπορεί να δει το περιεχόμενό του και να χαρεί, να λυπηθεί ή να αδιαφορήσει.
Σε αυτούς τους ανθρώπους νομίζω ότι δεν φαίνεται καθόλου είδωλο. Είναι, -σύμφωνα με τον μύθο του βρυκόλακα – Δράκουλες που μας απομυζούν το αίμα. Το «πίνουν» μέχρι την τελευταία του σταγόνα, χωρίς δισταγμό και τύψεις. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν!
Είναι νεκροί κι αυτοί, μόνο που δεν το χουν καταλάβει. Κι όπως «πέταξαν» τα άδεια κουφάρια των παιδιών, τα ανακάτεψαν και τα τσιμεντόστρωσταν, έτσι κι αυτοί ολόκληροι είναι ένα κουφάρι, που σέρνεται στα πόδια του και μολύνει τον απλό κοσμάκη με τις επιλογές του και διαφθείρει κι όποιον άλλον ευάλωτο βρεθεί στο πέρασμά του! Είναι τομάρια, πετσιά ενός άγριου ζώου που κι αυτό όταν ζούσε ήταν πιο ήμερο από αυτούς! Είναι αρπαχτικά, που αν δεν σε ξαπλώσουν κάτω, δεν ησυχάζουν.
Βαρέθηκαν όλοι να σιωπούν και είπαν να μιλήσουν. Ο θάνατος των παιδιών αυτών, είναι η αρχή του τέλους. Δικαίωση δεν θα βρεθεί ποτέ, αλλά ίσως ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί και να μπορέσει κάποια στιγμή να δει την αλήθεια.
Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους να διαλαλήσει την δυσαρέσκειά του, να δηλώσει ότι δεν αντέχει άλλη σαπίλα, να φωνάξει ότι δεν ξεγελιέται τόσο εύκολα όσο νομίζουν μερικοί!
Εύχομαι κουράγιο στις μάνες, στους πατέρες και στους συγγενείς! Τους εύχομαι ολόψυχα ο αγώνας τους να δικαιωθεί και οι ψυχές των παιδιών τους να τους περιμένουν ήσυχες στον ουρανό για να τους ξανασυναντήσουν. Εύχομαι τα δάκρυα τους να μη στερέψουν ποτέ, για να θυμούνται μέχρι το τέλος της ζωή τους ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Γιατί, αν κάτι πρέπει να θυμούνται οι άλλοι για μας που κάναμε ένα πέρασμα σ’ αυτή τη ζωή, θα είναι ότι παρά τις δυσκολίες της …. παραμείναμε άνθρωποι!
Είμαστε δίπλα σας, σ’ αυτόν τον άνισο αγώνα, δίπλα στα παιδιά σας που είναι και δικά μας!