Είχαμε πολύ καιρό να πάμε μία εκδρομή.  Έτσι μαζευτήκαμε μερικές οικογένειες και είπαμε να το "κάψουμε" κυρ Στέφανε!!!

Όταν κάνεις τον περίπατό σου σε όλη αυτή την ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου - της Πλάκας - του Θησείου, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να δεις, τόσα αρχαία, τόσα κτίσματα, τόσες ομορφιές, τόσες ιστορίες που αξίζει τον κόπο να τις "πιάσεις" μία-μία και να τις εξερευνήσεις σε βάθος.  Περνώντας από δίπλα τους, θα σου έρθει η επιθυμία να σταθείς σε κάθε μια από αυτές, ώστε να προλάβεις να τις "κοιτάξεις" και να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για αυτές.

Στο Μοναστηράκι ξανά!  Πήραμε τον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε σε αυτή την στάση.  Για μία φορά, μετά από χρόνια είπα να ανέβω προς τα πάνω και όχι να κατηφορίσω προς το Θησείο.  

Πάλι στο κέντρο της Αθήνας.   Κατεβαίνω στο Σύνταγμα.  Περνάω από την πλατεία και κοιτάω τον πολύ κόσμο και χαίρομαι βλέποντας τα μεγαλειώδη κτίριά της και την παλαιότητα μερικών από αυτά. 

Βρισκόμαστε στην κλασική περίοδο της αρχαίας Ελλάδας. 

Πόσες και πόσες φορές έχω περάσει από εκείνη την πλατεία!  Πάω κι έρχομαι συνεχώς από μπροστά της και με τη φούρια των υποχρεώσεων, δεν σταματάω σχεδόν ποτέ για να την δω και να την παρατηρήσω. 

Μέρες που είναι αποκριάτικες, συνηθίζονται οι οικογενειακές και φιλικές συναθροίσεις, στα σπίτια ή ακόμα καλύτερα - εφ' όσον υπάρχει η οικονομική άνεση - σε μαγαζιά που προσφέρουν φαγητό και κάποιου είδους διασκέδαση.  

Πήγαμε για έναν περίπατο στον Πειραιά, μια απλή Σαββατιάτικη βόλτα.  Που ξεκίνησε από ένα στενό κάθετα πάνω στην οδό Σωτήρος και συνέχισε μέχρι την πλατεία Κοραή, διασχίσαμε την οδό Βασιλέως Γεωργίου και καταλήξαμε στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε.

Αυτός ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού είναι Μητροπολιτικός.  Είχα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί και μια μέρα από αυτές, απλά έτυχε.  Ήθελα να πάω να ψωνίσω κάτι από κάπου εκεί κοντά, αλλά είπα να περάσω από την περιοχή να δω το κτίριο όπου βρισκόταν το παλιό μου Ωδείο.  Το Πειραϊκό Ωδείο, που ήταν στον Κορυδαλλό, επί της οδού Ρούσβελτ και το διοικούσε η κ. Αναστασία Χρυσάνθου-Τερεζάκη.  

Πέρασα από το Νέο Φάληρο γιατί με εξυπηρετούσε να πάρω τον ηλεκτρικό και να κατέβω στην Ομόνοια.  Και ξαναείδα αυτή την τεράστια πλατεία που βρίσκεται πάνω στο δρόμο και την διασχίζεις για να φτάσεις στο τραίνο.

Όταν θέλουμε να δώσουμε στίγμα εμείς οι Νικαιώτες, δεν λέμε θα πάμε στην Πλατεία της 17ης Αυγούστου 1944.  Λέμε ότι θα πάμε στην πλατεία της Οσίας Ξένης.  Και αυτό, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει από πολύ παλιά, πιθανόν από τότε που χτίστηκε ο ιερός ναός.  Η εκκλησία αυτή ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Νίκαιας και μαζί με τον Άγιο Νικόλαο, - όπου φυλάσσεται η εικόνα του Αγίου και είναι κειμήλιο των Μικρασιατών-  και τον Άη Γιώργη, είναι οι πιο παλιές εκκλησίες στην Νίκαια.

Ήθελα πάρα πολύ να δω αυτή την παράσταση σε γνωστό και παλιό θέατρο στο κέντρο της Αθήνας και τελικά, εν τω μέσω των εορτών, το κατόρθωσα.  Μου αρέσουν πολύ τα μιούζικαλ και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο πετυχημένα στο είδος του.  Τα τραγούδια που είχαν γραφτεί γι' αυτή τη δουλειά ήταν και σε στίχους και σε μουσική τόσο ταιριαστά που θεωρείς ότι δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς.