Από εκεί μπροστά περνάω κάθε τρεις και λίγο και θυμάμαι τα παλιά.  Τις ιστορίες τις δικές μου αλλά περισσότερο τις παλιές, που μου είχε διηγηθεί η μαμά μου.  Δεν γνωρίζω εάν υπήρχαν κι άλλα ιδιωτικά σχολεία στην Νίκαια εκείνον τον καιρό, που οι άνθρωποι στην κυριολεξία δεν είχαν να φάνε και με ένα εικοσάδραχμο τη μέρα βάζαν τσουκάλι.  Με είκοσι δραχμές έπρεπε να αγοράσουν ένα κρεμμύδι, δύο πατάτες, μία ρέγγα και λίγα χόρτα για να παρασκευάσουν το μεσημεριανό.  Για το βραδινό ούτε λόγος!  Η μαμά μου δεν μου έχει αναφέρει τίποτα για το βραδινό.  Και με δελτίο να πάνε στο φούρνο να πάρουν το ψωμί για ολόκληρη την οικογένεια.  

Today is the Big Day.  Είναι η μεγάλη μέρα των εκπτώσεων και των προσφορών.  Των μεγάλων ευκαιριών και της μεγάλης πτώσης των τιμών.  Είναι ευκαιρία για μας τα φτωχαδάκια της ζωής να αρπάξουμε από τα μαλλιά τη γειτόνισσα μας την ώρα που πάει να μας "βουτήξει" το τελευταίο τεμάχιο του υπερσύγχρονου μίξερ που είχε 99% έκπτωση.   Την ξεμαλλιάσαμε όμως και δεν πρόλαβε!!! 

Ήταν η μέρα για ψώνια, λαχανικά και ό,τι άλλο.  Σκέφτηκα να πάω στην λαϊκή αγορά της Καλλιθέας αλλά με σταμάτησε το ωράριο του σχολείου του παιδιού.  Έλειπε πάλι καθηγητής και θα σχολούσε νωρίτερα από το κανονικό.  Όχι ότι κάνουνε ολοκληρωμένο ωράριο ακόμα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα την γράψω μία από τις επόμενες φορές ώστε να αναδειχθεί η τόσο "σωστή"  -  xoxoxo Merry Christmas - εκπαιδευτική διαδικασία εδώ στην Ελλάδα του σήμερα.

Κολοκύθες και κολοκύθια με τη ρίγανη τέλος!!! Γύρναγα το κεφάλι μου και παντού έβλεπα πορτοκαλιά και μαύρα.  Νεκροκεφαλές και φαντάσματα.  Λες και δεν έχουμε στην πραγματική μας ζωή θανατικά και όξω από δω!!!! Ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα!!!! 

Στην γειτονία μου την παλιά, είχα ένα φίλο, που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν.  Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το πολύ όμορφο, μελωδικό τραγούδι του Μάνου Λοίζου και του Γιάννη Νεγρεπόντη που "ξυπνάει" πολεμικές μνήμες και άσχημες στιγμές της πατρίδας μας.  Με τα γερμανικά καμιόνια που στήνονταν στις μάντρες, ξεπηδούσαν από μέσα οι βάρβαροι ναζιστές, έστηναν τους υποψήφιους νεκρούς στη σειρά και τους σκότωναν εν ψυχρώ.   Με τη λέξη αντιστασιακός δηλωνόταν πάντα η τάση των ανθρώπων να αντιστέκονται στο φασιστικό υποδουλωτικό ρεύμα που ξεκινούσε εκείνη την εποχή και σε ανθρώπους που δεν ήταν απαραίτητα κομμουνιστές.  Οι κομμουνιστές ηγούνταν της επαναστατικής και απελευθερωτικής δράσης βέβαια, αλλά δεν ήταν και οι μόνοι.  Υπήρχαν πολλοί γενναίοι και γενναίες που ήθελαν να πολεμήσουν ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό.  Σύσσωμος ήταν ο ελληνικός λαός όταν όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στην εισβολή του ιταλικού φασισμού το 1940.  

Άκουσα τώρα τελευταία μια φράση που θα τη θυμάμαι για πάντα, ή έστω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.  Κάθε ώρα και στιγμή, σε καθημερινή βάση θα είναι μέσα στο μυαλό μου, όταν αυτό ξεκουράζεται για λίγο, περιοδικά κατά τη διάρκεια της μέρας.

Αφού κατέβηκα από την στάση του λεωφορείου, είδα αυτόν τον μικροκαμωμένο κι αποκαμωμένο γερούλη, να "πολεμάει" να κάνει αυτά τα βήματα και σκέφτηκα όλους τους γερούληδες και τις γριούλες κι όλους τους ανθρώπους που μεγαλώνουν και σ' αυτή την ηλικία μένουν μονάχοι τους.  Ίσως γιατί πέθανε το ταίρι τους, ίσως χαθήκαν κι οι φίλοι, ίσως τα παιδιά τους που τους "έδωσαν" ζωή ξέμειναν κι αυτά από κουράγιο, ώστε να φροντίσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους και να συνεχίσουν να αισθάνονται οικογένεια τους.  

Κι εκεί που έπλενα τα πιάτα και συμμάζευα τον τόπο, ακούω κάτι φωνές, πολλά συνεχή κορναρίσματα, κάτι βρισιές αλά γαλλικά, κάτι φρεναρίσματα κι όλ' αυτά που κάνουν τη ζωή μας συναρπαστική.  Πολύ σασπένς για το τίποτα, όπως και πολύ κακό για το τίποτα την ώρα που η μέρα είναι στο ξεκίνημά της και θεωρείς ότι όλοι είναι ξεκούραστοι ακόμα και με περίσσια υπομονή.  

Μόλις το είδα αυτό το παράθυρο σκίρτησε η καρδιά μου!  Ήθελα να πάω κοντά του και να "κουρνιάξω" τα μάτια μου μέσα στο μικρό του άνοιγμα και να αισθανθώ τον αέρα που περνούσε ανάμεσα από τα γυρτά του παντζούρια.

Προχθές, έτσι ξαφνικά, εκεί που έκανα τις δουλειές του σπιτιού, χτύπησε το τηλέφωνο.  Το σηκώνω, είναι μια μαμά συμμαθήτριας του παιδιού μου και με ρωτάει εάν θα ήθελα να πάμε σε μια συναυλία που διοργανώνει κάθε χρόνο γνωστή εταιρεία χυμών στην Ελλάδα, με πολύ δημοφιλές σλόγκαν για κάποιο συγκεκριμένο τύπο προϊόντος της.  Όλοι την ξέρουμε αυτήν την εταιρεία κι όλοι ξέρουμε και τη συναυλία που διοργανώνει κάθε χρόνο. Το πρόγραμμα της συναυλίας αυτής θα αποτελούνταν από διάφορους νέους καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν ύφος ραπ, τραπ, "μαπ", "γκλουπ" , "γκουπ" ελληνικό ποπ, τσιφτετελομπαρόκ και τα λοιπά, καταλάβατε νομίζω το είδος της μουσικής που θα πηγαίναμε να ακούσουμε, τέλος πάντων. 

Στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους.  Μέσα στη ζωή μας όμως δεν θα τους "βάλουμε" όλους.  Όχι γιατί δεν χωράνε.  Άλλωστε η παροιμία λέει ότι "Όλοι οι καλοί χωράνε"!  Δεν μπορούμε όμως να τους τοποθετήσουμε όλους μέσα στο κάδρο του σπιτιού μας πιθανόν γιατί δεν "ταιριάζουν" με την υπόλοιπη διακόσμηση και ειδικότερα με το γούστο μας.  Δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό.  Είναι όπως πας σ' ένα κατάστημα και διαλέγεις τί βάζο να βάλεις πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.  Ή όπως ακόμα σε κάτι πιο προσωπικό, τί χρώμα πετσέτες θα δημιουργούν καλύτερη αντίθεση με το πλακάκι του μπάνιου!

Γεννηθήκατε μαζί.  Πιθανότατα από τους ίδιους γονείς!  Μεγαλώσατε στην ίδια οικογένεια, στο ίδιο περιβάλλον.  Μπορεί να πήγατε και στο ίδιο σχολείο, παίξατε πάντως στην ίδια γειτονιά, κάποιοι από τους φίλους ήταν κοινοί και για τους δύο.