Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήθελα να "κοιτάξω" ούτε απέναντι, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα από την μύτη μου.  Τα χρόνια συνεχίζουν να "γλιστράνε" από δίπλα μου σαν τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι.  Να κατρακυλούν και να πέφτουν κάτω στο έδαφος, ανεκμετάλλευτες οδεύοντας προς στο τέλος τους δικού τους νήματος.  Η αυγή της κάθε μέρας, μια ανάσα ως τη δύση.  Κι έτσι συνεχίζουν να περνάνε τα χρόνια.

Στην εξόρμησή μας στην Σαλαμίνα, "συναντήσαμε" κι ένα μέρος που δεν ήξερα ότι υπήρχε.  Το ονόμαζαν "Σπιναλόγκα" του Πειραιά ή  "Κολαστήριο του Αργοσαρωνικού".

Είμαι μέσα στο τραίνο και βλέπω βιαστικά πως περνούν τα δέντρα, τα σπίτια και οι δρόμοι από μπροστά μου.  Σαν δρομείς που τρέχουν έναν ατελείωτο αγώνα χωρίς σταματημό.  Και έχουν τόση πίστη και επιμονή με αυτό το τρέξιμο, που θαρρείς ότι για να το κάνουν δεν έχουν κάποιον άλλον σκοπό στη ζωή τους.  Αυτός είναι ο πιο σημαντικός!  

Περνάω και ξαναπερνάω από εκείνο το σημείο.  Μου αρέσουν τα σπίτια τα παλιά, που φαίνονται ότι είναι παλιά, ενώ κάποτε ήταν κι αυτά καινούρια.

Τα χαμηλοτάβανα, μικρά κτίσματα - όπως κάποτε εκείνα ενός χωρίου - είναι τα "χαμηλά" σπιτάκια.  Είτε στο χωριό είτε στην πόλη, η τεχνοτροπία εκείνης της εποχής πρόσταζε το χτίσιμο με λάσπη, πλιθιές και πέτρες.  Και στη στέγη κεραμίδια.  Έτσι, όπως μπορούσε ο καθένας, χωρίς σχέδια και μηχανικούς για το χτίσιμο.  Στον περίγυρο υπήρχε λαχανόκηπος, ή τενεκεδένιες γλάστρες με αρμπαρόριζα και γαρύφαλλα, λίγο βασιλικό και δυόσμο για τα γεμιστά. 

Τελευταία Αποκριά και τελειώνουν τα γλέντια κι οι χαρές.  Αρχίζει η Σαρακοστιανή νηστεία, που θα οδηγήσει στο μεγάλο δράμα του Θεανθρώπου και την Ανάστασή του.  

Θα ήθελα να ξυπνήσω μία μέρα και όλα να πάνε καλά.  Να μην δω εφιάλτη στον ύπνο μου, να έχω κοιμηθώ αρκετές ώρες, να ξυπνήσω χωρίς άγχος για τις καθημερινές υποχρεώσεις, να πω ότι μια μέρα δεν θα κάνω καμία δουλειά.  Η μέρα να είναι χαρούμενα ηλιόλουστη, ή έστω και ντροπαλά βροχερή και να κυλήσει αυτή η μέρα χωρίς καμία δυσκολία, μόνο με χαμόγελα κι ευχάριστη διάθεση.  Και οι διαθέσεις όλων των ανθρώπων να συγχρονιστούν σαν ντόμινο και να είναι το ίδιο χαρούμενες!

Θυμάμαι από παλιά, όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο και "καθόμασταν στο διπλανό θρανίο", ότι και γράμματα μαθαίναμε και ωραία περνούσαμε.  Τώρα όλα αυτά ανήκουν σε ένα παρελθόν που δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά.  

Τελειώσανε οι γιορτές, τελείωσαν οι φιέστες, τελείωσαν τα καλέσματα και τα τραπέζια, τελείωσε και το φαγοπότι.  Είπαμε, εγώ κι ο εαυτός μου, να αρχινήσουμε μια διατροφή, αυτή την ίδια που είχαμε ξεκινήσει και πριν τις γιορτές κι είχαμε χάσει δύο κιλά, που όμως τα ξαναβρήκαμε, εκεί που ταχτοποιούσαμε τα χριστουγεννιάτικα - μάλλον μέσα στο πατάρι.  Εκεί σε μια γωνίτσα, τα δύο κιλάκια που είχαν χαθεί, αποκαλύφθηκε ότι δεν χάθηκαν δια παντός, αλλά κάπου είχαν κουρνιάσει για λίγο και χαιρέκακα σε κοιτούσαν την ώρα που περιδρόμιαζες τα μελομακάρονα, τις γαλοπούλες, τα χοιρομέρια, τα τζατζίκια, τα κρουασάν και τις βασιλόπιτες!!!  Κάποιος που σε εχθρεύεται έβαλε amber alert και τα κιλά βρέθηκαν και σου τα γύρισαν πίσω!!!  Σαν ορφανά που 'χάσαν τους γονείς τους, σαν άστεγα που βρέθηκαν μεσ' το κρύο του χειμώνα γυρεύοντας ένα απάγκιο για να ζεσταθούν, σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα - που λίγο πριν πεθάνει - έβλεπε οράματα με τις στιγμές και τους ανθρώπους που είχε αγαπήσει.   Έτσι και τα κιλάκια βρήκαν τη θαλπωρή και τη συντροφιά τους στο πρόσωπό σου, μόλις ξαναγύρισαν στη θέση τους. 

Χρόνια πολλά στο παιδάκι μου.  Στο μικρό μου το παιδάκι που δεν είναι πια και τόσο μικρό.  Στο καλό μου το παιδάκι, που δεν του περισσεύει η καλοσύνη, ώστε να την προσφέρει έστω και για λίγο στους δικούς του ανθρώπους.  Η εφηβεία μήπως να 'ναι ή ο χαρακτήρας;  Έχω ακούσει ότι τα παιδιά σε αυτήν την περίοδο γίνονται τερατάκια. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το ίδιο σου το παιδί μέσα σ' αυτό το καινούριο σώμα, το λίγο μεγαλύτερο.  Που θαρρείς ότι το μωρό σου το 'χει καταβροχθίσει αυτό το νεαρό άτομο, που καμία σχέση δεν έχει με το μικρούλι και τρυφερούλι πλασματάκι που έσφιγγες κάποτε στην αγκαλιά σου.  

Καλή Χρονιά, καλά μου παιδάκια!!!  Καλές χρονιές να έρχονται πάντα στην αυλή του σπιτιού σας και να σας χαιρετούν χαρούμενα την ώρα που φτάνουν στο κατώφλι σας.

Από εκεί μπροστά περνάω κάθε τρεις και λίγο και θυμάμαι τα παλιά.  Τις ιστορίες τις δικές μου αλλά περισσότερο τις παλιές, που μου είχε διηγηθεί η μαμά μου.  Δεν γνωρίζω εάν υπήρχαν κι άλλα ιδιωτικά σχολεία στην Νίκαια εκείνον τον καιρό, που οι άνθρωποι στην κυριολεξία δεν είχαν να φάνε και με ένα εικοσάδραχμο τη μέρα βάζαν τσουκάλι.  Με είκοσι δραχμές έπρεπε να αγοράσουν ένα κρεμμύδι, δύο πατάτες, μία ρέγγα και λίγα χόρτα για να παρασκευάσουν το μεσημεριανό.  Για το βραδινό ούτε λόγος!  Η μαμά μου δεν μου έχει αναφέρει τίποτα για το βραδινό.  Και με δελτίο να πάνε στο φούρνο να πάρουν το ψωμί για ολόκληρη την οικογένεια.