Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήθελα να "κοιτάξω" ούτε απέναντι, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα από την μύτη μου. Τα χρόνια συνεχίζουν να "γλιστράνε" από δίπλα μου σαν τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι. Να κατρακυλούν και να πέφτουν κάτω στο έδαφος, ανεκμετάλλευτες οδεύοντας προς στο τέλος τους δικού τους νήματος. Η αυγή της κάθε μέρας, μια ανάσα ως τη δύση. Κι έτσι συνεχίζουν να περνάνε τα χρόνια.
Έχω "αφήσει" πίσω μου τις μουσικές, τις ευαισθησίες, τα συναισθήματα, τους ρομαντισμούς, τις αγάπες και τους έρωτες. Τα άφησα πίσω μου γιατί δεν είχα χρόνο ούτε για τον εαυτό μου. Γιατί εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα, παρά μόνο σαν μητέρα. Το μονάκριβο παιδί μου, μού "ρουφάει" καθημερινά όλη μου την ενέργειά. Τα πάντα "περνάνε" από μένα.
Οι δυο μας μαζί, σαν μια μικρή οικογένεια που αν "φύγει" ο ένας απ' τους δύο, θα πάψει να υπάρχει η λέξη οικογένεια. Δεν μπόρεσα να "φτιάξω" κάτι μεγαλύτερο. Δεν πρόλαβα κιόλας. Με "πλάκωσαν" οι δυσκολίες! Με "έφαγαν" τα προβλήματα και με "κατάπιαν" οι ευθύνες! Μεγάλωσα απότομα όταν έγινα μάνα, έπρεπε να σταματήσω να είμαι πια το παιδί. Το μικρότερο κακό βέβαια, γιατί τώρα που μεγάλωσε λίγο, άρχισα να "μικραίνω" ξανά. Δέχομαι στωικά τις συμβουλές και τα μαλώματα απ' το παιδί μου. Και για λίγο μόνο, αισθάνομαι και πάλι παιδί!
Δεν μπορώ να πω ότι δεν μ' αρέσει, μάλιστα τώρα τελευταία το επιζητώ κιόλας! Είναι χαρά για μένα να περνάω από την φάση της εφηβείας, γιατί την δική μου δεν την "πέρασα" ποτέ. Το μόνο που "πέρασα" ήταν όλες τις παιδικές ασθένειες και τίποτα παραπάνω. Τα αποτελέσματα αυτής της αναποδιάς τα βιώνω μέχρι και σήμερα, που νομίζω μερικές φορές ότι είμαι συνομήλικη των εφήβων και κάνω πράγματα ακόμα χειρότερα κι από εκείνους. Πιθανόν να πάσχω από έναν άκρατο παλιμπαιδισμό που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε επιστημονικώς, γιατί απεχθάνομαι τους γιατρούς παντός είδους. Τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Το καταλαβαίνω όμως από μόνη μου κι αυτό, όπως και τόσα άλλα. Το βλέπω στο βλέμμα των ενηλίκων όταν κάνω κάτι που δεν αρμόζει στην κανονική μου ηλικία. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι μοιάζω ελαφρώς μικρότερη απ' ό,τι είμαι στην πραγματικότητα. Εάν ήξεραν και την πραγματική μου ηλικία, οι αποδοκιμασίες φαντάζομαι θα "έπεφταν" σαν βελάκια στο στόχο!
Νιώθω όμως, ότι με αυτόν τον τρόπο διατηρώ την νεανικότητά μου - όσο αυτό είναι εφικτό - τουλάχιστον την εσωτερική. Και την εξωτερική μερικώς, για άλλο λίγο ακόμα. Δεν λένε άλλωστε, ότι ο άνθρωπος "όσο αισθάνεται τόσο είναι"; Έ, έτσι κι εγώ. Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά τα κατάστιχα αισθάνομαι περίπου γύρω στα δέκα έξι, που ήταν και η αγαπημένη μου ηλικία για πολλά χρόνια. Γινόμουν δέκα πέντε κι έλεγα έναν χρόνο παραπάνω για να μοιάζω μεγαλύτερη. Έγινα δέκα έξι και το "κράτησα" γιατί μου άρεσε το νούμερο. Και όταν έγινα δέκα επτά, έλεγα πάλι δέκα έξι γιατί δεν μου άρεσε τελικά και τόσο που μεγάλωσα κι άλλο. Εκεί θα ήθελα να μείνω. Στα δέκα έξι! Να ονειρεύομαι το πρώτο μου φιλί και να βλέπω ταινίες αγάπης και πάθους! Να νομίζω ότι όλα είναι ρομαντικά και θα έρθει ο πρίγκηπας με το άσπρο άλογο, να με "αρπάξει" απ' τη μιζέρια μου και να μου προσφέρει ζωή χαρισάμενη. Τι φαντασιοπληξία, Θεέ μου!!
Ήρθε ο καιρός, που όλ' αυτά ξεφυλλίστηκαν από τα βάθη της καρδιάς μου. Κι έμεινε το λουλούδι δίχως πέταλα. Ξεπουπουλιάστηκε κοινώς! Η σιωπή σκορπίστηκε στον αέρα κι οι φωνές διαλύθηκαν μέσα σε μια γουλιά πικρού καφέ! Τα όνειρα για ρομάντζα και αγάπες - που μένουν παντοτινά για τους άλλους - για μένα εξανεμίστηκαν και γίναν χαρτοπόλεμος στο ακρωτήρι του φόβου!
"Συναντήθηκα" τυχαία στον δρόμο, μια ασήμαντη μέρα σαν όλες τις άλλες, με τον παλιό μου εαυτό και την νεότητά μου. Είδα να περπατούν νέοι με μακριούτσικα μαλλιά και μου θύμισαν τους Beatles, όπως διαβαίναν τον δρόμο περίπου με την ίδια σειρά και το ίδιο ύφος στην περπατησιά. Αυτοί οι νέοι μου θύμισαν κάτι από τη δική μου εποχή. Σαν να ήταν βγαλμένοι από τις σελίδες ενός παλιού μουσικού περιοδικού, δεν είχαν καμία σχέση με τους σημερινούς νέους. Είχα χρόνια πολλά να δω τέτοιες φιγούρες.
Και αφού ήρθα σε επαφή με το παρελθόν, θυμήθηκα ότι κάπου αλλού συνάντησα κι έναν ακόμα τέτοιον, όχι πια νεαρό, ούτε ροκ σταρ. Σαν μόλις να αποβιβάστηκε από το τραίνο που ταξιδεύει στο χρόνο. Φορώντας μια μαύρη καπαρντίνα σαν τον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Γεμάτος μυστήριο και κομψότητα. Όχι στα ρούχα, αλλά στους τρόπους. Άλλωστε οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τις χάρες τους και από αυτό που πηγάζει από βαθιά... Αυτό το κάτι που δεν ξέρουμε που πηγαίνει, όταν το σώμα αφήνει την τελευταία του πνοή!
Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα αυτό πια στη ζωή μου. Σε αυτόν τον άχαρο κόσμο που ζούμε τα τελευταία χρόνια, της τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης, της ψύχρας και της μουγκαμάρας ότι θα συναντούσα κάποιον που θα έμοιαζε ευάλωτος. Μελαγχολικός, με μια υποψία ιπποσύνης. Ούτε που φαινόταν αληθινός. Ακόμα κι αν ήταν, καταλάβαινα από ένστικτο ότι δεν ταίριαζε σε αυτόν τον κόσμο και ούτε είχε κάποια ελπίδα να ταιριάξει. Γιατί ήταν από αλλού!!! Από πού τώρα, δεν μπορούσα να καταλάβω. Το μόνο που υποψιαζόμουν ήταν ότι ό,τι και να 'κανε θα είχε σύντροφο τη μοναξιά του, στο τέλος. Το έβλεπα στα μάτια του! Μου θύμισε τον χαρακτήρα του Mr. Darsy από το "Περηφάνια και Προκατάληψη", χωρίς όμως την περηφάνια αλλά ούτε και την προκατάληψη. Ήταν ο ήρωας αυτός ο ρομαντικός, που με την ευαισθησία του κέρδιζε την καρδιά του κοριτσιού! Ήταν σαν να είχε ζωγραφιστεί από χέρια αδύναμα να ακουμπήσουν το χαρτί σθεναρά κι κάπως έτσι το σκίτσο του να βγήκε αχνό και θαμπωμένο. Σαν μια παλιά ξεβαμμένη φωτογραφία!
Μετά συνειδητοποίησα ότι οι φορές που θα τον δω ξανά, είναι μετρημένες. Και θύμισα στον εαυτό μου τα δεσμά που με εμποδίζουν να είμαι κι εγώ άνθρωπος. Κι εκεί που σκέφτηκα να βρω την γυναικεία μου πλευρά, με σταμάτησα και με έριξα στην άκρη της απομόνωσης. Και με έβαλα τιμωρία!
Δεν προλαβαίνω, είπα! Δεν "χωράει" πουθενά και κάποιος άλλος. Καιρό τώρα δεν προλαβαίνω σχεδόν τίποτα. Κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα πω ότι δεν πρόλαβα να ζήσω. Κι αυτό θα είναι η αλήθεια. Θα είναι σε προτεραιότητα πάντα οι άλλοι. Όσοι έχουν ανάγκη βοήθειας. Και θα αφήνω τον εαυτό μου να "πνίγεται". Να θέλει από κάπου να πιαστεί, ν' ανοίγει το στόμα για να φωνάξει βοήθεια αλλά η φωνή να μην "βγαίνει".
Ατελείωτους καιρούς, νιώθω την ανάγκη να τα πω όλ' αυτά κάπου και δεν βρίσκω που. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να γίνει ξανά κανονικός. Και ζω δίπλα σε ανθρώπους που δεν θα καταλάβουν ποτέ τί έχω να τους πω. Και γι' αυτό δεν λέω κουβέντα. Προτιμώ τους ήχους της σιωπής και την μάσκα του γέλιου.
Η αισιοδοξία μου γλίστρησε κάτω από την χαραμάδα της πόρτας! Η επιμονή μου όμως, όσο περνούν τα χρόνια γιγαντώνεται και γίνεται η καλύτερή μου φίλη! Η ελπίδα από την άλλη, θα παραμένει για πάντα μέχρι να χαθεί το φως απ' τη ματιά μου! Ένα βήμα τη φορά είναι κι αυτό κάτι. Μπορεί να είναι δύσκολο και βαρύ, αλλά η πιθανότητα να σωθεί η ύπαρξή μου - αν και μικρή - θα γίνει η κινητήριος δύναμη που μπορεί να βάλει σε τροχιά όλη μου τη σκέψη! Εύχομαι μόνο οι μαντικές μου ικανότητες να ήταν σε οίστρο και τα οράματα της Πυθίας να βγουν αληθινά!
Δεν ξέρω τί είναι καλύτερο; Η απραξία ή το αποτυχημένο πείραμα;
Θα δούμε....
Add comment
Comments