Κάνεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές και επιστρέφεις για λίγο στο σπίτι σου στην Αθήνα κι ανακαλύπτεις ότι και κάποιος άλλος ήταν μέσα σε αυτό, χωρίς να είσαι απαραιτήτως εσύ ο ίδιος.
Κάποιος ξένος, κάποιος άγνωστος μπήκε μέσα στο σπίτι σου και σου πήρε ό,τι πολύτιμο είχες από υλικά αγαθ. Χρήματα, κοσμήματα, το έκανε άνω κάτω κι έφυγε από την πόρτα σαν κύριος. Σαν κύριοι να πω, γιατί προφανώς δεν θα ήταν μόνο ένας.
Έρχομαι με το πλοίο από κάποιο νησί, φτάνω στο λιμάνι, κάνω μερικές δουλειές στον Πειραιά κι αφού τις τελειώνω πηγαίνω στο σπίτι στην Αθήνα για να τακτοποιήσω τα πράγματα, να πάρω και κάποια άλλα από εκεί και να ξαναφύγω.
Βλέπω το στεφάνι στην πόρτα μπαταρισμένο από τη μία μεριά, το θεωρώ τυχαίο γεγονός. Βάζω το κλειδί στην πόρτα και είναι ξεκλείδωτη. Αρχίζω να αυτοβρίζομαι νομίζοντας ότι την τελευταία φορά που έφυγα από εκεί την άφησα ξεκλείδωτη. Γυρνάω το κλειδί στην κλειδαριά κι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου είναι απερίγραπτο.
Όλα τα πράγματα του σπιτιού, τα δικά μου, του παιδιού, τα νοικοκυριά, τα διακοσμητικά, τα συρτάρια, τα παιχνίδια, τα ρούχα, όλα μα όλα ήταν ριγμένα στα πατώματα όλων των δωματίων, ανακατεμένα, σπαρμένα παντού με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορείς να διασχίσεις το δωμάτιο. Το κοιτάω για λίγο και νομίζω ότι έχω μπει στο σπίτι κάποιου άλλου. Δεν το πιστεύω ότι είναι το δικό μου. Νομίζω ότι έχει γίνει κάποιο λάθος κι ότι εάν ξανακλείσω την πόρτα και την ξανανοίξω θα ξαναδώ το γνώριμο δικό μου σπίτι. Αφού αυτό τελικά δεν το κάνω, γιατί μετά το πρώτο σοκ και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δέχομαι ότι είναι το δικό μου, αφήνω τα πράγματα που κρατάω έξω από το σπίτι και μπαίνω μέσα σιγά σιγά προσπαθώντας να μην "ενοχλήσω" κάποιον που πιθανόν να είναι ακόμα μέσα. Όσο μπαίνω πιο μέσα στο σπίτι, τόσο διαπιστώνω πόσο μεγάλη φθορά έχει γίνει σε αυτό.
Πιάνω το τηλέφωνο και σχηματίζω τον αριθμό της αστυνομίας. Έρχονται σε λίγο και μπαίνουν, όσο μπορούσαν, στα δωμάτια ένα προς ένα. Τι να μου πουν κι αυτοί. Με ενημέρωσαν για τις διαδικασίες που έπρεπε να γίνουν.
Οι καρέκλες που εμπόδιζαν τους διαρρήκτες να περάσουν (γιατί μένω σε δυάρι) ήταν πάνω στα κρεβάτια, οι ντουλάπες που είναι μέχρι το ταβάνι από πάνω ως κάτω άδειες από τα πράγματα, τα οποία είχαν "αράξει" στα πατώματα. Τα κομοδίνα ήταν πάνω στα κρεβάτια γιατί πιθανόν εμπόδιζαν και αυτά. Ευτυχώς που δεν μου αρέσαν τα χρυσαφικά και είχα πολύ λίγα στο σπίτι από τα οικογενειακά κειμήλια. Τα μόνα που είχα ήταν του παιδιού. Τον βαφτιστικό του σταυρό, κάποια χρυσά φυλαχτά που του έβαζα όταν ήταν μωρό κ.α. Για αυτά λυπήθηκα περισσότερο. Γιατί μου θύμιζαν την εξέλιξη του μωρού μου. Κι αυτό ήταν σημαντικό. Μου έκλεψαν τη ζωή που έζησα, τις ψυχικές αναμνήσεις που μέσα σ' αυτές ήταν και τα υλικά αγαθά. Γιατί γι' αυτό έχουμε και υλικά πράγματα εμείς οι άνθρωποι. Γιατί κάπου τα έχουμε χρησιμοποιήσει μαζί με ανθρώπους που αγαπάμε και όταν βλέπουμε το αντικείμενο θυμόμαστε τον άνθρωπο και τη συγκεκριμένη ανάμνηση, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος είναι πλέον μακριά!
Κα πήραν κι ένα χρυσό ρολόι, που δεν το φόρεσα ποτέ, αλλά που ήθελα να το βλέπω γιατί μου θύμιζε κι αυτό κάτι, διαφορετικά θα το είχα δωρίσει κι εγώ σε κάποιον άλλον. Θα ήθελα να το φορέσει η κόρη μου όταν θα γίνει δεσποινίδα. Χρήματα ευτυχώς δεν είχα πολλά μέσα στο σπίτι, γιατί δεν έχω πολλά γενικώς.
Μπήκαν σ' ένα φτωχό σπίτι, χωρίς πολλά λούσα, αλλά νοικοκυρεμένο. Που ζούσε μια οικογένεια, όχι ίσως μεγάλη, αλλά οικογένεια. Που ήταν το δικό μας μικρό κουκλόσπιτο, γιατί είναι μικρό αλλά κουκλίστικο!
Που θα χρειαστεί μεγάλο συμμάζεμα και αναδιοργάνωση για να γίνει ξανά αυτό που ήταν. Και στην πορεία του συμμαζέματος, θα βρίσκουμε ότι μας λείπουν κι άλλα πράγματα ή θα ανακαλύπτουμε ότι κάτι κατέστρεψαν στο διάβα τους, μια νύχτα κάτι κλέφτες.
Δουλειά κι αυτή!!! Γιατί άραγε αυτοί οι άνθρωποι να μην έμαθαν κάτι χρήσιμο για να βιοπορίζονται και να αναγκάζονται να "μπαίνουν" σε σπίτια ανθρώπων που δεν τους έχουν κάνει τίποτα και να τα καταστρέφουν; Γιατί από το πουθενά να στεναχωριόμαστε τόσο πολύ! Γιατί ενώ δεν έχουμε βλάψει κανέναν να υφιστάμεθα τέτοιες κυρώσεις!
Δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πολλές απώλειες. Γιατί θα τα αφήσω όλα όπως είναι για πολύ καιρό σε αυτό το χάλι. Γιατί λείπω ακόμα από εκεί και θέλω ο επόμενος διαρρήκτης που θα μπει μέσα να καταλάβει ότι προηγήθηκαν κι άλλοι και δεν έχει τίποτ' άλλο να πάρει!
Γιατί νιώθω ότι τους αδίκησα τους προηγούμενους κύριους κλέφτες. Έκαναν τόσον κόπο και αυτός ο κόπος δεν ανταμείφθηκε αναλόγως. Δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δε βρήκαν και τίποτα σημαντικό τα παιδιά. Τόση φασαρία για να φύγουν με σχεδόν άδεια χέρια.
Κι έτσι μέσα σ' όλο αυτό, λίγο τους λυπήθηκα, τους συμπόνεσα και τους ένοιωσα!
Add comment
Comments