Ξεκινάς τις καλοκαιρινές σου διακοπές με αισιοδοξία και χαρά. Σκέφτεσαι να "πέσεις" μεσ' τα γαλάζια νερά της θάλασσας κι αυτά να πάρουν όλη την λύπη, την κούραση και το άγχος της πόλης. Να "διώξουν" από πάνω σου τις ευθύνες και τη μουνταμάρα του χειμώνα.
Δημιουργείς στο μυαλό σου τις καλύτερες εικόνες, σχεδιάζεις τις ημέρες σου μία προς μία, αγοράζεις όλα αυτά που θα σου φανούν χρήσιμα και που δεν είχες πέρυσι.
Κι όλα αυτά για να περάσεις ακόμα καλύτερα φέτος. Και το όνειρο "πάει" περίπατο! Σου "γλιστράει" σαν νερό, από τα χέρια! Και "τρέχει", κυλάει και φεύγει! Και είναι τόσο γρήγορο που καταντάει άπιαστο!
Λες, μπόρα είναι θα περάσει. Μια ατυχία ήτανε και δεν θα ξανάρθει. Λες διάφορα παραμύθια στον εαυτό σου, μπας και τα πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος τελικά! Γιατί δεν μπορείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα, δεν μπορείς να τη δεχθείς και δεν μπορείς να την εμπεδώσεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήρθε ο Δράκουλας, η νύφη μου! Η πηγή του κακού! Η μαυρόγατα της οικογένειας! Που, όπου "πέσει" το μάτι της καταστρέφεται το σύμπαν, διαλύεται η πλάση, εκρήγνυται ολόκληρη η περιοχή! Υπερβολές, θα πείτε! Απλά υπερβολές!
Το "κακό" είχε ήδη αρχίσει να μολύνει το σπίτι! Οι εβδομάδα μαζί της, ήταν τουλάχιστον μαρτυρική! Ώσπου έφυγε!
Δυστυχώς το έργο της κακοτυχίας συνεχίστηκε με αξιοσημείωτη ένταση και συνεπή τακτικότητα.
Πήγα για κάτι δουλειές στην Αθήνα και συνάντησα την Άλωση της Πόλης. Το σπίτι ανάκατο από τους διαρρήκτες, που στο πέρασμά τους δεν είχαν αφήσει τίποτα όρθιο. Τράβαγα τα μαλλιά μου, όχι για τις απώλειες - αφού δεν είχα και τίποτα σημαντικό να πάρουν από χρήματα και χρυσαφικά - αλλά από το ρημαδιό που άφησαν πίσω τους. Το ρημαδιό των αναμνήσεών μου! Το ρημαδιό της ζωής της δικής μου και του παιδιού μου! Πέρασε κι αυτό. Θα την παλέψουμε την κατάσταση, είπα. Δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου. Άλλοι άνθρωποι είναι σε πολύ χειρότερη θέση από εμένα, μην κλαίγομαι κιόλας. Αμαρτία είναι!
Κι έτσι ενθάρρυνα λίγο τον εαυτό μου. Οι διακοπές συνεχίστηκαν με πολλές δουλειές και με πολύ ζέστη.
Και πλησίασε δειλά δειλά και το αποκορύφωμα της ευδαιμονίας αυτού του καλοκαιριού!
Η διακοπή ρεύματος, εν μέσω συνεχούς ζέστης και καύσωνα. Την αποφράδα εκείνη ώρα του ηλιόλουστου μεσημεριού, νταν στις 15:00 η ώρα, κόπηκε το ρεύμα.
Όχι, σου λέει η εταιρεία ρεύματος, δε θα "ανάψεις" ανεμιστήρα, δε θα ανοίξεις το κλιματιστικό, αρκετά δροσίστηκες, άσε να δροσιστούν κι άλλοι. Αρκετά χάρηκες και εξοχές και μπάνια, άσε τώρα που ήρθαν κι άλλοι εκδρομείς να χαρούν λίγο κι αυτοί!
Και είπαν ότι έπιασαν φωτιές από εκεί που έρχονται τα καλώδια και είπαν ότι έφτιαχναν την βλάβη όλη νύχτα και είπαν ότι ήταν σε όλο το νησί η φωτιά και είπαν ... και είπαν .... και είπαν! Τι από όλ' αυτά είναι αλήθεια και τί ψέματα, ούτε που ξέρουμε και ούτε που ποτέ θα μάθουμε.
Καθίσαμε στην παραλία μετά το μπάνιο μας και περιμέναμε να ανάψει ο στύλος του δρόμου. Και από εκεί θα καταλαβαίναμε ότι "ήρθε" το ρεύμα και θα πηγαίναμε στα σπίτια μας. Καθίσαμε για λίγο ρομαντικά, όσο "έπεφτε" το σκοτάδι και μας πλάκωνε! Δεν μας πείραζε όμως τόσο πολύ, γιατί είμασταν δίπλα στη θάλασσα και είδαμε ότι έρχονταν κι άλλοι από τα σπίτια τους μιας και δεν μπορούσαν ούτε να δροσιστούν με ανεμιστήρες και κλιματιστικά, ούτε να δουν αφού η νύχτα ερχόταν δυναμικά. Κι είμασταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, πραγματικά ευχάριστη εμείς οι λουόμενοι.
Ώσπου σκέφτηκα ξαφνικά τη μάνα μου που ήταν μόνη στο σπίτι, στο σκοτάδι και τη ζέστη. Και ξεκινήσαμε, εγώ και το παιδί, για την επιστροφή στο μελαγχολικό σπίτι!
Φτάσαμε και το σπίτι δεν ήταν μελαγχολικό, αφού η μαμά μου είχε ανάψει λάμπες πετρελαίου και κεριά αφήνοντάς τα παντού κι έτσι φεγγοβολούσε όλος ο χώρος, τόσο ώστε να μην τρακάρουμε πάνω στα έπιπλά. Κι "ανάψαμε" κι εμείς τους φακούς και κάναμε μπάνιο και φάγαμε από το "κατάκοπο" ψυγείο, που αγκομαχούσε κι αυτό για λίγη δροσιά.
Και περιμέναμε έξω από το σπίτι, ώστε να "εισπράξουμε" όσο περισσότερο αέρα μπορούσαμε, αφού οι ανεμιστήρες έκαναν κι αυτοί τις δικές τους διακοπές! Είχανε "πάρει" καλοκαιρινή άδεια! Καιρός τους ήτανε!
Και πέρασαν μερικές ακόμη ώρες χαράς και τραγελαφικότητας, ώρες επικοινωνίας με την οικογένεια και με γείτονες που εξιστορούσαν την πορεία της επιδιόρθωσης κι αναμετέδιδαν τα νέα της διακοπής ρεύματος και αφού μας λυπήθηκε ο Θεός, γύρω στις 23:00, ήρθε και το πολύτιμο αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας. Εξασθενημένο αρκετά, αλλά ήρθε!
Και μαζί με αυτό ήρθε και η χαρά στα πρόσωπά μας! Ξεσηκωθήκαμε όλες, λες και θα πηγαίναμε σε διαδήλωση, ορμητικές και θαρραλέες πια, να ανοίξουμε ανεμιστήρες, φώτα και ό,τι άλλο δουλεύει με ρεύμα. Και ανοίξαμε και το ψυγείο, το "χτυπήσαμε" φιλικά στην πλάτη και ήπιαμε και λίγο παγωμένο νερό να δροσιστούμε!
Και αφού πέρασε κι αυτή η μπόρα, απαρίθμησα τις χάρες του πολιτισμού και της τεχνολογίας. Μακάρισα τον εαυτό μου που είναι τυχερός κι έχει μερικές ανέσεις. Την άνεση ενός ανεμιστήρα, ας πούμε. Την άνεση ενός μικρού κλιματιστικού. Την πολυτέλεια ενός εξοχικού σπιτιού. Κάτι είναι όλ' αυτά από το τίποτα. Δεν είναι ίσως μεγάλες ανέσεις ή πλουσιοπάροχα αποκτήματα, αλλά διευκολύνουν κι ομορφαίνουν λιγουλάκι τη ζωή σου.
Κι αναρωτιέσαι πως άλλοι άνθρωποι ζουν μέσα στον πόλεμο, πως βιώνουν τον χαμό των παιδιών τους, πως ζουν σε συνθήκες άκρατης φτώχειας, εκεί που φαγητό και νερό είναι πραγματική πολυτέλεια και όχι απαραίτητα στοιχεία επιβίωσης.
Και σκέφτεσαι, εσύ κι εαυτός σου, ότι όλα θα "πάνε" καλά και υπόσχεσαι ότι την επόμενη κακοτυχία θα την "δεις" με άλλο μάτι!
Ευτυχείτε!!!
Add comment
Comments