Χρόνια πολλά στο παιδάκι μου. Στο μικρό μου το παιδάκι που δεν είναι πια και τόσο μικρό. Στο καλό μου το παιδάκι, που δεν του περισσεύει η καλοσύνη, ώστε να την προσφέρει έστω και για λίγο στους δικούς του ανθρώπους. Η εφηβεία μήπως να 'ναι ή ο χαρακτήρας; Έχω ακούσει ότι τα παιδιά σε αυτήν την περίοδο γίνονται τερατάκια. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το ίδιο σου το παιδί μέσα σ' αυτό το καινούριο σώμα, το λίγο μεγαλύτερο. Που θαρρείς ότι το μωρό σου το 'χει καταβροχθίσει αυτό το νεαρό άτομο, που καμία σχέση δεν έχει με το μικρούλι και τρυφερούλι πλασματάκι που έσφιγγες κάποτε στην αγκαλιά σου.
Και πάνω στις ήδη ανοιγμένες πληγές, το αλάτι ρέει όπως στους χιονισμένους δρόμους. Από το ίδιο σου το αίμα. Από αυτό το μωράκι που το 'βλεπες να του τρέχουν τα σαλάκια και το έλεγες χαριτωμένο. Που σου έφτυνε την φρουτόκρεμα στα μούτρα και γελούσες. Που όποιος άλλος κι αν τόλμαγε να κάνει κάτι παρόμοιο, θα τον είχε "φάει" το μαύρο σκοτάδι!!!!
Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά του και όχι σήμερα. Αλλά σήμερα πήγαμε στην γιαγιά, που του είχε ετοιμάσει - ειδικό λόγω της ημέρας, πιο νόστιμο μενού - και για επιδόρπιο μια τούρτα-κέικ καρύδας με κρέμα λεμόνι και μπόλικο σιρόπι. Φανταστική, εκπληκτική, κόντεψα να την φάω όλη. Ανάψαμε τα κεράκια κι ενώ είμασταν έτοιμοι να πούμε το τραγουδάκι και να σβήσουμε τα κεριά, μας έφυγε η χαρά μέσα από τα χέρια! Το παιδί δεν ήθελε ούτε τα κεριά να σβήσει, ούτε τραγουδάκι να ακούσει, ούτε να γιορτάσει τα γενέθλια του μαζί μας. Με απορία κοιτάγαμε η μία την άλλη και αναρωτιόμασταν τί θα μπορούσε να είχε πάει τόσο λάθος, ώστε να μην θέλει ούτε να την βλέπει. Απογοήτευση και πίκρα μας κυρίευσε. Η γιαγιά έβαλε τα κλάματα και ένιωσε και προσβεβλημένη. Δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε γιατί το παιδί δεν ήθελε να κάνει κάτι τόσο απλό. Μια γενέθλια τούρτα ήταν μόνο, που είχε φτιαχτεί με κόπο από την ογδοντάχρονη γιαγιά, για να της δείξει την αγάπη της. Δεν την είχε ζητήσει όμως και δεν ήθελε να το κάνει, αφού δεν ήταν η κανονική μέρα των γενεθλίων του, έτσι είπε το παιδί. Λες και ανήμερα των γενεθλίων, εν μέσω σχολείων και καθημερινών υποχρεώσεων, θα μπορούσαμε να κάνουμε γιορτή και να "σβήσουμε" τα κεράκια μια τούρτας.
Παλιότερα που τα αγαθά δεν ήταν τόσο μπόλικα, τα παιδιά χαίρονταν και ενθουσιάζονταν και αδημονούσαν να έρθουν τα γενέθλια τους. Και το δικό μου ανυπομονούσε να έρθουν τα γενέθλια του, όταν ήταν πιο μικρό. Τότε του φτιάχναμε τρεις τούρτες. Μία "σβήναμε" στην μία γιαγιά, μια δεύτερη στην άλλη γιαγιά και μια τρίτη στο σπίτι μας. Και οι τούρτες δεν τέλειωναν ποτέ και οι ευχές ήταν αμέτρητες και τα κιλά επίσης. Αλλά είμασταν χαρούμενοι και περιμέναμε κάθε χρόνο να "μπούμε" σ' αυτήν την διαδικασία. Όπως σε διάφορους συλλόγους που "κόβουνε" βασιλόπιτες μέχρι την άνοιξη. Έτσι αισθανόμασταν κι εμείς και βρίσκαμε ευκαιρία να κάνουμε γιορτή, όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε! Έτσι για τον χαβαλέ, για να μας πάει καλά ο χρόνος.
Αλλά όλο αυτό απ' ότι φαίνεται τελείωσε και μάλιστα με ανώμαλη προσγείωση. Το αεροσκάφος προσγειώθηκε στο χιονισμένο, παγωμένο βουνό συναισθημάτων ενός άκαρδου έφηβου. Ενός έφηβου που προσπαθεί να εξαφανίσει την οικογένειά του με το μαγικό ραβδί του Χάρι Πότερ. Και όσο αυτή παραμένει δίπλα του και δεν την καταπίνει η μαύρη τρύπα του διαστήματος, τόσο περισσότερο ο έφηβος διαολίζεται και αντιδρά απέναντι της. Η οικογένεια "μένει" αποσβολωμένη απέναντί του, να τον κοιτάει με απορία και στεναχώρια.
Στεναχωριέμαι κι εγώ σαν μαμά του, γιατί έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, διάφορες ασυνάρτητες και σκληρές εκφράσεις από το στόμα αυτού του μικρού επαναστάτη χωρίς αιτία, κι έχει πληγωθεί ο εσωτερικός μου κόσμος τόσο πολύ, που ψάχνω από τώρα ένα γηροκομείο της προκοπής, για να είμαι έτοιμη όταν θα 'ρθει ετούτη η ώρα. Γιατί δεύτερο παιδί δεν έχω, να μου δείξει λίγη συμπόνοια την κρίσιμη στιγμή. Εναλλακτική καμία. Το γηροκομείο είναι σίγουρο και σε μερικά χρόνια θα με δέχονται και σαν φίλο των ΚΑΠΗ. Θα έχω έλθει στην κατάλληλη ηλικία. Το έχουμε κανονίσει με μια φίλη μου, που είναι κι αυτή μόνη της. Κι εκείνη είναι μόνη της και χωρίς παιδιά. Έχουμε πει να συναντηθούμε, μετά από πολλά χρόνια όταν θα έχουμε πια γίνει χούφταλα και να τρέχουμε από εκδρομή σε εκδρομή κι από ΚΑΠΗ σε ΚΑΠΗ. Και σαν μόνιμη κατοικία, το γηροκομείο! Όχι ότι το παιδί το μεγαλώνεις για να σε γηροκομήσει, αλλά για να νιώθεις ότι έχεις οικογένεια και δεν είσαι μόνος σου. Η οικογένεια μπορεί να είναι μικρή, αλλά είναι οικογένεια σε όποιο μέγεθος κι αν "βγαίνει"!
Δεν ξέρω εάν αυτή η αποξενωμένη συμπεριφορά θα "περάσει" και θα φύγει στο τελείωμα της εφηβείας. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι κι αυτή θα αφήσει τα σημάδια της. Όλα αυτά που λέγονται από το στόμα του πιο αγαπημένου σου προσώπου, του ανθρώπου που αγάπησες περισσότερο από όλους ανιδιοτελώς και του μόνου που θα του προσέφερες και την ίδια σου την ζωή, εάν στη ζητούσε, κάθονται αχώνευτα και ολόκληρα στο στομάχι του μυαλού σου και λίγο λίγο κάθε μέρα νιώθεις να σε πνίγουν. Και τα ξεχνάς αμέσως, όταν απλά το παιδάκι σου αποφασίσει λίγο να σου χαμογελάσει!
Το πιο δύσκολο από όλα όμως είναι, ότι δεν μπορείς με τίποτα πια να καταλάβεις γιατί το παιδί σου έχει αυτή την συμπεριφορά. Το μυαλό σου πάει συνεχώς στο κακό και νομίζεις ότι κάτι το προβληματίζει και το καταπιέζει κι όλη αυτή η εσωτερική σύγκρουση ξεσπά πάνω σου, σε εσένα που ξέρει ότι δεν θα το παρεξηγήσεις και θα συνεχίσεις να το αγαπάς. Αλλά εσύ ο γονιός, έχεις πάντα την αμφιβολία και την ανασφάλεια ότι το μικρό σου το παιδάκι, βασανίζεται και κακοπερνάει και είναι δυστυχισμένο και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς να βρεις κανέναν τρόπο για να το επαναφέρεις και να το ανακουφίσεις σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που μπορεί να περνά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω! Δεν μπορώ να καταλάβω εάν είναι "έτσι" ή "γιουβέτσι"!
Ευτυχώς, που λέγοντας όλ' αυτά σε σας - και ξέροντας ότι μερικοί από εσάς τα διαβάζετε κι ακούτε τις φωναχτές μου σκέψεις - "φεύγουν" από μέσα μου και ελαφρύνουν τα "βαριά" και άσχημα συναισθήματα που νιώθω κάθε φορά που στεναχωριέμαι.
Και αμέσως σκέφτομαι κι αυτά που λένε οι αστρολόγοι, ότι φέτος θα είναι η καλύτερη χρονιά των Υδροχόων και κάπου-κάπου τους πιστεύω και παρηγοριέμαι.
Ευτυχώς, που από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και παρ' όλο που όταν μου συμβαίνει κάτι σοβαρό, νιώθω να κατρακυλάει όλο μου το αίμα έξω από το σώμα μου και να πετρώνω και μετά να διαλύομαι, αυτό περνάει πολύ γρήγορα και επανέρχομαι με μόνο μία ευχάριστη ανάμνηση σε εύθυμη φάση. Γιατί νιώθω ότι έτσι είναι η ζωή και προσπαθώ να συντομεύω τα απότομα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, προσπαθώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου να το περνάω στη φάση της ηρεμίας πια.
Θέλεις που μεγαλώνω και η καρδιά πια δε "βαστάει", θες που η ζωή είναι αδυσώπητα αμείλικτη απέναντι σε κάτι ευχάριστους τύπους σαν κι εμένα, που να ξέρω τί συμβαίνει τελικά!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε λίγο καιρό είναι και τα δικά μου γενέθλια κι εγώ έχω ζητήσει από τη μαμά μου να μου φτιάξει μια μεγάλη τούρτα, στην οποία θα βάλω όλα τα πραγματικά κεράκια της ηλικίας μου, για να τα σβήνω, να τα ξανανάβω και να τα ξανασβήνω, όσες φορές θέλω. Και κάθε φορά θα κάνω κι από μία ευχή. Και η κάθε ευχή θα είναι κάθε φορά και διαφορετική.
Γιατί η ζωή είναι ωραία όταν την ζεις και όπως λέει και το τραγουδάκι, "αυτή θα είναι η τυχερή μου η χρονιά"!!! Είμαι σίγουρη!!!
Χρόνια μας πολλά και Χρόνια σας Πολλά!!!
Add comment
Comments