Είμαι μέσα στο τραίνο και βλέπω βιαστικά πως περνούν τα δέντρα, τα σπίτια και οι δρόμοι από μπροστά μου. Σαν δρομείς που τρέχουν έναν ατελείωτο αγώνα χωρίς σταματημό. Και έχουν τόση πίστη και επιμονή με αυτό το τρέξιμο, που θαρρείς ότι για να το κάνουν δεν έχουν κάποιον άλλον σκοπό στη ζωή τους. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός!
Περνούν οι εικόνες από μπροστά σου και σου 'ρχεται στο μυαλό η εποχή που ήσουν νέος. Κι "έφυγε" η νεότητα και χάθηκε αφού πέρασε από μπροστά σου σαν κινούμενο τοπίο. Σαν να ήσουν μέσα σε ένα τραίνο και δεν πρόλαβες ούτε καν να την αγγίξεις. Λες και ήταν κάποιου άλλου η ζωή, που είδες σε μια ταινία στον κινηματογράφο. Νομίζεις ότι δεν ήταν η δική σου, ήταν δανεική και σου την άρπαξαν μέσα από τα χέρια.
Τόσο γρήγορα πέρασε! Προσπαθείς με κάποιο τρόπο να την προσεγγίσεις ξανά και να εφαρμοστείς πάνω της σαν αυτοκόλλητο που δεν θα ξεκολλήσει ποτέ. Σου "μένει" όμως μόνο η προσπάθεια. Γιατί ακόμα κι αν πάρεις το τραίνο της επιστροφής, μπορεί να περάσεις από τα ίδια μέρη και να δεις τις ίδιες εικόνες. Δεν θα μπορέσεις όμως να κατεβείς ποτέ από το τραίνο για να "ακουμπήσεις" την παλιά σου ζωή και να ταυτιστείς μαζί της για άλλη μια φορά. Πέρασε, έφυγε και πάει! Δεν ξαναγυρνάει πίσω. Και μένεις με τις αναμνήσεις. Τις ξεφυλλίζεις από πίσω προς τα μπρος, για να μην σου 'ρθει απότομα η μεγάλη σου αλλαγή. Για να μην νιώσεις ότι "μικραίνεις" όσο πας και περισσότερο και καταλάβεις ότι είσαι πιο κοντά στην παγωμένη μέρα, που θα χωράς εσύ κι ο εαυτός σου μέσα σ' ένα κουτί! Χωμένο στο χώμα!
Κήποι με πράσινο, πάρκα με παιδικές χαρές, ήλιος και βροχή συναντιούνται στους εξωτερικούς χώρους της ζωής μας και αποτελούν εναλλακτικές εικόνες που "γεμίζουνε" τα μάτια μας και την καθημερινότητά μας. Διάφορες εικόνες, που έρχονται και "στοιβάζονται" στο μυαλό μας και καταχωρούνται κι αυτές στις αναμνήσεις και στις σελίδες του βιβλίου που ξεκίνησε λευκό και χρόνο με τον χρόνο γεμίζει από ιδέες και σκέψεις. Από εμπειρίες και συμβάντα. Μερικές φορές, όλα αυτά αρκούν και περισσεύουν για μια συνηθισμένη καθημερινότητα αλλά μειονεκτικά υστερούν για να "γεμίσουν" μια ζωή!
Η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να "γεμίσει" μόνο από ωραία συναισθήματα και χαρές. Μπορεί να γεμίσει με όλα τα όμορφα του κόσμου. Κάποιες λίγες φορές όμως νιώθεις ότι κάτι ωραίο που έζησες, μπορεί να αρκεί για όλη σου τη ζωή. Ακόμα κι αν αυτό το κάτι, ήταν για μια στιγμή μονάχα! Λες "ας κάνω αυτό κι ας πεθάνω"!!! Όχι ότι θα ήθελες ξάφνου μια μέρα να τα κακαρώσεις, αλλά με αυτά τα λόγια τονίζεις πόσο "μεγάλο" είναι αυτό που θέλεις να ζήσεις! Και εννοείς ότι ακόμα κι αν δεν βιώσεις τίποτα από αυτό το σημείο και μετά, σου φτάνει για μια ολόκληρη ζωή. Κάτι τεράστιο, που όταν περάσει εσωκλείεται μέσα στην ύπαρξή σου, στα πιο βαθιά σου κατατόπια, σε κάθε σπιθαμή του οργανισμού σου και δεν μπορεί να ξεχαστεί ποτέ. Σ' έχει "ποτίσει" μέχρι τα άκρα, σαν παντεσπάνι βουτηγμένο στο σιρόπι, που ακόμα κι αν σε κόψουν κομματάκια, δεν πρόκειται να γλιστρήσει και να χαθεί από το είναι σου!
Για αυτά τα "μεγάλα" είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι, αλλά δυστυχώς δεν τα ζούμε όλοι. Μέσα στην "μικρή", καθημερινή μας ζωή, περνάνε όλα τόσο γρήγορα από μπροστά μας που λησμονάμε για τι πραγματικά ήρθαμε σ' αυτόν τον κόσμο. Ξεχνάμε και τ' όνομά μας μερικές φορές ή τι φάγαμε χθες. Κάποιες από αυτές, ξεχνάμε μέχρι και τα παιδιά μας στα σούπερ-μάρκετ και ενοχικά έντρομοι, τρέχουμε να προλάβουμε το κακό και να ανακτήσουμε τα τέκνα μας ξανά στην αγκαλιά μας και στο σπιτικό μας.
Όλα είναι απτά και όλα γίνονται. Εκτός απ' τα "μεγάλα" που είναι άπιαστα κι αέρινα. Σαν σύννεφο που πας να το πιάσεις κι αυτό διαλύεται αμέσως. Σαν ατμός που αναπνέει μέσα από το μπρίκι με το χαμομήλι. Έτσι, όλα είναι ατμός! Που αν δεν τον αιχμαλωτίσεις γρήγορα μέσα σ' ένα βάζο, σου έφυγε και διαλύθηκε στον αέρα! Έτσι, πρέπει να τα προλαβαίνουμε όλα και να τα διεκδικούμε, να σταματάμε την γρήγορη πορεία τους, να τους βάζουμε τρικλοποδιά για να μην τα χάσουμε και δεν τα ξαναβρούμε!
Θα ήθελα να ζήσω την ζωή ενός δέντρου, που μένει ακίνητο από την αρχή της ζωής του μέχρι το τέλος. Που δεν μπορεί να φύγει από εκεί που γεννήθηκε και δεν μπορεί να δει καινούριες εικόνες. Είναι "υποχρεωμένο" να συγκατοικεί με ό,τι του λάχει και με όποιον γείτονα του τύχει. Δεν υπάρχει "χώρος" για επιλογές, ούτε υπάρχει η επιλογή της μετακίνησης. Εκεί, ακούνητο ... σε όλη του την ζωή. Να βλέπει όλους τους άλλους να περνούν από μπροστά του και να μην μπορεί να κάνει βήμα. Βασανιστικό ακούγεται! Είναι κι αυτός όμως ένας τρόπος να μπορείς μέσα στην ησυχία σου και στην απραξία να παρατηρείς πιο πολύ αυτά που γίνονται γύρω σου. Από τη μία θα είχες τον χρόνο να "αρπάξεις" την ευκαιρία. Από την άλλη όμως, πόσες ευκαιρίες να περάσουν από δίπλα σου; Κι αν δεν περάσει καμία; Θα ζεις τη ζωή σου ακούνητος και καθηλωμένος σε ένα σημείο, χωρίς να έχεις την δυνατότητα να τρέξεις και να κυνηγήσεις ό,τι πιο "μεγάλο" μπορείς. Θα ζεις χωρίς επιλογές, σε μια βαρετή ζωή με τις ίδιες εικόνες. Για να είμαστε ακριβείς δεν θα είναι πολλές, αλλά μόνο μια συγκεκριμένη, ίδια εικόνα. Με μία μόνο, γιατί δεν θα υπάρχουν άλλες! Ως εκεί που "φτάνει" το βλέμμα!
Θα είσαι ήσυχος σε αυτό το περιβάλλον, αλλά θα βλέπεις και πάλι τη ζωή να "περνάει" μπροστά από τα μάτια σου και θα μπορείς να αγγίξεις μόνο αυτά που είναι τόσο κοντά, που όταν απλώνεις το χέρι σου τα φτάνεις. Θα βλέπεις τους περαστικούς να περνούν από μπροστά σου, να περπατούν, να κάνουν, να τρέχουν και να εξαφανίζονται σαν αέρας και θα μένεις εκεί ακούνητος, να τους κοιτάς να ζουν τη ζωή τους κι εσύ τη δική σου μονότονη και ίδια!
Αν βάλουμε λίγο νερό μέσα σ' ένα κατσαρόλι, πάνω στο "μάτι" της κουζίνας και το αφήσουμε να βράσει θα βγει εκείνος ο ατμός, που "τρέχει" σαν κινούμενο φόντο μέσα από ένα αυτοκίνητο, ένα τραίνο, ένα αεροπλάνο. Και αν περάσουμε το χέρι μας πάνω απ' τον ατμό εκείνος σε ένα πετάρισμα του βλεφάρου, θα διαλυθεί! Έχουμε όμως την ευκαιρία να το κάνουμε. Να διαλύσουμε τον ατμό. Και μπορούμε μετά από λίγο να φτιάξουμε καινούριο.
Λέω λοιπόν για σήμερα, που δεν έχει "φύγει" ακόμα ο ατμός να σταματήσουμε τη μέρα και να την πιούμε. Να την χορτάσουμε και να την χαρούμε. Να μην περάσει σαν πουλί, να μην γλιστρήσει σαν ψάρι, να μην περάσει σαν σύννεφο, να μην κυλήσει σαν δάκρυ!
Να την κρατήσουμε στα χέρια μας όσο πιο δυνατά μπορούμε. Σαν πληγωμένο πουλάκι που θέλει φροντίδα και λίγη ζεστασιά. Κι όταν πια θα είμαστε έτοιμοι και το πουλάκι θα έχει γιατρευτεί, να το αφήσουμε να πετάξει μακριά. Και το ίδιο να κάνουμε και με την άλλη μέρα. Και με την επόμενη και τη μεθεπόμενη.
Για να μην το μετανιώσουμε στο τέλος, που δεν μπορέσαμε να αιχμαλωτίσουμε τις εικόνες, να τις αγγίξουμε και να νιώσουμε μέσα σ' αυτές. Για να μην είμαστε απλά οι θεατές της ίδιας μας της ζωής!
Add comment
Comments