Περνάω και ξαναπερνάω από εκείνο το σημείο. Μου αρέσουν τα σπίτια τα παλιά, που φαίνονται ότι είναι παλιά, ενώ κάποτε ήταν κι αυτά καινούρια.
Μου αρέσουν γιατί έχουν μιαν άλλη διάθεση. Γιατί μπορεί το χτίσιμό τους να έγινε με περισσότερο μεράκι και να έχουν αρχοντική εμφάνιση. Τα δωμάτια τους να είναι ακαθόριστου σχήματος και όχι τετράγωνα. Μου αρέσουν αυτά που έχουν περίτεχνα, σιδερένια κάγκελα στα μπαλκόνια. Και ακάλυπτο χώρο για κήπο, γύρω γύρω από το σπίτι. Αυτά που έχουν στενά σκαλάκια που τα πατούσαν ποδαράκια μιας παλαιότερης εποχής, μικρότερα. Γι' αυτό και σε μερικά τέτοια παλιά σπίτια, τα σκαλοπάτια είναι στενά και δεν χωράει να ακουμπήσει ολόκληρο το πόδι σου.
Τα σημερινά σπίτια είναι σχεδόν όλα τα ίδια. Είναι σαν κουτιά που όταν κλείνουν νομίζεις ότι δεν παίρνεις αέρα από πουθενά. Είναι τόσο προβλέψιμα και αποστειρωμένα. Χωρίς αγάπη. Φτιάχνονται κατ' ανάγκη μόνο, για να στεγάσουν τον υπερπληθυσμό που έχει πνίξει τις μεγαλουπόλεις.
Έχουμε μαζευτεί όλοι στην Αθήνα, λες και δεν υπάρχει καμία άλλη πόλη σε ολόκληρη την Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που όπου κι αν πας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συναντήσεις ένα ωραίο τοπίο, μια απέραντη θάλασσα και μερικά ευωδιαστά λουλούδια. Η Ελλάδα είναι πολύ πιο ωραία στα απόκεντρα, στα χωριά και στις κωμοπόλεις. Είναι καλύτερος ένας τόπος που δεν πολυπατιέται!
Το σπίτι των ονείρων μου, παρ' ολ' αυτά - είναι σε πόλη. Όχι στο κέντρο της Αθήνας, αλλά σε μια άλλη πόλη κοντά στην Αθήνα. Δεν είναι όμως σε πολυκατοικία, ούτε είναι καινούριο. Είναι μια ακατοίκητη παλιά εγκαταλελειμμένη μονοκατοικία. Σε μια ήσυχη γειτονιά.
Περνάω πολλά χρόνια από εκεί και μερικές φορές περνάω επίτηδες από μπροστά του - παρ' όλο που δεν είναι ο δρόμος μου - μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι δεν το έχει αγοράσει κάποιος άλλος και να εφησυχάσω τον εαυτό μου ότι μπορεί κάποτε το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα. Δύσκολο το βλέπω βέβαια, αλλά η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ!
Όταν πρωτοείδα αυτό το σπίτι, τίποτα δεν μπορούσα να δω καλά-καλά από έξω, γιατί το είχαν καταπνίξει τα αγριόχορτα που είχαν θεριέψει με τα χρόνια και είχαν σκεπάσει την ομορφιά του. Τώρα τελευταία όμως, ή ο Δήμος ή κάποιος ιδιοκτήτης, έχουν μεριμνήσει και κουρέψει όλη αυτή την περιπλεγμένη χλωρίδα που επικρατούσε εκεί μέσα. Δεν ξέρω εάν είναι διατηρητέο, ούτε ποιανού είναι. Από τότε που μετακόμισα σε αυτή την περιοχή έτσι ήταν και το σπίτι, στην ίδια κατάσταση.
Οι κάτοικοί του πιθανόν να πέθαναν και ή που δεν είχαν κληρονόμους ή αυτοί ήταν τόσοι πολλοί, που τελικά κανείς δεν το πήρε και έχει μείνει στο έλεος του χρόνου να ρημάζει και μέρα με τη ήμερα να καταστρέφεται όλο και περισσότερο.
Είναι ένα σπίτι με χαρακτήρα και ομορφιά. Είναι ένα κτίσμα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Πριν πας σε αυτό, συναντάς ένα άλλο, παρομοίου ύφους που όμως έχει αγοραστεί από καινούριους ιδιοκτήτες - ή παραμένουν οι παλιοί, δεν ξέρω - που το έχουν συντηρήσει και είναι ένα στολίδι για την περιοχή. Είναι όμορφο και αρχοντικό όπως ακριβώς και το εγκαταλελειμμένο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα του, το "δικό" μου σπίτι.
Το σπίτι των ονείρων μου είναι ένα χαμηλό σπιτάκι που όμως είναι υπερυψωμένο από τον δρόμο με μερικά σκαλοπάτια. Είναι σαν να έχει κτιστεί πάνω σε μια πλατφόρμα. Αλλά επειδή δεν έχω δει το εσωτερικό του, πιθανόν να υπάρχει ημιυπόγειο από κάτω κι αυτός να είναι ο λόγος που του δόθηκε αυτό το ύψος.
Έχει "ψιλόλιγνα" παράθυρα που βρίσκονται το ένα κοντά στο άλλο, σε σχήμα καμάρας και τα οποία γύρω γύρω έχουν τσιμεντένιο πλαίσιο. Στην πρόσοψη βλέπεις τα παράθυρα περισσότερο και σε μια εσοχή που κάνει το κτίσμα διαφαίνεται και η κεντρική πόρτα του σπιτιού που είναι παλιά και στενή. Ανεβαίνεις τα λιγοστά σκαλάκια του σπιτιού και βρίσκεσαι σε ένα πλάτωμα, λίγο πριν την κυρία είσοδο. Το σπίτι στην οροφή έχει κανονική σκεπή με κεραμίδια, αλλά σε κάποια σημεία του υπάρχει και στηθαίο. Λίγο πιο κάτω συναντάς την καγκελόπορτά του, η οποία μένει ακόμα στη θέση της σαν άγρυπνος φρουρός για τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Εξ' αιτίας της ερημιάς του έχει γίνει ησυχαστήριο-κατάλυμα για τις γατούλες της περιοχής.
Μου αρέσει αυτό το κτίσμα, που έχει κλείσει στους τοίχους του την ζωή μιας οικογένειας άλλης εποχής και όταν το κοιτάς υποθέτεις διάφορες ιστορίες που θα έχουν συμβεί εκεί μέσα, σαν ελληνικό σήριαλ του 1950.
Θα ήθελα μια μέρα να μπορέσω να το αποκτήσω και ονειρικά να έχουν μείνει μέσα σ' εκείνο το σπίτι όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούσε η οικογένεια, ώστε να φανταστώ κι άλλες ιστορίες στο μυαλό μου, εκτός από τις προφανείς. Το φαντάζομαι το ίδιο το σπίτι, αλλά πιο καινούριο μετά από την αναστήλωση που θα του έχω κάνει. Φαντάζομαι ακόμα μέχρι και τα έπιπλα και τα φυτά που θα μπορούσα να βάλω στον κήπο. Τα έχω όλα φανταστεί και τα έχω κανονίσει με τον εαυτό μου. Το μόνο που μου λείπει είναι η υλοποίηση του έργου αυτού που είναι και η πιο δύσκολη. Για όλα τα υπόλοιπα έχει γίνει ήδη η δουλειά.
Το μόνο που χρειάζομαι απλώς, είναι λίγη πίστωση χρόνου. Να έρθει η ώρα που θα μπορώ και πρακτικά να το αγοράσω και να το μετατρέψω σε "δικό" μου. Να έρθει αυτή η ώρα που θα αρχίσει το σπίτι να "ζει" και θα έχω βρει κι εγώ μια ήρεμη γωνιά που θα είναι δική μου, κατά δική μου όμως. Και το σημαντικότερο απ΄ όλα θα είναι, ότι θα είναι κάτι που θα το έχω κάνει εντελώς μόνη μου.
Εκτός από το κυρίως χτίσιμο που ήταν ξεκάθαρα δουλειά κάποιου άλλου, η ανακαίνιση ενός τέτοιου χώρου θα είναι μόνο δικό μου κατόρθωμα και εκτός από την χαρά της εκπλήρωσης του ονείρου μου θα έχω λάβει και την ικανοποίηση της δημιουργίας!
Το κυριότερο όλων όμως θα είναι ότι ο κόπος και η δημιουργία κάποιων άλλων ανθρώπων του παρελθόντος - που σίγουρα δεν τους ξέρω - δεν πήγε χαμένος. Και ότι σε κάποια άλλα χέρια αυτό το σπίτι θα έχει την ευκαιρία να ζήσει μια δεύτερη και γιατί όχι και μια τρίτη ζωή.
Και μόλις γίνει καινούριο θα έχει τη σιγουριά ότι θα συνεχίσει να στέκεται αγέρωχο μπροστά στον χρόνο και να τον κοροϊδεύει, αφού την γλίτωσε από τα "δόντια" του! Θα είμαι ο ευεργέτης του σπιτιού και αυτό θα μου χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη. Θα με φροντίζει και θα με αφήνει να ακουμπώ την κουρασμένη μου καρδιά δίπλα στο παράθυρο, μια βροχερή μέρα του φθινοπώρου!
Και θα κοιτώ τις σταγόνες της βροχής που θα δροσίζουν τις τριανταφυλλιές, που θα έχω φυτέψει με τα χέρια μου στον κήπο.
Το θέλω αυτό το σπίτι τόσο πολύ όχι μόνο για να το κατοικώ, αλλά για να το 'χω παρέα μου!
Μόνο και εγκαταλελειμμένο αυτό, μόνη κι έρημη εγώ .... σκέφτομαι ότι μπορούμε να γίνουμε φίλοι και να αντιστεκόμαστε στις κακουχίες του χρόνου και τις δυσκολίες της ζωής.
Και να μου λέει αυτό τις ιστορίες του κι εγώ τις δικές μου.
Και κάπως έτσι θα περνάνε τα χρόνια!!!
Add comment
Comments