Πήγαμε στη Συναυλία του Σάκη!!!!

Και πέρασαν τα χρόνια κι ο Σάκης παράμενε στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα της ελληνικής pop μουσικής, κάτι που μου φαινόταν και απίστευτο και εξωπραγματικό.  Δεν περίμενα ένα νόστιμο μουτράκι κι ένα θανατηφόρο κορμί να παραμένουν στα "πράγματα" χωρίς να τα "συνοδεύει" και κάτι άλλο....  Τόσο ακατανόητο όμως!  Εδώ κάπου να συμπληρώσω ότι τα τραγούδια του παρ' όλ' αυτά τα έβρισκα αρκετά συμπαθητικά. 

Ώσπου ήρθε το παιδάκι μου στον κόσμο κι επειδή ήθελα να του τα προσφέρω όλα και τα ποιοτικά και τα καθημερινά και τα κλασικά και τα απλά τραγούδια που μόνο που τ' ακούς μαθαίνεις απ' έξω τους στίχους με την πρώτη φορά, άρχισα να του βάζω διάφορα τραγούδια του Σάκη, γιατί ήταν μελωδικά και χαρούμενα, για να βοηθήσουν στο πρωινό ξύπνημα για το σχολείο ώστε αυτό να γίνεται πιο ευχάριστα.  Άλλωστε ήξερα από παλιά, γιατί ήταν της εποχής μου ο Σάκης, ότι οι περισσότερες Ρουβίτσες ήταν κάτω των δεκαπέντε ετών ή γύρω κάπου εκεί.   Σκέφτηκα μικρό παιδί αυτό, μικρά παιδιά ήταν και οι Ρουβίτσες, δεν μπορεί παρά να του αρέσουν του παιδιού μου και να το ευχαριστούν.  

Κάποια στιγμή το παιδί μου μεγάλωσε λίγο παραπάνω και ήρθε στην ηλικία της Ρουβίτσας.  Κι εκεί "αρχίσαν τα δύσκολα"!!!!

Της είπα ότι γινόταν συναυλία και ήθελε να πάμε να τη δούμε.  Δεν το πολυπίστεψα βέβαια, νόμιζα ότι το 'πε έτσι και μετά θα άλλαζε γνώμη, αλλά τελικά δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο.  Ρώτησα πολλαπλές φορές μέσα στη βδομάδα κι η απάντηση ήταν η ίδια.   Αποφάσισα λοιπόν να βγάλω εισιτήρια για να πάμε στη συναυλία.  Είπα, εάν δεν πάει τώρα που είναι στην κατάλληλη ηλικία, πότε θα πάει;  Στην ηλικία της βέβαια θα προτιμούσα ξανά και ξανά να πάω σε συναυλία του Παπακωνσταντίνου, αλλά αυτή τη φορά ήταν η σειρά της δικής της ηλικίας κι εκείνη έπρεπε να αποφασίσει που θα πάει.

Εδώ κάπου να σημειώσω ότι δεν είχα ακούσει τον Ρουβά ποτέ από κοντά και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάρω την πρωτοβουλία να πάω μόνη μου σε κάτι τέτοιο.

Φτάσαμε στο Κατράκειο θέατρο στη Νίκαια - στη γειτονιά μου -, ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια κι αντικρίσαμε την άκρη μιας "ουράς" ανθρώπων που περίμεναν έξω από το θέατρο.   Λέω εντάξει, ας κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω και να φύγουμε όσο είναι καιρός.  Με συγκρατεί το παιδί.  Μετά από λίγο έρχεται κι ένας κύριος να μας ενημερώσει ότι λόγω ανέμου, του κυρ Αίολου να πούμε, θα καθυστερούσε η έναρξη της συναυλίας περίπου γύρω στη μία ώρα.  Αρχίζω και "βαράω" εγκεφαλικά!  Λέω στο παιδί, τραγούδα μόνο σου καλό μου τα τραγούδια του Ρουβά και πάμε να φύγουμε.  Ούτε σε γιατρό δεν κάθομαι να περιμένω, εάν υπάρχει τόσο μεγάλη αναμονή.  Σηκώνομαι και φεύγω.  Είμαι ικανή να φύγω κι από το φορείο της εγχείρησης, εάν με κρατήσουν πάρα πολύ ώρα χωρίς αναισθησία!

Κι ευτυχώς, γίνεται το θαύμα!  Ξαναπερνάει ο κυριούλης και μας λέει, άντε βρε, τυχεροί σταθήκατε, σας βοήθησε ο κυρ-Αίολος και κοπάζει ο αγέρας και θα γίνει η συναυλία.  

Αφού άνοιξαν τα check in, η ουρά προχώρησε γρήγορα και μπήκαμε στο θέατρο για να πιάσουμε καμιά καλή θεσούλα.  Για καλή μας τύχη την πιάσαμε και τη θεσούλα.  

Μετά από εκείνη τη βραδιά, το μόνο που έχω να πω είναι ότι η γνώμη μου για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη έχει αλλάξει πια.

Ήταν κάτι που δεν περίμενα βέβαια, αλλά το σωστό να λέγεται.  Ο χρόνος έχει δείξει ότι αυτός ο άνθρωπος έκανε τα πάντα για να προοδεύσει και να παραμείνει στην εγχώρια μουσική βιομηχανία, που για να λέμε και του στραβού το δίκιο βιοτεχνία είναι και μάλιστα της κακιάς ώρας!  Η φωνή του, μεστωμένη με τα χρόνια και πιο γλυκιά από πριν, τοποθετημένη σωστά πάνω στα τραγούδια και χωρίς να ξεφεύγει από την τονικότητα ούτε δευτερόλεπτο παρά τους διαρκείς χορευτικούς κραδασμούς που ασκούσε στο πάντα νεανικό του σώμα.    Κάποια στιγμή συγκινήθηκε, λέγοντας για τα τριάντα πέντε χρόνια που το κοινό τον ακολουθεί και τον αγαπάει τόσο ώστε να τον έχει στην κορυφή.  Κάποια άλλη στιγμή κι ενώ το κοινό του ζητούσε το "Έλα Μου", αναπόλησε τις στιγμές που είχε κυκλοφορήσει το εν λόγω άσμα κι αμέσως μετά είχε υποστεί την κοροϊδία και τον χλευασμό του κόσμου για τους στίχους με τα μακαρόνια με κιμά, ένα τραγούδι που - ας μη γελιόμαστε - το τραγουδάμε και το θυμόμαστε ακόμα και σήμερα.  Ήμουν κι εγώ μέσα σ' αυτούς τους "δικαστές" του νόστιμου κατά τ' άλλα πιάτου.  Να πω ψέματα?  Όχι, τις αλήθειες να λέμε... εάν μπορούμε!  

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με τα χρόνια άλλαξε και έγινε καλύτερος, όσο καλύτερος μπορούσε απ' ότι φαίνεται.  Και φρόντισε να διατηρήσει, πάντα με πολύ δουλειά, αυτή τη θέση στο κοινό του.  Στις πρωτοεμφανιζόμενες Ρουβίτσες, τα νέα κορίτσια που τον ακολουθούσαν κι "έκοβαν" φλέβες για κείνον όταν πρωτοξεκίνησε μέχρι στα τωρινά νέα κορίτσια που μπορεί να είναι τα παιδιά των παλιών θαυμαστριών του.  Για όλες αυτές θα είναι πάντα ο πρώτος που τις πήρε απ' το χέρι και τις έκανε να ερωτευτούν ακόμα κι αυτόν τον ίδιο!  Που ξενύχτησαν ακούγοντας τα τραγούδια του και καρδιοχτυπώντας να βρεθεί και για κείνες κάποιος σαν κι αυτόν!  

Η πρώτη ύλη που είχε ως καλλιτέχνης και όχι ως παρουσιαστικό, ήταν απλώς καλή.  Κατάφερε όμως με - πιθανολογώ - μεγάλη πειθαρχεία και προσπάθεια και δουλειά να εξελιχθεί σε ποπ σταρ πρώτου μεγέθους, τουλάχιστον για τη μικρή τούτη χώρα.  Παραμένει λαμπερός, με "δυνατή" φωνή και παρουσία, με τεράστια ενέργεια που δεν σταματάει στιγμή να υπάρχει, με λάμψη που τον περιβάλλει σαν φωτεινό φωτοστέφανο και τόση μεγάλη χαρά!!! Τόση πολλή χαρά που δεν μπορεί να την κρατήσει μόνο για τον εαυτό του, γιατί θα εκραγεί.  Δεν χωράει όλη αυτή η ενέργεια σ' έναν άνθρωπο!!!  Αφού αναρωτιόμουνα εάν αυτό του συμβαίνει στην πραγματικότητα ή απλώς είναι πολύ καλός επαγγελματίας.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν τυχερός σε κάτι.  Βρήκε τη δουλειά που του ταιριάζει!!!      

Με τα χρόνια λοιπόν έμαθε τί τον κάνει καλύτερο, τί να συνεχίσει να κάνει και να καταλάβει τί πρέπει να αφήσει πίσω του γιατί του είναι περιττό βάρος.  Μου έδειξε και μου έδωσε να καταλάβω κι εμένα ότι ο χρόνος κι η προσπάθεια είναι αυτά που μετράνε.  Το να βάλεις τα δυνατά σου και να επιτυγχάνεις τους πραγματικούς σου στόχους είναι αυτό που θα 'πρεπε να κάνουμε όλοι κι όχι να αφήνουμε τη ζωή να μας πηγαίνει όπου θέλει εκείνη.  

  Η συναυλία του Ρουβά, εξελίχθηκε για μένα όχι μόνο ως ένα θέαμα αλλά ως μάθημα.  Μάθημα που είχα μάθει και στο σχολείο από αποφθέγματα αρχαίων Ελλήνων αλλά στην ουσία, τότε παλιά δεν τους είχα δώσει καμία σημασία.  Ενώ τώρα, που το έβλεπα μπροστά στα μάτια μου, ένιωσα ακριβώς τί εννοούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.  "Μηδένα προ τους τέλους μακάριζε".  Ή σε ελεύθερη μετάφραση "μην βγάζεις συμπεράσματα για κανέναν πριν το τέλος".  

Όλοι κάνουμε λάθη στη ζωή μας, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι δεν καταφέρνουμε μέσα από τα λάθη μας να μάθουμε, να ελιχθούμε και να λοξοδρομήσουμε τόσες πολλές φορές ώσπου να βρούμε τελικά τον στόχο μας.  Και γινόμαστε έρμαια, ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού.  Και χανόμαστε στο σκοτάδι γιατί δεν έχουμε την τόλμη να λάμψουμε!

Ευτυχώς στην περίπτωση αυτού του τραγουδιστή "ο χρόνος δεν σταμάτησε", απλά προχώρησε και όσο συνέχιζε να προχωράει έγινε σύμμαχός του, φίλος κι αδελφός!  Και τον "πήρε" κι αυτόν ο Σάκης με το μέρος του, όπως όλους μας άλλωστε! 

  Ο Ρουβάς είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου, αλλά από εκείνη τη συναυλία και μετά έγινε για μένα ο Σάκης.  Κι έγινε τώρα κάτι τέτοιο, αφού βλέποντάς τον από κοντά κατάλαβα ότι έχει αγέραστη ψυχή κι ανεπανάληπτη δύναμη!  Την δύναμη να μας παρασέρνει με την νεανικότητά του και να νομίζουμε ότι είμαστε ακόμα εκείνα τα κοριτσάκια που άκουγαν "αυτά τα μακαρόνια με τον κιμά"!!!

Στάθηκε στο ύψος του, που ακόμα κι αυτό νομίζω ότι το έχει υπερβεί προ πολλού! 

Bravo Sakis!!! 

Θα ερχόμαστε στις συναυλίες σου ξανά και ξανά για τα επόμενα πενήντα χρόνια ...

.... γιατί δεν το "βλέπω" να γεράσεις και ποτέ, "τρελό" αγόρι!