Όταν κάνεις τον περίπατό σου σε όλη αυτή την ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου - της Πλάκας - του Θησείου, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να δεις, τόσα αρχαία, τόσα κτίσματα, τόσες ομορφιές, τόσες ιστορίες που αξίζει τον κόπο να τις "πιάσεις" μία-μία και να τις εξερευνήσεις σε βάθος. Περνώντας από δίπλα τους, θα σου έρθει η επιθυμία να σταθείς σε κάθε μια από αυτές, ώστε να προλάβεις να τις "κοιτάξεις" και να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για αυτές.
Έτσι κι εγώ, ενώ για αλλού ξεκίνησα βρήκα μπροστά μου αυτό το τζαμί, που ήταν φυσικά κλειστό, και με πεταμένα διάφορα οικοδομικά υλικά στον περίβολο χώρο του. Όταν γύρισα στο σπίτι, διάβασα διάφορα δημοσιεύματα από το 2016 έως το 2019 που το ήθελαν - μετά από ανακαίνιση που έγινε - να ανοίγει τις πόρτες του για το κοινό ώστε να το επισκέπτονται και να γίνονται διάφορες εκθέσεις μέσα σε αυτό.
Όλα αυτά δεν υφίστανται, ή πιθανόν να πραγματοποιήθηκαν κάποια δρώμενα για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και μετά να έγινε αυτό που γίνεται συνήθως στην Ελλάδα. Να χρησιμοποιούνται κονδύλια για κάποιες υποτυπώδεις επισκευές ώστε να δικαιολογούνται κάποια χρήματα που "χάθηκαν" ως δια μαγείας και στη συνέχεια το κάθε ιστορικής σημασίας κτίριο να επανέρχεται στην αρχική του κατάσταση. Δηλαδή σε αυτή του κλειστού μνημείου για το κοινό!
Είχε γίνει κάποια αποκατάσταση του μνημείου από τη Διεύθυνση Αναστήλωσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων αφού είχαν καταγραφεί κάποιες φθορές και μια σειρά από μορφολογικά προβλήματα.
Αυτό το μνημείο αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά της οθωμανικής περιόδου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Λεγόταν και Τζαμί του Σταροπάζαρου κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας εκτός από Φετιχιέ Τζαμί και αυτή τη στιγμή είναι κι αυτό ένα ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Είναι στο βόρειο τμήμα της Ρωμαϊκής Αγοράς.
Ενώ λοιπόν χρονολογείται στο β' μισό του 17ου αιώνα από τα ανασκαφικά δεδομένα, κάτι μεταξύ του 1668 με 1670, λέγεται ότι η πρώτη υπόθεση ήταν ότι ιδρύθηκε το 1458 όταν είχε έρθει ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής στην Αθήνα. Διάβασα ότι φτιάχτηκε με τον αρχιτεκτονικό τύπο «quatrefoil» ή «clover-leaf-cross-in-square», απ' τα οποία δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο κεντρικός τρούλος του στηρίζεται σε τέσσερα τεταρτοσφαιρία σε σχήμα σταυρού.
Επίσης απ' ότι διαπιστώθηκε, αυτό το τζαμί χτίστηκε στα χαλάσματα ενός άλλου ναού των βυζαντινών χρόνων απ' τον οποίο το μόνο που διασώθηκε είναι ένα μικρό κομμάτι. Αυτό που προϋπήρχε εκεί ήταν ένας ναός τύπου βασιλικής. Είχε έναν μακρόστενο χώρο που βρισκόταν ενδιάμεσα σε κίονες, ο οποίος στη συνέχεια έγινε τρίκλιτος, δηλαδή με τρεις ίδιους τέτοιους χώρους. Νομίζανε στην αρχή ότι ανήκε στους πρωτοβυζαντινούς χρόνους, ενώ κάποιοι άλλοι γύρω στον 7ο αιώνα και ίσως στην μεσοβυζαντινή περίοδο. Αργότερα τοποθετήθηκε χρονικά γύρω στον 8ο με 9ο αιώνα.
Αφού έγινε η "φάση" με τους Τούρκους και υποδουλωθήκαμε, η χριστιανική βασιλική ή κάποιο τμήμα της, γύρω στον 15ο αιώνα, μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος και πιθανόν να λειτουργούσε έτσι έως την στιγμή που έγινε η ανοικοδόμηση του και ονομάστηκε Φετιχιέ Τζαμί.
Όταν η Αθήνα έγινε τελικά η πρωτεύουσα της Ελλάδας - από το 1834 έως και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα αυτός ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτικό αρτοποιείο. Μετά, ως αρχαιολογική αποθήκη για αυτά που βρίσκονταν στις ανασκαφές από κοντινούς αρχαιολογικούς χώρους όπως αυτόν της Αγοράς και της Ακρόπολης.
Το 2010 είχε εμφανίσει προβλήματα στατικότητας και εξ' αιτίας αυτού το Υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε να βγάλουν από μέσα τις αποθηκευμένες αρχαιότητες που υπήρχαν και να ξεκινήσει ανακαίνιση, η οποία λέγεται ότι ολοκληρώθηκε το 2017.
Παρ' όλα όσα λέγονται και από τα οποία δεν γνωρίζω τι έχει γίνει και τι όχι, το κτίσμα αυτό είναι σε κεντρική θέση όλων των μνημειακών αρχαιοτήτων της περιοχής και θα έπρεπε να είναι συντηρημένο και ανοιχτό για το κοινό συνεχώς. Όλοι περνάνε από εκείνο το σημείο και τουρίστες και ντόπιοι και θα ήταν ένας καλός τρόπος να ανακαλύψουν την ιστορία του τόπου ακόμα και μέσα από αυτό το κτίριο.
Λυπάμαι που κάθε φορά ανακαλύπτω πόσο ανεπαρκείς είμαστε σαν κράτος ώστε να διατηρήσουμε και να αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο αυτή την κληρονομιά που έχουμε σαν τόπος. Είναι απογοητευτικό να υπάρχουν τόσα μνημεία, τόση ιστορία σε μια χώρα σαν και τη δική μας και να μην δίνει κανείς σημασία κι αυτά χρόνο με τον χρόνο να γίνονται "απομεινάρια"!!!
Είναι τόσο όμορφο αυτό το κτίσμα και τόσο ήσυχη η περιοχή κάποια ηλιόλουστα πρωινά, που αξίζει εάν περάσετε από εκεί να το δείτε έστω κι απ' έξω.
Add comment
Comments