Πόρτες. Περπατούσα στο δρόμο κι έβλεπα πόρτες. Η μία με πολύ-πολύ μικρή απόσταση από την άλλη!
Είδα μία παλιά ξύλινη πόρτα, με "φαγωμένο" το λούστρο της σε κάποια σημεία από την πάροδο του χρόνου, την κακή χρήση και τις καιρικές συνθήκες. Η άλλη μεταλλική και φρεσκοβαμμένη. Κάποιες απλές και κάποιες άλλες περίτεχνα σχεδιασμένες. Μερικές χρωματισμένες με σοβαρά και σκούρα χρώματα κι άλλες φωτεινές, φανταχτερές και χαρούμενες.
Οι παλιές "κουβαλούσαν" τη δική τους ιστορία. Την ιστορία των χεριών που τις είχαν ανοίξει. Την ιστορία της κάθε οικογένειας, του κάθε ανθρώπου που τις είχε ακουμπήσει, που τις είχε κλείσει απαλά για να μην ακουστεί το κλείσιμό τους κι άλλες φορές τις είχε "χτυπήσει" δυνατά στο πέρασμά του, που απ' τον μεγάλο κρότο θαρρούσες ότι θα είχε σφραγιστεί για πάντα και δεν θα μπορούσε να ξανανοίξει ποτέ!
Οι καινούριες πόρτες ατσαλάκωτες, γιατί τώρα ξεκινούσε η κάθε μια τη δική της ιστορία κι ο χρόνος δεν είχε προλάβει να τις αγγίξει!
Και όπως τις κοιτούσα παρατήρησα ότι κάποιες ήταν κλειστές, κάποιες ανοιχτές και κάποιες άλλες μισάνοιχτες, περιμένοντας κάποιον που πιθανόν δεν θα έρθει ποτέ!
Ορισμένες πόρτες οδηγούσαν παραμέσα σε κάποια άλλη πόρτα, ακόμη πιο ωραία!
Και "είδα" εκείνη τη στιγμή ότι όπως οι πόρτες των σπιτιών, έτσι κι οι πόρτες της ζωής ανοίγονται η μία μετά την άλλη. Όχι τόσο άμεσα διαδοχικά όπως οι πόρτες ενός σπιτιού, αλλά μετά από λίγο, μερικές φορές πιο γρήγορα κι άλλες αργά και βασανιστικά! Σχεδόν παρακαλείς να κλείσεις βιαστικά τη μία και προσπαθείς να "τραβήξεις" την επόμενη όσο γίνεται πιο κοντά σου, ώστε να επισπεύσεις το άνοιγμά της, που θα σε οδηγήσει σε κάποια ενδεχομένως πιο ωραία κατάσταση απ' αυτή που βρίσκεσαι εκείνη τη χρονική στιγμή.
Διαβαίνεις την μία, την κλείνεις πίσω σου, προχωράς λίγα βήματα και βρίσκεσαι μπροστά σε μια άλλη πόρτα την οποία την ανοίγεις πιθανόν κι αυτή, για να προχωρήσεις και να μη μείνεις στάσιμος. Κι όπως την ανοίγεις, τυχαίνει κάποιες φορές να μην βλέπεις αυτό που περίμενες με τόση αγωνία να δεις. Κι από πίσω είναι κάτι άλλο, ίσως τελείως διαφορετικό από αυτό που νόμιζες ότι θα είναι. Και καταβεβλημένος από την πρότερη αγωνία και την παρούσα απογοήτευση, δεν ξέρεις εάν πρέπει να κάνεις μπρος ή πίσω.
Το αρνητικό με τις πόρτες της ζωής είναι ότι δεν ξέρεις τί "κρύβεται" από πίσω. Μοιάζουν σαν τα χριστουγεννιάτικα δώρα που λαμβάνεις από όχι και τόσο κοντινούς σου ανθρώπους. Που δε σε ξέρουν. Τα ανοίγεις λοιπόν, και μπορεί να μην σου αρέσουν. Υποχρεούσαι όμως να εκφράσεις τις ευγενικές σου ευχαριστίες, προσπαθώντας να μη φανεί η δυσαρέσκειά σου ή η αδιαφορία σου προς ένα μη επιθυμητό δώρο.
Ακριβώς το ίδιο γίνεται και με τα "δώρα" που είναι πίσω από τις κλειστές πόρτες της ζωής! Δεν ξέρεις ποιο "δώρο" έχουν κρυμμένο πίσω από την "πλάτη" τους, ανοίγεις εσύ την πορτούλα και το δώρο είναι έκπληξη. Καλή, κακή ή άσχημη! Ευχάριστη ή δυσάρεστη. Και σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να τη δεχθείς.
Γιατί απ' όσο έχει αποδειχθεί τα κάποια χρόνια που ζω, τα περισσότερα δώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες είναι μάλλον απ' αυτά που δε θέλεις να λάβεις ποτέ! Τα καλά δώρα είναι πιο λίγα, αλλά μετά από τις "πόρτες" που σου έχουν κλείσει ηχηρά στα μούτρα, αυτά τα ευχάριστα δώρα φαίνονται ακόμα πιο επιθυμητά κι έτσι νιώθεις τη χαρά με μεγαλύτερη ένταση! Αλλά μετά από ένα καλό δώρο περιμένεις η επόμενη πόρτα που θα ανοίξεις να έχει τη "φόλα"! Και προσπαθείς να καθυστερήσεις το άνοιγμά της ως και να το αναβάλλεις, αλλά καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν γίνεται. Τελικά την ανοίγεις με κλειστά τα μάτια και κρατώντας την αναπνοή σου! Όπως όταν ήσουν παιδί και σε έβαζαν να φας κάτι με το ζόρι, ή έπρεπε να καταπιείς αυτή την τόσο "γευστική" κουταλιά με το μουρουνέλαιο! Κρατάς την αναπνοή σου για να μην νιώσεις - όσο γίνεται - την πικρή γεύση του επόμενου κρυμμένου "δώρου" της πόρτας που μόλις άνοιξες.
Και έτσι συνεχίζεται το "έργο" για όλη σου τη ζωή 1-2-Χ, 1-2-2, 2-1-Χ και η σειρά "πηγαίνει" κάπως ίδια με αυτή τη σειρά που συμπληρώνεις το δελτίο του τυχερού παιχνιδιού του ΠΡΟΠΟ. Κι ό,τι σου "κληρώσει"!
Και τότε θυμάσαι και το γνωστό λαϊκό άσμα, "Δυο πόρτες έχει η ζωή" και ελαφρώς ευφραίνεσαι! Εκεί δηλαδή που νομίζεις ότι όλα μπορεί να είναι "χαμένα", δημιουργείς στο μυαλό σου την εναλλακτική της δεύτερης ευκαιρίας!
Εν τέλει, με τη σειρά της θα ανοίγει η κάθε πόρτα και θα κλείνει κι η κάθε προηγούμενη για να υπάρχει μια λογική συνέχεια στη ζωή.
Και όπως οι παλιές πόρτες θέλουν μεγαλύτερη φροντίδα και προσεκτικότερο χειρισμό, διαφορετικά "πάνε" για πέταμα στον κάδο της γωνίας, έτσι ακριβώς γίνονται και οι άνθρωποι μεγαλώνοντας. Σαν μια παλιά πόρτα που ανοίγει συνεχώς, αλλά κάποια στιγμή σφηνώνει και δεν ξανανοίγει ποτέ!
Και μπορεί οι δρόμοι που απλώνονται μετά το άνοιγμα μιας πόρτας να είναι δύσβατοι και σκοτεινοί, το ξεκίνημα από την αρχή και η συνεχής αναζήτηση δεν παύουν να συνεχίζονται ακόμα και μετά από μεγάλες ήττες και απογοητεύσεις!!!
Ως γνωστόν, πάντα θα υπάρχει κι άλλη μια είσοδος να περάσεις κι άλλη μια λύση να βρεις, αρκείς να "βλέπεις" κι όχι μόνο να κοιτάς!
Γιατί έτσι είναι η φύση της πλάσης αλλά και του ανθρώπου. Όλα να διαρκούν λίγο περισσότερο από το άνθος ενός λουλουδιού! Και όταν το άνθος χαθεί, τότε θα κλείσει και η τελευταία πόρτα και θα "σβήσει" το τελευταίο αεράκι που περνάει από την κλειδαρότρυπα!
Add comment
Comments