Στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους. Μέσα στη ζωή μας όμως δεν θα τους "βάλουμε" όλους. Όχι γιατί δεν χωράνε. Άλλωστε η παροιμία λέει ότι "Όλοι οι καλοί χωράνε"! Δεν μπορούμε όμως να τους τοποθετήσουμε όλους μέσα στο κάδρο του σπιτιού μας πιθανόν γιατί δεν "ταιριάζουν" με την υπόλοιπη διακόσμηση και ειδικότερα με το γούστο μας. Δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό. Είναι όπως πας σ' ένα κατάστημα και διαλέγεις τί βάζο να βάλεις πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Ή όπως ακόμα σε κάτι πιο προσωπικό, τί χρώμα πετσέτες θα δημιουργούν καλύτερη αντίθεση με το πλακάκι του μπάνιου!
Έτσι ακριβώς και με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο διαλέγουμε και τους φίλους μας, αυτούς που θα κάτσουν πιο κοντά μας κι αυτούς που απλώς θα είναι στον κοινωνικό μας περίγυρο. Αυτοί που θα συναναστρεφόμαστε για να πάμε έναν κινηματογράφο, ένα θέατρο, μια συναυλία βρε αδελφέ!
Οι απλώς κοινωνικοί μας φίλοι μπορεί να "συνοδεύουν" μια ιδέα μας για το μέλλον, μπορεί να κάθονται μαζί μας μια βροχερή μέρα του Σεπτεμβρίου δίπλα στο παράθυρο και να πίνουν απ' τον καφέ μας και να τρώνε από τα κουλουράκια μας. Είναι κι αυτοί σημαντικοί και μερικές φορές ενσωματώνονται στην καθημερινή μας ζωή.
Μερικές από αυτές τις φορές μάλιστα καταλήγουμε να τους βλέπουμε πιο συχνά από τους κολλητούς μας. Οι κολλητοί μας που είναι χρόνια φίλοι μας, έχουν δοκιμαστεί στα δύσκολα κι έχουν "περάσει" επιτυχώς τις εξετάσεις τους ξανά και ξανά. Κι αυτοί συνήθως οι κολλητοί και οι πιστοί μας φίλοι είναι λίγοι. Αλλά έτσι όπως τα "φέρνει" η ζωή, μπορεί να τους βλέπουμε πιο λίγο τα τελευταία χρόνια και να μην είναι μέρος της καθημερινότητας μας γιατί μένουμε μακριά πια, γιατί τα ενδιαφέροντα μας δεν είναι τα ίδια, γιατί η φάση της ζωής μας είναι διαφορετική, για χίλια δυο γιατί τέλος πάντων.
Και μένουμε "μόνοι" κι απροστάτευτοι κι εκτεθειμένοι στους πολλούς "γνωστούς". Στους κοινωνικούς μας φίλους. Αυτούς που κάποια κοινή υποχρέωση μας "γνώρισε" και μας έκανε να συναντηθούμε αναγκαστικά.
Κι αυτές, οι καινούριες γνωριμίες τείνουν να γίνονται πιο κοντινές σιγά-σιγά με την πάροδο των χρόνων, όχι γιατί ο τρόπος σας είναι ίδιος, ή οι ιδέες σας συμπίπτουν, αλλά γιατί το μονοπάτι που διαβαίνετε εκείνον τον καιρό τυχαίνει να είναι κοινό. Σ' αρέσει δε σ' αρέσει, αφού ο δρόμος είναι ο ίδιος, θα τον συναντάς τον άλλον γιατί κι εκείνος πηγαίνει απ' την ίδια μεριά.
Κι έτσι αναπτύσσονται καινούριες σχέσεις και καινούριοι δεσμοί με ανθρώπους που είναι πολύ διαφορετικοί από εσένα, όχι απαραιτήτως χειρότεροι η καλύτεροι, απλώς διαφορετικοί. Σε όλους τους τομείς. Αυτές τις φορές αποφασίζεις να βγεις από τα εσκαμμένα και να κάνεις το διάβημα, να βάλεις κι άλλους ανθρώπους κοντά σου και να γίνουν κι αυτοί φίλοι σου, μιας και οι συγκυρίες σας έφεραν πιο κοντά και συνεχίζουν να σας φέρνουν.
Και σε αυτή την προσπάθεια, αφού δε συμφωνείς σε πολλά, δεν μπορείς να επιτύχεις τον σκοπό σου γιατί οι διαφορές είναι μεγάλες και μέρα με την μέρα, γνωρίζοντάς τους περισσότερο, τόσο απογοητεύεσαι και τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι.
Σκέφτεσαι λοιπόν το ζωικό βασίλειο και περνάν από μπροστά σου τα ποντικάκια, τα σκυλάκια και τα γατάκια. Τα ποντικάκια δεν ξέρω πως συμπεριφέρονται σε άλλα ποντικάκια, οι σκύλοι γνωρίζω πως μπορεί να είναι πιο πιστοί κι από τη μάνα σου, μερικές φορές!
Οι γατούλες όμως είναι αυτές που μου θυμίζουν αυτού του είδους τις φιλίες. Τις ψιλο-αναγκαστικές και συγκυριακές! Εκεί που βλέπεις ότι η γατούλα θα σε πλησιάσει για να της δώσεις το φαγάκι της, ή όταν εκείνη θέλει ένα τρυφερό χέρι να της χαϊδέψει τη ράχη, έρχεται κοντά σου και σου "κάνει" γλύκες! Και μετά από λίγο, όταν θέλεις εσύ τη συντροφιά της, πας να την ακουμπήσεις και σου βγάζει ωραία και καλά τα νυχάκια της! Ή τη φωνάζεις κι έχει γίνει άφαντη!
Βλέποντας κάτι τέτοιο, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και σκέφτομαι πως κι εγώ θα προτιμούσα να μην λειτουργώ σαν σκύλος αλλά σαν γάτα, όπως και οι περισσότεροι ενήλικες. Που έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τους άλλους για να κάνουν καλύτερα κι όπως τους "βολεύει" τις δουλειές τους. Να τους συναντούν όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν και να αρέσκονται στην παρέα τους μόνο όταν κάποιος άλλος τους έχει "στήσει" ή δεν μπορούσε να έρθει. Κι ενώ θεωρείς τον εαυτό σου πιο αξιόλογο από εκείνους να σου φέρονται σαν υποδεέστερο και να γίνεται το είναι σου μια λύση ανάγκης για αυτούς.
Τότε είναι που ανατρέχεις στο παρελθόν κι απορείς πώς ανέχτηκες όλα αυτά που σε εκνεύριζαν σε εκείνους, μόνο και μόνο για να μην τους προσβάλλεις και να φερθείς ευγενικά κι ανθρώπινα στην ουσία. Και στην αντιπέρα όχθη κοιτάς τη δική τους συμπεριφορά που - άθελά τους ίσως - σε προσβάλλει και σε υποτιμά. Αφού καταλαβαίνεις ότι δε σε υπολογίζουν - έστω κι αναγκαστικά - με τον ίδιο τρόπο όπως εσύ εκείνους και δε σε σεβάστηκαν αρκετά ώστε να έχουν μια καλή συμπεριφορά.
Μετά από όλ' αυτά τα χάλια, αποφασίζεις να απέχεις και να αποχωρείς από τέτοιες σχέσεις, που φαίνεται να σε συναναστρέφονται μόνο την ώρα που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν ή όταν βαριούνται να είναι μόνοι τους.
Δε βαριέσαι όμως! Συνειδητά πια έχω διαλέξει - για μια ακόμα φορά - τον σκύλο και όχι τη γάτα. Γιατί το γλυκό μας το σκυλάκι μπορεί να ξεγελιέται και να δέχεται άσχημες συμπεριφορές, αλλά να συνεχίζει να προσφέρει την αγάπη του και παράλληλα να παραμένει καλοσυνάτος κι αγγελικά πλασμένος σ' έναν κόσμο - που όπως αποδεικνύεται καθημερινά - υστερεί σε τέτοιου είδους χαρίσματα πια!
Αποφασίζω λοιπόν να πηγαίνω αντίθετα με το ρεύμα της εποχής, όπως έκανα πάντα και δεν ακολουθούσα ποτέ ούτε τη μόδα, παρά μόνο όταν περνούσε η "μπογιά" της, όπως και δεν έκανα και δεν έλεγα αυτά που κάναν οι πολλοί.
Γιατί ήθελα να πιστεύω ότι είμαι ένας μικρός Γαλιλαίος, που λέει την αλήθεια. Και γιατί θέλω να μοιάζω μ' έναν μικρό επαναστάτη και να πηγαίνω "κόντρα" στις απόψεις των πολλών όχι από αντίδραση, αλλά επειδή νομίζω ότι έχω δίκιο!
Και μπορεί να έχω δίκιο .... μπορεί όμως και όχι!
Add comment
Comments