Προχθές, έτσι ξαφνικά, εκεί που έκανα τις δουλειές του σπιτιού, χτύπησε το τηλέφωνο. Το σηκώνω, είναι μια μαμά συμμαθήτριας του παιδιού μου και με ρωτάει εάν θα ήθελα να πάμε σε μια συναυλία που διοργανώνει κάθε χρόνο γνωστή εταιρεία χυμών στην Ελλάδα, με πολύ δημοφιλές σλόγκαν για κάποιο συγκεκριμένο τύπο προϊόντος της. Όλοι την ξέρουμε αυτήν την εταιρεία κι όλοι ξέρουμε και τη συναυλία που διοργανώνει κάθε χρόνο. Το πρόγραμμα της συναυλίας αυτής θα αποτελούνταν από διάφορους νέους καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν ύφος ραπ, τραπ, "μαπ", "γκλουπ" , "γκουπ" ελληνικό ποπ, τσιφτετελομπαρόκ και τα λοιπά, καταλάβατε νομίζω το είδος της μουσικής που θα πηγαίναμε να ακούσουμε, τέλος πάντων.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι θαυμάστρια αυτής της μουσικής, αφού στη ζωή μου αποφοίτησα από μουσική σχολή και πάνω κάτω ξέρω να "ξεχωρίσω δυο γαϊδουριών τ' άχυρα", που λέει κι η γνωστή παλιά παροιμία του λαού μας.
Το παιδί μου δεν "ψηνόταν" κι ιδιαίτερα να πάμε στη συναυλία αυτή, γιατί - δόξα τω Θεώ - δεν ακούει τέτοιου είδους μουσική. Σταυροκοπιέμαι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά όλ' αυτά τα χρόνια. Αυτό δε σημαίνει όμως πως δεν έχει ακούσει τέτοια μουσική, αφού οι περισσότεροι συμμαθητές της ακούνε αυτά τα "πράγματα"! Οπότε ξέρει κάποια τραγουδάκια και της αρέσουν και κάποια από αυτά επίσης. Δεν είναι κακό. Όλα πρέπει να υπάρχουν σ' αυτή τη ζωή! Έτσι είναι!
Αργήσαμε να αποφασίσουμε ότι θα πάμε, αλλά στο τέλος υπερίσχυσε η φιλική αλληλεγγύη και είπαμε να πάμε για την παρέα. Εντάξει θα βλέπαμε μια φορά κι εμείς πως ήταν κάτι τέτοιο, οπότε θα μπορούσαμε μετά να το καταδικάσουμε δικαίως και με την ησυχία μας!
Πήραμε λοιπόν τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και κατεβήκαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο, του οποίου το στέγαστρο είχε φιλοτεχνήσει κι ο διάσημος Ισπανός αρχιτέκτονας Καλατράβα. Τί λογοπαίγνιο είχε γίνει τότε με αυτό το όνομα, άλλο να σας το λέω κι άλλο να τ' ακούτε! Από κοντά το στέγαστρο αυτό είναι εξόχως επιβλητικό και παρ' όλο που δεν είναι κάποιο έργο τέχνης παρά σιδερόβεργες αλλά με κατάλληλη γεωμετρία τοποθετημένες, δημιουργούν μια πολύ δυναμική εικόνα και μια αίσθηση ότι έχεις προσγειωθεί σε κάποιον άλλον πλανήτη με διαστημόπλοια και εξωγήινους. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Αφού προχωράς όμως λίγο με τα πόδια, καταλαβαίνεις ότι είσαι στην αιώνια Ελλαδάρα που συνεχώς χτίζει κάστρα στην άμμο και μετά από λίγο, αυτά τα υπέροχα δημιουργήματα γίνονται σκόνη και θρύψαλα από τη μηδενική συντήρηση και την αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Από τα σίδερα είχαν αρχίσει να "τρέχουν" οι σκουριές και στον περιβάλλοντα χώρο έβλεπες την εγκατάλειψη και την ερημιά. Δεν ξέρω εάν αυτό το στάδιο χρησιμοποιείται πια, αλλά το να υπάρχει ένα τέτοιο κτίσμα και να "παραδίδεται" αβασάνιστα στη φθορά του χρόνου είναι τουλάχιστον εγκληματικό!
Ας φύγουμε όμως από αυτό κι ας πάμε στο "ζουμί" το οποίο είναι η σημερινή μουσική πραγματικότητα. Και αυτή είναι απλώς τραγική. Η μεγάλη μου απορία είναι όμως, ότι εκτός από το "επαναστατικό" beat που φυσικά σε προκαλεί να ακολουθήσεις το ρυθμό, πώς οι νέοι "δέχονται" με τέτοια ηρεμία να τους εξαπατούν τέτοιου είδους επιτήδειοι, κυνηγοί του χρήματος και της δόξας, προσφέροντας κονσερβοποιημένη διασκέδαση, ενώ απλώς περιφέρουν το κορμί τους πάνω στην σκηνή; Πώς; Κάτι τέτοιο πραγματικά είναι άξιο απορίας. Και λόγος εξοργισμού επίσης!
Ήρθαν πολλοί καλλιτέχνες, που μπορεί κάποιους απ' αυτούς να μην τους ήξερε ούτε η μάνα τους βέβαια, όπως Juke, Roi, Seno, Zaf Lava & Ropex, Joanne. Κάποιους άλλους τους είχα ακουστά αλλά δεν ήξερα τη δουλειά τους, όπως FY, Mente Fuerte, Rack, Sidarta. Και κάποιοι από αυτούς είναι ιδιαιτέρως γνωστοί και αγαπητοί γενικότερα στο ελληνικό κοινό και όχι μόνο στους έφηβους και τους νέους, όπως η Σάττι κι η Φουρέιρα.
Το πολύ πολύ αρνητικό στη συγκεκριμένη συναυλία δεν ήταν όμως πως οι καλλιτέχνες δεν ήταν ευρύτερα γνωστοί ή αναγνωρίσιμοι από εμένα, αλλά το ότι δεν τραγουδούσε κανείς live. Είχαν τη "λούπα" από πίσω κι έπαιζε και τραγουδούσαν πάνω στη φωνή τους, κάνοντας μερικές φορές νοήματα στους τεχνικούς πότε να κόψουν τη "λούπα" για ν' ακουστεί "ζωντανά" η φωνή τους, ώστε να μπερδέψουν το κοινό ότι τραγουδούν live. Τί κοροϊδία!!!! Τί ντροπή!!! Αφού ο καθένας στην τελική είπε από τρία-τέσσερα τραγούδια, δεν μπορούσαν να τα προβάρουν πριν έρθουν, να φέρουν και μια ορχήστρα και να δώσουν στον κόσμο ένα θέαμα για το οποίο να είναι περήφανοι κι αυτοί οι ίδιοι; Τα παιδάκια, η νεολαία αυτής της χώρας, "μαύρα μεσάνυχτα" για το γεγονός! Ούτε που το κατάλαβαν. Κι αν μερικοί από αυτούς το πήραν "χαμπάρι", δεν τους ένοιαξε και καθόλου.
Αυτό που με ενόχλησε βαθιά, είναι ότι το "μέλλον" αυτής της χώρας - τα νέα παιδιά μας - συμβιβάζεται και αρέσκεται σε φθηνά και "κούφια" θεάματα, που του προσφέρονται και το ξεγελούν και παράλληλα μυθοποιεί και βάζει στο υψηλότερο βάθρο καλλιτέχνες που δεν έχουν προσπαθήσει καθόλου για να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα. "Παίζει" απλώς το πλέι μπακ κι αυτοί περιφέρονται πάνω στη σκηνή κάνοντας ότι τραγουδούν. Τι λυπηρό θέαμα!
Παρ' όλο το beat και τον ρυθμό λοιπόν αυτής της εκδήλωσης, δεν μπορώ να πω ότι με συνεπήρε ούτε λεπτό αυτή η συναυλία, όχι μόνο λόγω του χαμηλού επιπέδου μουσικής (που μεταξύ μας, ανύπαρκτη ήταν, όχι απλώς "χαμηλή"), ούτε από τον κανιβαλικό ρυθμό των ασμάτων, αλλά αφού είδα την κατάφορη κοροϊδία!
Να πηγαίνεις σε "ζωντανή" συναυλία για να ακούσεις πλέι μπακ!!!!
Τί να πω μετά απ' αυτό; Είναι αχαρακτήριστα όλα. Και οι καλλιτέχνες και το κοινό! Ούτε που φανταζόμουν παλιότερα ότι θα υπήρχε live συναυλία σε "κονσέρβα"!!!
Η λέξη καλλιτέχνης είναι σύνθετη στην ωραία εννοιολογική ελληνική μας γλώσσα και προέρχεται από το κάλλος (ομορφιά) και την τέχνη. Ο καλλιτέχνης λοιπόν είναι ένα άτομο με ευαισθησία, δεξιότητα και ταλέντο για την τέχνη του, όποια κι αν είναι αυτή. Καλλιτέχνης είναι αυτός που δεν ξέρεις τί μπορεί να κρύβει μεσ' την ψυχή του, ώσπου να δεις τα έργα του!
Σε αυτήν τη βάση πώς μπορείς να δεις την ψυχή του καλλιτέχνη μέσα από την "κονσέρβα" αν εκείνη την ώρα, μπροστά στο κοινό του, δεν τραγουδάει "ζωντανά"; Πώς μπορείς να διακρίνεις την ευαισθησία και πώς να αξιολογήσεις το ταλέντο του και την προσήλωσή του στο έργο του; Πώς;
Η εταιρεία "έκανε" τη δουλειά της να διαφημίσει ευρέως τα προϊόντα της με αυτήν τη συναυλία. Οι "καλλιτέχνες" έκαναν τη δική τους δουλειά, με το να "κερδίσουν" τον παχυλό μισθουλάκο τους και την επιδοκιμασία του κοινού τους!
Το κοινό διασκέδασε με τα φούμαρα και τις ψευτιές που του "πούλησαν" κι εκτονώθηκε στους ηχογραφημένους ρυθμούς των αγαπημένων του τραγουδιών, που θα μπορούσε ούτως ή άλλως να τους ακούσει κι από τον καναπέ του σπιτιού του!
Από την άλλη μεριά οι καλλιτέχνες του χθεσινού δρώμενου είναι περήφανοι για την παρουσίασή τους και την απόδοσή τους;
Το κοινό είναι ικανοποιημένο που του χάρισαν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες";
Εάν είναι και οι δύο πλευρές ικανοποιημένες, πρόβλημα ουδέν. Μερικές φορές όμως, ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι, έρχονται μπροστά στα μάτια σου οι αξίες. Απροειδοποίητα και ξαφνικά. Χωρίς να τις έχεις "προσκαλέσει". Από αυτό το σημείο και μετά δεν θα μπορέσεις να είσαι ξανά ο ίδιος. Είναι το σημείο μηδέν. Κι αν ακόμα παραμείνεις στα περασμένα, τα άτεχνα, σημαίνει ότι ο αποκοιμισμένος νους σου είναι ηθελημένα ανενεργός και "ψόφιος"! Γιατί έτσι "βολεύει" καλύτερα ώστε να νιώθεις ότι είσαι ευτυχισμένος και να συνεχίζεις να μην παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό την κενότητα μέσα στην οποία έχεις "βουλιάξει"!
Κι έτσι είμαστε όλοι "μιαν ευχάριστη ατμόσφαιρα"!!! Όπως και στη χθεσινή ηχογραφημένη "μουσική" (μπου χαχαχαχα) συναυλία.
"Καλλιτέχνες" delulu, λίγη τσίπα δεν βλάπτει!
Add comment
Comments