Μόλις το είδα αυτό το παράθυρο σκίρτησε η καρδιά μου! Ήθελα να πάω κοντά του και να "κουρνιάξω" τα μάτια μου μέσα στο μικρό του άνοιγμα και να αισθανθώ τον αέρα που περνούσε ανάμεσα από τα γυρτά του παντζούρια.
Μέσα από εκεί φαινόταν η θάλασσα. Σταμάτησα και την κοιτούσα. Ήταν σαν ένα μυστήριο που νόμιζες ότι εάν πλησιάσεις περισσότερο θα εξαφανιζόταν. Και δεν θα το ανακάλυπτες ποτέ. Ήταν σαν ένα άλυτο έγκλημα που όσο περισσότερο προσέγγιζες δεν θα έβρισκες ποτέ τον δολοφόνο.
Ήταν όμως σαν να ατένιζες και το μέλλον. Το μέλλον το δικό σου, το μέλλον γενικά, το μέλλον της φύσης .... το μέλλον του κόσμου ολάκερου. Μαγνητικά σου απορροφούσε το βλέμμα και δεν μπορούσες να το απομακρύνεις παρά μόνο εάν το μυαλό σου γλιστρούσε στιγμιαία και σκεφτόταν τί υποχρεώσεις είχες να κάνεις στη συνέχεια. Μόνο αυτό θα μπορούσε να σε αποτραβήξει από αυτή τη συνεχόμενα παλλόμενη εικόνα. Αυτού του μισάνοιχτου σκεβρωμένου παράθυρου, που απ' το μικρό του άνοιγμα φαινόταν η θαύμα του νερού. Ήταν σαν μιαν εικόνα που είχες βάλει να παίζει στην τηλεόραση. Αφού την ώρα που πέρασα και το είδα είπα στον εαυτό μου ότι εάν ξαναπεράσω από εκεί, θα πάρω οπωσδήποτε κι ένα σκαμπουδάκι για να κάθομαι με τις ώρες και να το κοιτάω. Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ!
Έφυγα απ' το νησί επειδή ήρθε τυπικά το τέλος της καλοκαιρινής σεζόν. Και η αρχή των υποχρεώσεων. Κι αφού έφυγα, είπα να πάρω κάτι από κει μαζί μου, όπως αυτό το μισάνοιχτο παράθυρο που μου θύμιζε πολλά. Που θα μπορούσε από μόνο του να είναι μια ιστορία. Ή θα μπορούσε να σου θυμίζει μια δική σου ανεκπλήρωτη ιστορία. Μια υπόθεση της οποίας το τέλος δε γράφτηκε ποτέ ή ακόμα χειρότερα που δεν άρχισε καθόλου.
Το παράθυρο που ατένιζε χρόνια μοναχό του τη θάλασσα, αυτό το ακλόνητο παράθυρο που το κτίσμα το οποίο στόλιζε ήταν πιο γερό κι απ' το νησί της Σαντορίνης, σε προκαλούσε να ρίξεις μια ματιά από το άνοιγμά του και να φανταστείς κι εσύ το δικό σου παραμύθι. Ή ακόμα καλύτερα να προσποιηθείς ότι ήσουν κι εσύ κάποτε μέσα σ' αυτό το σπίτι με το μισάνοιχτο παράθυρο. Ή αν όχι σε αυτό, σε κάποιο άλλο δικό σου σπίτι με παρόμοιο παράθυρο, που θα "κοίταζε" όμως κάτι αντίστοιχα όμορφο όπως αυτή την "κυμαινόμενη γαλάζια κυρία"!
Και πλησιάζοντας εκεί, άκουγες ακόμα και τον ήχο του αέρα που "συνωστιζόταν" με ανυπομονησία να περάσει απ' το μικρό αυτό άνοιγμα. Και έβαλα τον εαυτό μου στην θέση του αέρα και την βιασύνη του να περάσει γρήγορα για να "πετάξει"! Σαν αυτή του η πράξη να δήλωνε ότι αυτό που τον κράταγε απ' τη μέσα μεριά του παραθύρου, ήταν κάτι που δεν ήθελε. Σαν αυτό το αεράκι να ήταν φυλακισμένο του σπιτιού και κρατούμενο μιας πνιγηρής κατάστασης απ' την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει.
Και το προσομοίωσα με πολλούς ανθρώπους που ξέρω οι οποίοι για χρόνια ολόκληρα δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από μια κατάσταση που τους δυσαρεστούσε. Σαν να ήταν φυλακισμένοι κι αυτοί, αλλά χωρίς διέξοδο διαφυγής στη δική τους περίπτωση. Κι επειδή οι άνθρωποι δεν είναι σαν τον αέρα, σε τέτοια σύσταση δηλαδή για να μπορούν να ξεγλιστρήσουν τόσο εύκολα από κάτι που δεν τους αρέσει, κάθονταν και υπέμεναν συμπεριφορές και καταστάσεις, που εάν ήταν ελεύθεροι δεν θα ανέχονταν. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν για βοήθεια κανένα μισάνοιχτο παράθυρο απ' όπου μπορούν κάποια στιγμή που κανένας δεν κοιτάει να διαφύγουν. Και στη συνέχεια να προσποιηθούν ότι ήταν αέρας που φύσηξε και να χαθούν στην απεραντοσύνη της ελευθερίας.
Βλέπεις μέσα απ' το παράθυρο και είναι σαν να κοιτάς όχι απλώς μια ιστορία, αλλά τα εκφραστικά θαλασσινά μάτια ενός ωραίου άντρα. Κι απλώνεις τα χέρια σου να τον αγγίξεις και να τον αγκαλιάσεις κι αυτός "κυλάει" σαν την ταραγμένη θάλασσα. Γιατί μια τόσο ωραία θέα, ίσως να μην είναι εφικτό να είναι τόσο εύκολα "διαθέσιμη". Ίσως να πρέπει να προσπεράσεις πολλά εμπόδια για να "δεχθεί" η ομορφιά να έρθει κοντά σου. Και πιθανόν κάτι τέτοιο να μην γίνει ποτέ. Και να πολεμάς και να προσπαθείς εις τον αιώνα τον άπαντα. Χωρίς αποτέλεσμα. Και χωρίς ανταμοιβή. Και κάπου εκεί κουράζεσαι και σταματάς να προσπαθείς. Σταματάς όχι μόνο να προσπαθείς να προσεγγίσεις το όνειρο αλλά και να ζεις. Επειδή μετά από τόση προσπάθεια είσαι καταρρακωμένος και δεν έχεις πια κουράγιο ούτε να προσεγγίζεις τον νεροχύτη του σπιτιού σου για να πλύνεις τα πιάτα, πόσο μάλλον να ζήσεις!
Πήρα μαζί μου όλες αυτές τις εικόνες της ζωής και τις ιστορίες της φαντασίας μου, ώστε να ξεκινήσω με τόλμη και ορμή την φθινοπωρινή περίοδο την οποία θα ακολουθήσει η χειμερινή. Με πίεση και κόπο, με αναδιοργάνωση και πολλές δουλειές.
Πήρα αυτές τις εικόνες μαζί μου για να μου δίνουν κουράγιο και υπομονή. Για να τις σκέφτομαι και να χαίρομαι. Και να προσπαθώ να ξεκινήσω ένα καινούριο κεφάλαιο, όσο δύσκολο κι αν είναι. Για να τις "νιώθω" μαζί μου και να ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή αυτές οι εικόνες μπορεί να γίνουν πραγματικότητα. Και να γράψω έτσι μια κανονική ιστορία ζωής, την οποία πρώτα θα την έχω ζήσει και μετά θα την έχω μεταφέρει στο χαρτί.
Τις πήρα αυτές τις εικόνες για να μου θυμίζουν ότι ζω ακόμα και δεν πρέπει να συνεχίζω τη ζωή μου σαν "πεθαμένη". Και θα πρέπει να κάνω ότι "περνάει" απ' το χέρι μου για να το κάνω αυτό κι όχι να κάθομαι στωικά και να υποφέρω τον εγκλεισμό μου στο σπίτι και να είμαι τόσο άτολμη που μην μπορώ να ξεγλιστρήσω μέσα απ' τη χαραμάδα ενός μισόκλειστου πετσικαρισμένου παράθυρου. Αυτή η εικόνα θα πρέπει να μου υπενθυμίζει διαρκώς ότι είμαι αέρας και μπορώ να το "σκάσω" από αυτό το μικρό άνοιγμα. Κάθε φορά που βλέπουμε κάποιο "άνοιγμα" θα πρέπει να δραπετεύουμε και να ζούμε. Η αλήθεια είναι ότι έχει μείνει αρκετός καιρός ακόμα μέχρι να μας "φάει" το μαύρο χώμα και να μας καταπιεί η γης! Ας μην το επισπεύδουμε.
Ας κάνουμε κάτι διαφορετικό ώστε λίγα λεπτά πριν από την μεγάλη μας "έξοδο", πριν τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου και προτού ανέβουμε πάνω απ' τα σύννεφα να σκεφτούμε ότι ναι, έχει έρθει η ώρα να φύγουμε γιατί θα 'χουμε νιώσει ότι όσο είμασταν ζωντανοί ζήσαμε. Και να "φύγουμε" με τη θέλησή μας πια!
Γιατί όπως και να το κάνουμε, εάν δεν έχει προηγηθεί η ζωή δύσκολα μπορείς να "δεχτείς" τον ερχομό του τέλους!
Κι όπως έλεγε κι ο φίλος μας ο Ρίτσος: “Τα μεγάλα παράθυρα ζήλεψα στη ζωή μου,
ποτέ τα μεγάλα σπίτια.”
Add comment
Comments