Νεύρα "Κουρέλια"

Published on 5 October 2024 at 16:51

Κι εκεί που έπλενα τα πιάτα και συμμάζευα τον τόπο, ακούω κάτι φωνές, πολλά συνεχή κορναρίσματα, κάτι βρισιές αλά γαλλικά, κάτι φρεναρίσματα κι όλ' αυτά που κάνουν τη ζωή μας συναρπαστική.  Πολύ σασπένς για το τίποτα, όπως και πολύ κακό για το τίποτα την ώρα που η μέρα είναι στο ξεκίνημά της και θεωρείς ότι όλοι είναι ξεκούραστοι ακόμα και με περίσσια υπομονή.  

Αυτό όμως δεν συμβαίνει πια.  Δεν συμβαίνει ούτε στην αρχή της ημέρας, ούτε στη μέση αλλά ούτε και στο τέλος της.  Δεν ισχύει για καμία ημέρα, κανέναν μήνα, κανένα χρόνο και καμιά περίοδο της ζωής μας πια.  Όλοι είναι αγχωμένοι, συγχυσμένοι, κουρασμένοι, απηυδισμένοι και νευριασμένοι.  Πολύ νευριασμένοι!  

Τόσο νευριασμένοι λες και τους πήρε ο σκύλος το κουλούρι.  Νευριασμένοι που υπάρχουν και είναι αναγκασμένοι να ζουν μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών και υποχρεώσεων.  Μόνο υποχρεώσεων και καθόλου δικαιωμάτων.  Έτσι έχει γίνει ο κόσμος μας σήμερα.  Έτσι οδηγούνταν να γίνει πολύ καιρό πριν και λίγο λίγο κέρδισε έδαφος η κακία και η σκοτεινιά.  Μπήκε στις ζωές των ανθρώπων και δεν τους άφησε να "σηκώσουν κεφάλι".  Είχα δει μια παιδική ταινία που ο κακός της ιστορίας ήταν ο Πίσσας, ο Μπαμπούλας που θα λέγαμε παλιά.  Αυτός που διέσπειρε τον φόβο στις ψυχές των παιδιών κι όπως "έβαζε" σιγά σιγά μέσα στις καρδιές τους τη μαυρίλα, τα μικρά παιδάκια έχαναν την πίστη τους στον Άγιο Βασίλη, στον Λαγό του Πάσχα, στην Νεράϊδα των Δοντιών και με αυτόν τον τρόπο τα έκανε να χάνουν και την ελπίδα τους σε οτιδήποτε.


Από τη μία πλευρά μπορούμε να πούμε ότι καλά έκανε ο μαύρος κι άραχνος αυτός τύπος - που έμοιαζε με καρβουνιασμένη σκιά  που αντί να ροδίσει κάηκε απ' όλες τις πλευρές στο ψήσιμο -  κι έγινε πιστευτός, γιατί τα παιδιά δεν πρέπει να μαθαίνουν σε παραμύθια και πράσινα άλογα και μπλε οπτασίες με αρκετή χρυσόσκονη.  Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ρεαλιστής από την γέννησή του.  Καλή οπτική κι αυτή δεν ταιριάζει όμως με τα παιδικά ματάκια, που στην αρχή της ζωής τους τα αισθάνονται όλα πιο "μεγάλα"!

Κυρίως τώρα που η ζωή μας έγινε τόσο πεζή κι επίπεδη, τόσο επικίνδυνη και άσχημα μονόπλευρα εκπληκτική! 

Οι άνθρωποι εδώ στην Ελλάδα, αυτή την όμορφη κατά τ' άλλα χώρα που δεν παρέχει τίποτα πια στους αδύναμους και τους ασθενείς ούτε φυσικά τους οδοιπόρους, έχουν χάσει κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή κι αυτή η συνεχής αναγκαστική - και όχι τόσο ευχάριστη, γεμάτη υποχρεώσεις - καθημερινότητα χωρίς καμία καλοπέραση έχει αρχίσει να γίνεται πολύ κουραστική.  Τόσο κουραστική που κανείς δεν θέλει να ξυπνήσει απ' τον ύπνο του και να ξεκινήσει την ημέρα του πια.  Κι αυτό γιατί ξέρει ότι κάθε καινούρια μέρα εκτός από κοπιαστική δεν πρόκειται να είναι τίποτα άλλο!  Όλες οι συναναστροφές μπορεί να είναι επίσης αναγκαστικές και καθόλου ευχάριστες.  Όλα αυτά που πρέπει να κάνουμε είναι εντελώς απαραίτητα και όχι προαιρετικά.  Τα κάνουμε με βαριά καρδιά μονάχα για να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία κι ένα κράτος που δεν μας αγκάλιασε ποτέ.  Που η βοήθειά του ήταν τόσο μικρή όσο κι ένας κόκκος άμμου.  Και γιγαντώνονται τα νεύρα και οξύνονται οι κρίσεις του ψυχισμού του ατόμου. 

Κι έτσι οι άνθρωποι αντιμέτωποι με μια συνεχή απογοήτευση για τα πάντα, αρχίζουν να "βγάζουν" μέσα απ' το σώμα τους, ότι ξεχασμένο κι άχρηστο και σκοτεινό είχαν κρυμμένο μέσα τους.  Και όσο η αντίδραση άλλων ανθρώπων γίνεται μεγαλύτερη τόσο εκείνοι εκδηλώνουν κι άλλα ντροπιαστικά από τα βαθιά καταχωνιασμένα συναισθήματα τους.  

Το ισοζύγιο έχει χαθεί.  Ο απλός κόσμος  - ο κοσμάκης που λένε μερικοί - δεν θέλει και πολλά για να νιώσει ευτυχισμένος και πλήρης.  Λίγη ποιότητα και ευκολία σε βασικά πράγματα θα γλύκαιναν και τη συμπεριφορά τους, θα ζέσταιναν και την καρδιά τους!

Αλλά όταν δεν υπάρχει αντίβαρο στην δυσκολία και την δυστυχία, αυτή έρχεται και περιβάλλει ασφυκτικά όλο σου το είναι.  Και γίνεσαι κι εσύ μαύρος και σκοτεινός σαν τον Πίσσα, τον κακό στην παιδική ταινία.

Κι από θύμα μπορεί να γίνεις και θύτης.  Γιατί νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει κανένα νόημα, αφού δεν ζεις!  Δεν ζεις γιατί δεν στο επιτρέπουν.  Γιατί έχει γεμίσει η  κάθε σου μέρα με νεύρα και οργή.  Και το "παίρνεις" αλλιώς και μετά άντε να σε "κρατήσουν"!

Η παρανομία ανθίζει ολοένα και περισσότερο.  Αφού δεν υπάρχει τιμωρία.  Όταν σκέφτεται ο καθένας μας τί εύκολο είναι να κάνεις το οτιδήποτε χωρίς να την "πληρώσεις", είσαι ελεύθερος να το κάνεις.  Το μόνο που μπορεί να σε εμποδίσει πλέον είναι μόνο η συνείδησή σου.  Κι αυτή υπάρχει μόνο εάν σου την έχει μάθει και καλλιεργήσει η οικογένειά σου.  

Σε όλη μας την ζωή εκπαιδευόμαστε, από την μικρή μας ηλικία ως τα βαθιά μας γεράματα.  Πάντα υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε και κάτι που μπορούμε να μάθουμε παραπάνω.  Για να τα αφομοιώσουμε όμως όλ' αυτά που μαθαίνουμε θα πρέπει να είμαστε δεκτικοί και εκπαιδεύσιμοι.   Κι όχι ξερόλες και αλαζόνες.  

Θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω κι ο κόσμος μου να είναι διαφορετικός.  Λίγο καλύτερος.  Όχι απαραίτητα παραδεισένιος, απλά λίγο πιο ανθρώπινος.  Να μπορούμε εμείς οι απλοί, να ζήσουμε μια απλά ευχάριστη ζωή.  Χωρίς πολύ πόνο, χωρίς πολύ κόπο και τόσο τεράστια προσπάθεια!  Να γίνει και για μας το περιβάλλον λίγο πιο όμορφο, να χαίρεσαι να βγαίνεις έξω στον δρόμο για μια βόλτα με τα πόδια κι όχι να φοβάσαι μην σε στραγγαλίσουν, μην σε βιάσουν, μη σε χτυπήσουν, μη σε σκοτώσουν.  Να βλέπεις δέντρα που τα "γνωρίζεις" από μικρά και να συγκινείσαι με την εξέλιξή τους.  Να βγαίνεις έξω απ' το σπίτι σου και να βλέπεις μιαν άλλη εικόνα.   Με χρώματα και λουλούδια.  Με αέρα καθαρό να γεμίζει τα πνευμόνια σου και τον εγκέφαλό σου με "καθαρές" σκέψεις!  Να είναι η καθημερινότητά σου μεσ' την απλότητα της ευήλια, ίσως λίγο βροχερή μα ποτέ ξανά σκοτεινή.  Σκοτεινή να είναι μόνο τα βράδια που ο ήλιος "ξαπλώνει" στο κρεβάτι του για να ξεκουραστεί κι εκείνος.  Να πέφτει η σκιά στα μάτια σου μόνο όταν ένα σύννεφο περνάει πάνω απ' το κεφάλι σου!  Κι αυτό το σύννεφο απλά θα περνάει, γιατί έτσι είναι φυσικό να συμβαίνει στη φύση.  Όχι να στέκεται πάνω απ' το κεφάλι σου σαν κακιά πεθερά και να σκιάζει την κάθε σου σκέψη και την κάθε σου πράξη.

Η φύση, που τόσο πολύ καταστρέψαμε, ισχύει για όλες μας τις κινήσεις, από τις πιο απλοϊκές μέχρι τις πιο σύνθετες.  Έτσι είναι φυσικό να ζούμε.  Κι όχι σε μια εικονική πραγματικότητα που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να crashάρει και να βρεθούμε εκτός Matrix. 

Μακάρι να ήταν πραγματικότητα αυτή η ταινία και να μπορούσαμε να διαλέξουμε ποιο χάπι να πάρουμε.  Το μπλε ή το κόκκινο.  Και εάν ζούσαμε μέσα εκεί, η ζωή και πάλι δεν θα ήταν ονειρική θα ήταν όμως ελπιδοφόρα.  Θα ήξερες ότι μετά τον αγώνα σου, ο Πίσσας θα φύγει, θα εξαϋλωθεί και θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου χωρίς σκιές, μαυρίλες, νεύρα και θυμό!

Θα μπορούσες μετά απ' αυτό να είσαι λίγο ελεύθερος, να νιώσεις το φως να χαϊδεύει την ύπαρξή σου.  Να σηκωθείς ένα πρωί, να φτιάξεις τον καφέ σου και να το πιείς απολαυστικά, ατενίζοντας την ηρεμία και το μέλλον.  Ένα μέλλον με διαφορετικά συναισθήματα σε έναν λίγο διαφορετικό κόσμο. 

Θα συμφωνήσω ότι η εικόνα δεν είναι το παν.  Δεν είναι σημαντικότερο το περιτύλιγμα από το δώρο.  Δεν είναι πιο ουσιαστική η συσκευασία από το περιεχόμενο.  Αλλά αυτό ίσως που λείπει από τις μέρες μας να είναι μια ωραία εικόνα.  Όχι από αυτές τις "φιλτραρισμένες" που "ανεβαίνουν" στα κοινωνικά δίκτυα και δείχνουν πόσο απελπιστικά εκλιπαρούν οι ψυχές μας για την ομορφιά κι ας είναι και ψεύτικη.

Η όμορφη εικόνα για να προσθέσει κάτι στη ζωή μας θα πρέπει να είναι αληθινή, σαν δυο παιδιά που έχουν κυλιστεί στη λάσπη παίζοντας.  Σαν δυο ερωτευμένοι που έχουν γίνει μούσκεμα απ' την ξαφνική βροχή.  Και δεν τους νοιάζουν τα βρεγμένα τους ρούχα και τα "κολλημένα" τους μαλλιά, γιατί ζουν τι στιγμή.  Αυτήν που τους "χάρισε" η φύση!  Κι όχι αυτή που τους "έφτιαξε" η εικονική πραγματικότητα. 

Έτσι μόνο θα ηρεμήσουμε λιγάκι, θα μας "φύγουνε" τα νεύρα και θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας με λογική κι ευαισθησία!  Με τον ρεαλισμό της ομορφιάς!  Της καθημερινής εικόνας που θα την δημιουργούμε μόνοι μας και θα είναι εξίσου όμορφη και για τους άλλους.  Αρκεί να ξέρουμε εμείς οι ίδιοι ότι η ομορφιά αυτής της στιγμής ήταν αληθινή. 

Κι αν είναι αληθινή θα το καταλάβουν κι οι άλλοι που θα τη δουν. 

Κι έτσι θα μοιραστούν κι εκείνοι λίγη από την ευτυχία μας και θα χαρούν με τη χαρά μας σαν να ήταν δική τους!   

 

Και θα είμαστε όλοι καλά πια σ' έναν λίγο διαφορετικό κόσμο!  

 

Γιατί ακόμα κι αυτό το λίγο είναι κάτι, για να μπορέσει αυτός ο κόσμος να είναι μια στάλα καλύτερος!!!


Add comment

Comments

There are no comments yet.