Αφού κατέβηκα από την στάση του λεωφορείου, είδα αυτόν τον μικροκαμωμένο κι αποκαμωμένο γερούλη, να "πολεμάει" να κάνει αυτά τα βήματα και σκέφτηκα όλους τους γερούληδες και τις γριούλες κι όλους τους ανθρώπους που μεγαλώνουν και σ' αυτή την ηλικία μένουν μονάχοι τους. Ίσως γιατί πέθανε το ταίρι τους, ίσως χαθήκαν κι οι φίλοι, ίσως τα παιδιά τους που τους "έδωσαν" ζωή ξέμειναν κι αυτά από κουράγιο, ώστε να φροντίσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους και να συνεχίσουν να αισθάνονται οικογένεια τους.
Κι αυτοί οι ασπρισμένοι στα μαλλιά και κουρασμένοι από τον αγώνα της ζωής άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν την ίδια σκληρή ζωή, ίδια κι απαράλλαχτη, που γίνεται ολοένα και περισσότερο αδυσώπητη κι αδέκαστη, όπως όταν ήσουν νέος. Όταν είσαι νέος όμως μπορείς να τα κάνεις όλα! Τα πάντα!
Όταν μεγαλώνουμε θα έπρεπε να "πέφτει" ο βαθμός δυσκολίας του game της ζωής, γιατί γερνάμε παράλληλα κι οι δυνατότητές μας μειώνονται αντί να "μεγαλώνουν" κι αυτές. Τί αδικία! Να χάνεις τα νιάτα σου, τη δύναμή σου, το σφρίγος, την καλή οργανική σου λειτουργία, την καθαρότητα του πνεύματος, την αίγλη της φρεσκάδας, να τα χάνεις όλ' αυτά και να "πιέζει" τους ώμους σου άλλος ένας σωρός αρνητικά ελαττώματα που σου "προσφέρει" απλόχερα το overaging!
Και να πρέπει να ανταπεξέλθεις με όση δύναμη έχει μείνει στην σκοροφαγωμένη σου καρδιά. Και σαν άλλος super - γερούλης να καταφέρεις να νικήσεις τους νόμους της φύσης, να αντισταθείς - όχι για τίποτα σπουδαίο αυτή τη φορά - απλώς και μόνο για να ζήσεις όσο σου απομένει, χωρίς τη βοήθεια των άλλων.
Και ποιων άλλων, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς; Αφού όταν βλέπεις τέτοιες γεροντικές φιγούρες μόνες τους, σημαίνει ότι μάλλον δεν υπάρχει κάποιος άλλος. Σημαίνει ότι μείνανε μόνοι κι έρημοι σε έναν κόσμο που δεν τους δίνει καμία σημασία. Οι νέοι περνούν από δίπλα τους και είναι σαν να μην τους βλέπουν και είναι σαν να μην τους ακούνε. "Κάνουν" ότι δεν τους κοιτάνε την ώρα που μπαίνουν στο λεωφορείο και το βλέμμα των γερούληδων ψάχνει απεγνωσμένα για μια κενή θέση, ώστε να αποθέσουν το ανήμπορο κορμί τους. Αλλά αυτή την ευγένεια και τον σεβασμό δεν τον "βλέπουν" πουθενά πια, ούτε στους νέους, ούτε στους γνωστούς, ούτε στους φίλους αλλά ούτε στους πιο κοντινούς τους συγγενείς. Από μια ηλικία και μετά αυτοί οι άνθρωποι απλά δεν υπάρχουν!
Προσπαθούν να τους ξεγελούν οι έμποροι, τους αγνοούν οι ξένοι και δεν τους ακούν οι δικοί. Λες κι όταν περνούν τα χρόνια είναι σαν να χάνεται η υπόσταση τους και γίνονται - κάθε μέρα και πιο πολύ - διάφανοι, ανύπαρκτοι και φαντάσματα του ίδιου τους του εαυτού. Και ξεχνιούνται ακόμα κι ίδιοι, νομίζοντας κάποιες φορές ότι δεν υπάρχουν στα αλήθεια κι έχουν γίνει μια οπτασία, ένα αερικό, ένα ολόγραμμα!
Και τα παιδιά τους απομακρύνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτό να μην είναι ξετσίπωτα φανερό. Και χάνονται και τα παιδιά στη δίνη της καθημερινότητας, χωρίς να σκέφτονται τον γερούλη που είναι μόνος του. Μερικές φορές περνάνε μέρες ολόκληρες που δεν επικοινωνούν. Και κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι αυτές που βλέπουμε να προβάλλονται στα δελτία ειδήσεων. Ότι πέθανε κάποιος ηλικιωμένος και τον βρήκαν μέρες μετά, από τη μυρωδιά....
Κάποια άλλα παιδιά μόλις έρθει το τέλος των γονιών τους, φροντίζουν γρήγορα-γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες να αδειάσουν το σπίτι που έμενε ο αποθανών, για να το εκμεταλλευτούν. Να εκμεταλλευτούν την περιουσία δηλαδή αυτού του ανθρώπου που εν ζωή δεν του έδιναν καμία μα καμία σημασία. Δεν νοιάζονταν ούτε για το αν ζει ή πέθανε! Όταν έρχεται η ώρα της "πληρωμής" και της αποδοχής κληρονομιάς όμως, θα δεις όλους τους συγγενείς παρόντες και περισσότερο αυτούς που δεν έδωσαν ούτε μια χείρα βοηθείας όταν υπήρχε ανάγκη. Αυτούς που δεν έδωσαν ούτε ένα πιάτο φαί, ούτε αγόρασαν ποτέ απ' το περίπτερο μια σοκολάτα για να γλυκάνουν αυτόν τον άνθρωπο, που μεγαλώνοντας έχανε κάθε μέρα τη γη κάτω απ' τα πόδια του!
Δεν μπορεί μετά να μην αναγνωρίζεις την απογοήτευση αυτών των ανθρώπων. Την πικρία που "τρέχει" καθημερινά μέσα στις σκέψεις τους. Ίσως να είναι το μόνο που μπορεί να "τρέξει" πια σ' αυτές τις ηλικίες! Και όπως βλέπεις να προχωράνε σκυφτοί και κουρμπαρισμένοι από τα χρόνια που τους βαραίνουν, διακρίνεις κι ένα άλλο ασήκωτο βάρος - αυτό που το νιώθεις όταν κοιτάς το κατηφορικό τους βλέμμα. Την στεναχώρια της παραμέλησης τους από τα παιδιά τους!
Όχι δεν λέω αυτό που νομίζεις. Δεν νομίζω ότι τα παιδιά τα γεννάμε και τα μεγαλώνουμε με τον όρο να είναι δίπλα μας όταν θα είμαστε ανήμποροι για να μας γηροκομούν. Λέω κάτι άλλο. Ότι δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Ότι δεν αποξενώνουμε τους γονείς μας επειδή μπορεί να μην μας τα "λένε" καλά ή να μας δημιουργούν δυσκολίες στην καθημερινότητα. Δεν τους ξεχνάμε και δεν τους "βάζουμε" στην άκρη. Δεν τους "απολύουμε" από οικογένειά μας. Δεν τους αποκληρώνουμε απ' τη ζωή μας. Δεν τους αφήνουμε στην μοναξιά τους. Γιατί είναι πολύ σκληρή η μοναξιά για κάθε άνθρωπο.
Κι όσο μεγαλώνουμε "χάνουμε" ανθρώπους από δίπλα μας και μειώνονται οι επαφές μας. Και σχεδόν μαθηματικά θα είμαστε λίγο πιο μόνοι απ' ότι είχαμε συνηθίσει στα νιάτα μας αλλά όχι έρημοι, ελπίζει ο καθένας για τον εαυτό του! Και όσα ελπίζουμε ο καθένας για τον εαυτό του, θα έπρεπε να τα σκεφτόμαστε με ανάλογο τρόπο και για τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς που μας έφεραν στη ζωή και μπορεί κι εκείνοι να έζησαν κάποιες στιγμές μέσα απ' τη ζωή μας, αλλά δεν το έκαναν για να μας κακοκαρδίσουν. Μπορεί απλά να μην έτυχε να ζήσουν κι αυτοί όσα είχαν ονειρευτεί. Και ήθελαν λίγο μέσα απ' τα παιδιά τους να δουν μια λάμψη απ' τον διάττοντα αστέρα του δικού τους ονείρου. Έτσι περαστικά, όσο κρατάει η στιγμή που ένα αστέρι πέφτει από τον ουρανό!
Αλλά τι λέμε τώρα. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Και μαζί με την άνθιση της βιαιότητας των παιδιών, η παραμέληση των γερόντων είναι κι αυτή κάτι σύνηθες στην εποχή μας. Όλοι θέλουν να είναι ανεξάρτητοι, ελεύθεροι και μόνοι. Και νέοι και μεσήλικες και παιδιά και γέροι, όλοι μόνοι τους! Και σχεδόν κανείς μαζί τους! Κάποιες ηλικίες οικειοθελώς και κάποιες άλλες αναγκαστικώς!
Είναι αιθέρια γοητευτική η ελευθερία κι όλοι μπορεί να παρασυρθούμε από τα ελκυστικά της κάλλη, κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ποτέ όμως και καμία ελευθερία δεν θεωρήθηκε συνώνυμο της διάλυσης της οικογένειας μας και της αγνόησης των γηραιοτέρων.
Μερικές φορές το έφηβο - μικρό ακόμα θεωρώ - γλυκό μου παιδάκι, μου απευθύνεται επιτακτικά και προστακτικά προσπαθώντας να με καταστήσει υποχείριό του και να ανταποκρίνομαι θετικά σε κάθε του προσταγή. Και όλες τις φορές η συμβολή μου είναι να καταχωρώ στον σκληρό δίσκο του μυαλού του την παρακάτω οδηγία:
"Αγαπημένο μου παιδί, τώρα που είσαι ακόμα μικρό και δεν έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο, - κι έτσι είναι η φύση της ζωής - δεν μπορείς να με καταλάβεις και να εννοήσεις το ακριβές νόημα αυτού που λέω, ούτε μπορείς να νιώσεις αυτό που βιώνω τώρα. Θα το ζήσεις κι εσύ κάποια στιγμή όταν μεγαλώσεις και θα με καταλάβεις. Αλλά τότε θα είναι αργά για να μου απαλύνεις τον πόνο και μπορεί να έχω αποδημήσει εις Κύριον. Γι' αυτό χρειάζομαι τη βοήθειά σου τώρα κι ας μην καταλαβαίνεις γιατί τη θέλω."
Με τον ίδιο τρόπο νομίζω ότι πρέπει να σκεφτόμαστε κι εμείς για τους αγαπημένους μας γερούληδες. Μόνο να θυμόμαστε ότι κάποια στιγμή κι εμείς θα "φτάσουμε" εκεί που είναι εκείνοι τώρα. Και σίγουρα δεν θα θέλαμε να είμαστε μόνοι και ξεχασμένοι. Οπότε ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν, ας προσπαθήσουμε σ' αυτήν την ρημάδα τη ζωή να μην το κάνουμε κι εμείς στους άλλους.
Με αγάπη κι ευαισθησία!
Add comment
Comments