Άκουσα τώρα τελευταία μια φράση που θα τη θυμάμαι για πάντα, ή έστω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Κάθε ώρα και στιγμή, σε καθημερινή βάση θα είναι μέσα στο μυαλό μου, όταν αυτό ξεκουράζεται για λίγο, περιοδικά κατά τη διάρκεια της μέρας.
Η ερώτηση έγινε μετά από το τελευταίο επίτευγμα ενός διάσημου καλλιτέχνη, και ήταν η ακόλουθη: "Εάν υπάρχει κάτι ακόμα που επιθυμούσε στη ζωή του και ακόμα δεν το έχει κάνει".
Η απάντηση πάνω στο ερώτημα αυτό ήταν η εξής: "Ό,τι ονειρεύτηκα έχει γίνει πραγματικότητα, οπότε τί άλλο να ζητήσω"!
Απ' τη στιγμή που άκουσα αυτή τη φράση, μου έχει "καρφωθεί", όσο πιο βαθιά γινόταν στον εγκέφαλο και δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Τη θυμάμαι κάθε μέρα και μελαγχολώ και "ραγίζει" η καρδιά μου! Mου περνούν όλες αυτές οι σκέψεις γιατί είμαι ο αντικατοπτρισμός του αντιστρόφως ανάλογου!
Ό,τι ονειρεύτηκα έγινε συντρίμμια. Στάχτη και μπούρμπελη, που λέμε κι εμείς εδώ! Σκόνη και θρύψαλα. Γυαλιά καρφιά! Πόσες προτάσεις που συνήθως χρησιμοποιούνται γι' αυτήν την κατάσταση να πω πια! Όσες λέξεις και να πω το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικά το ίδιο. Δεν αλλάζει με τίποτα!
Νιώθω ότι είμαι από τις πιο καταραμένες περιπτώσεις που υπάρχουν πάνω στον πλανήτη αυτόν. Και για να μην παρεξηγούμαι, υπάρχουν μεγάλα δράματα σ' αυτή τη γη απάνω και δεν είναι φυσικά το δικό μου το μεγαλύτερο, το ξέρω! Αυτό όμως δεν αρκεί για να νιώθω καλά με αυτά που έχω επιτύχει.
Ο αρχικός αγώνας κάθε ανθρώπου είναι η εργασία του. Ποιο επάγγελμα θα διαλέξει που να μπορεί να το κάνει ευχάριστα και να το συνεχίσει για την υπόλοιπη ζωή του. Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα λοιπόν και ήμουν κατευχαριστημένη που μπόρεσα και ολοκλήρωσα μερικές από τις σπουδές της μουσικής - γιατί είναι τεράστια κι αν το θέλεις δεν τελειώνει ποτέ - και θα μπορούσα να κάνω το πρώτο μου όνειρο πραγματικότητα. Παράλληλα με τις σπουδές μου, ξεκίνησα και μια τελείως διαφορετική εργασία για να μπορώ να πληρώνω τις σπουδές μου και να μην επιβαρύνω τους γονείς μου άλλο πια. Οι σπουδές ήταν για αρκετά μαθήματα κι όχι μόνο για ένα κι έτσι το οικογενειακό εισόδημα μειώνονταν κατά πολύ με τα δικά μου έξοδα. Οι γονείς μου δεν διαμαρτύρονταν και επικροτούσαν την προσπάθεια μου επί σειρά ετών, αλλά από ένα σημείο και μετά όταν τέλειωσα το σχολείο, δεν ένιωθα εγώ η ίδια άνετα με αυτό. Βρήκα μια εργασία και πλήρωνα μόνη μου τις σπουδές μου. Ολόκληρη η μέρα δεν με έφτανε, για να δουλεύω και να διαβάζω. Πολύς ο κόπος, αλλά ήξερα ότι μετά θα είναι "ανοιχτός" ο δρόμος και σπαρμένος με ροδοπέταλα. Φρούδες ελπίδες!
Πόσο άδικο είχα! Το ξεκίνημα στον εργασιακό κόσμο της μουσικής δεν έγινε ποτέ, γιατί άλλαξε το σύστημα προσλήψεων και απλά "πετάχτηκα" έξω από αυτήν την κατάσταση. Ευτυχώς τουλάχιστον είχα μια κανονική δουλειά που ουδεμία σχέση είχε με την μουσική αλλά μου έδινε έναν καλό μισθό, μετά από ώρες ασταμάτητης εργασίας φυσικά! Αλλά τουλάχιστον υπήρχε!
Μετά από εφτά χρόνια σταμάτησε όμως να υπάρχει, γιατί η εταιρεία έκλεισε και μαζί μ' αυτήν "έκλεισαν" και δεκάδες σπίτια λόγω απολύσεων των εργαζόμενων. Δεν το έβαλα κάτω, νέα ήμουν ακόμη άλλωστε. Όλα καλά!
Βρήκα άλλη δουλειά σχεδόν αμέσως, δουλειές υπήρχαν τότε, στο βαθύ παρελθόν που το "έφαγε" η σκόνη των ηλεκτρικών αυτοκινήτων και των ipnones! Για λίγο καιρό κι αυτή. Γνώρισα τον πρώτο μου σύζυγο και πήγα στην επαρχία για να ζήσω τη σειρά που έβλεπα στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρή. Το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Έτσι την "είδα" τότε. Και για μια ακόμα φορά το όνειρο πάγωσε. Ήταν οι παγωμένες κορυφές των βουνών, ήταν τα κρύα ποτάμια που ανάβλυζαν μεσ' απ' αυτά, ήταν η σιωπή που "έπεφτε" από νωρίς στο μικρό χωριό;
Ποιος ξέρει τί ήταν και ποιος να το βρει και γιατί! Αποτυχία κι εκεί. Αγάπη δεν υπήρχε και το κατάλαβα κι εγώ μετά από χρόνια. Το πήρα απόφαση κι έφυγα στα κρυφά. Χωρίς να το γνωρίζει. Δεν ήθελα να δώσω λογαριασμό, δεν ήθελα να μιλάω καθόλου. Είχα περάσει από αυτό το στάδιο. Ήθελα μόνο να φύγω και να μην ξαναγυρίσω ποτέ.
Ξανάρθα στην πόλη, βρήκα άλλη δουλειά, βρήκα κι άλλο αίσθημα, σιγά το δύσκολο θα μου πεις! Εύκολο να βρεις, δύσκολο να πετύχεις όμως! Μεγαλύτερη τρύπα στο νερό αυτή τη φορά!!! Η κακόμοιρη η "βαρκούλα" έμπαζε νερά από παντού! Βούλιαζε στην κυριολεξία με μόνο της σωσίβιο την οικογένεια και τους φίλους! Σημάδια ανεξίτηλα μείνανε από τότε, λαβωματιές γερές σαν τσεκουριές στην πλάτη!!! Πισώπλατες και ύπουλες! Που σε "κάνουν" να θες να φύγεις κι όχι μόνο να μην ξαναγυρίσεις, αλλά να μην πεις ούτε καλημέρα, ούτε καλησπέρα, μήτε καληνύχτα!
Κι ήρθε ο δεύτερος σύζυγος, αυτή τη φορά όχι μόνος του. Με τη μαμά του. Και τα προσπέρασα κι εγώ όλα κι υποσχέθηκα ότι αυτή τη φορά θα ήταν όλα ιδανικά! Κι αν δεν ήταν, θα τα έκανα εγώ να γίνουν! Κι έγινα μαμά! Από παλιά ήθελα, αλλά δεν ερχόταν. Δεν ήταν ευνοϊκές οι συγκυρίες. Και από τότε, τα έκανα όλα μόνη μου. Και δουλειά και σπίτι και μωρό!!!! Όλες τα κάνουν αυτά, θα συμφωνήσω, αλλά εγώ δεν είχα αγάπη ούτε στην αρχή! Ήταν μια μυστική συμφωνία που συνέφερε μόνο το ένα μέρος κι εγώ "κοιμόμουν" τόσο γλυκά για να το καταλάβω! Κουράστηκα κάποια στιγμή! Ο κόπος ήταν μεγάλος, η ευτυχία μικρή! Μόνο στα μάτια του παιδιού μου την έβλεπα, όταν γελούσε κι όταν μ' έπιανε με τ΄ απαλά του τα χεράκια. Με παράτησε ο δεύτερος....... Δεν άντεξε την αδιαφορία μου! Βρήκε άλλη. Και για δύο περίπου χρόνια ήταν εξαφανισμένος, όχι απ' τη δική μου ζωή, ποιος νοιαζόταν πια. Απ' του ίδιου του του παιδιού. Πηγαίναμε μόνες μας σαν τις καλαμιές στο κάμπο, παντού. Κι εδώ κι εκεί κι όπου ήταν. Και τον πρώτο καιρό που το παιδί ήταν ακόμα μικρό, όπου και να πηγαίναμε με πιάνανε τα κλάματα. Γιατί το μικρούλι μου ήταν χωρίς μπαμπά και ένοιωθα ότι τίποτα δεν μπόρεσα να κάνω και πάλι καλά. Ένοιωθα ότι - παρά την μεγάλη μου προσπάθεια - ότι ήμουν ανίκανη. Ανίκανη να προσφέρω στο ίδιο μου το παιδί, ό,τι είχε ανάγκη. Τότε δεν "βούλιαξε" απλώς η βαρκούλα. Τότε βυθίστηκε ολόκληρος Τιτανικός, χωρίς επιζώντες!
Από τότε μέχρι τώρα μεσολάβησαν πολλά. Εγώ πάντα μόνη να "παλεύω" με τα κύματα και να τοποθετώ το μωρό μου σε μια σανίδα σωτηρίας για να μην "πνιγεί" σαν κι εμένα. Να μην "πνιγεί" από την έλλειψη του άλλου γονιού, να μην "πνιγεί" από την μοναξιά, να μην "πνιγεί" από το "γιατί εγώ δεν έχω πιο μεγάλη οικογένεια"! Να μην νιώσει ποτέ δυστυχισμένο και μισό! Να μην φοβάται!
Να προσπαθώ, να προσπαθώ και τελικά όλη αυτή η προσπάθεια να πηγαίνει μισοχαμένη, ίσως όχι ολοκληρωτικά χαμένη αυτή τη φορά. Όλα τα παραπάνω τα ένιωσε το μικρό μου το παιδάκι από την εποχή που ήταν μικρό. Κι όσα δεν ένιωσε τότε στην αρχή, τα ένιωσε στη συνέχεια. Κι άλλη αποτυχία!
Σταμάτησα από τότε και μετά να κάνω όνειρα. Δεν τα ήθελα. Από αισιόδοξη έγινα απαισιόδοξη. Ούτε ήθελα να τα σκέφτομαι. Το μόνο που έβλεπα ήταν ότι κρατούσα ένα κόκκινο μπαλόνι που πάντα μου έφευγε από τα χέρια και πήγαινε ψηλά στον ουρανό. Στην αρχή "έβλεπα" τον εαυτό μου να κυνηγάει το μπαλόνι, μετά από όλα αυτά όμως τα πόδια μου έμεναν κολλημένα στο έδαφος, χωρίς να κάνουν βήμα. Και όσα μπαλόνια κι αν έβλεπα, τα "άφηνα" να φύγουν. Να πάνε στο καλό! Να τα πάρει ο αέρας μακριά!
Δεν θέλω πια να κρατάω ούτε μπαλόνια, ούτε άλλα όνειρα. Μπούχτισα από δαύτα!!! Το μόνο που εύχομαι πια είναι όλων των άλλων ανθρώπων τα όνειρα να βγαίνουν αληθινά. Μόνο τα ωραία, όχι οι εφιάλτες!
Και λίγο πιο πολύ του μικρού μου του παιδιού. Να το δω να μεγαλώνει κι άλλο και να "μεγαλώνουν" κι όλα του τα όνειρα, κάθε μέρα και πιο πολύ!
Κι αν του "φεύγουν" κι εκεινού τα μπαλόνια που κυνηγάει μέσ' απ' τα χέρια, θα τρέχω εγώ, άνεμος θα γίνομαι και θα τα πιάνω!
Και θα του τα κάνω δώρο!
Έτσι, για να με θυμάται και να μην μείνει παραπονεμένο!
Αφιερωμένο στους πεζούς ονειροπόλους!!!
Add comment
Comments