Θυμάμαι από παλιά, όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο και "καθόμασταν στο διπλανό θρανίο", ότι και γράμματα μαθαίναμε και ωραία περνούσαμε. Τώρα όλα αυτά ανήκουν σε ένα παρελθόν που δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι κάπως αλλιώς. Τα σχολεία δεν γίνεται να είναι πλήρως επανδρωμένα με καθηγητές. Το ένα τρίτο του εκπαιδευτικού προσωπικού "λείπει" από τις αίθουσες, γιατί δεν προσλαμβάνεται ποτέ. Με αποτέλεσμα να χάνονται πολλές διδακτικές ώρες. Αυτή τη στιγμή στο σχολείο του παιδιού μου Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη έχουν κανονικό ωράριο, δηλαδή επτά διδακτικές ώρες και Πέμπτη, Παρασκευή έχουν εξάωρο. Δηλαδή και στις δύο μέρες, λείπει από μία ώρα. Αυτή τη βδομάδα δε, όλες τις μέρες έκαναν πεντάωρα ή τετράωρα. Ίσα που προλάβαινε να φτάσει στο σχολείο, τακτοποιούνταν λίγο στο θρανίο, έκανε και κανά διάλειμμα και γυρνούσε στο σπίτι.
Τα βιβλία της Α' Γυμνασίου που δόθηκαν στην αρχή του σχολικού έτους ήταν τριάντα δύο, ή κάτι τέτοιο. Στο τέλος βαρεθήκαμε να τα μετράμε κι απλά σταματήσαμε. Κάποια από αυτά θα τους "συνοδεύουν" μέχρι το τέλος του Γυμνασίου και κάποια άλλα δεν έχουν ανοιχθεί ακόμα. Πολλά βιβλία, πολύ χαρτί, πολύ μελάνι, πολύ κακό για το τίποτα τελικά!!! Το "βαρύ" - μεταφορικά και κυριολεκτικά - περιεχόμενο αυτών των βιβλίων, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αφομοιωθεί από τον εγκέφαλο ενός - όχι τόσο μικρού πια, αλλά - νεαρού ακόμα ανθρώπου. Συνδυαστικά με την ανεπάρκεια της διδαχής, τα παιδιά "εξάγονται" από τα σχολεία αδαή και κενά, όπως ακριβώς ήταν και όταν εισήχθησαν.
Συμπληρωματικά, έχουμε τις απουσίες ασθενείας, τους χαβαλέδες, τις φασαρίες, το μπίρι-μπίρι, τις κόντρες και τα χαχανητά, το σύνολο των οποίων έρχεται να ολοκληρώσει το τοπίο και να επιβεβαιώσει τους χειρότερους εφιάλτες των γονιών. Την αμάθεια ή την επιπρόσθετη φροντιστηριακή βοήθεια, ώστε το βλαστάρι τους να επιτύχει να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Τις βασικές και υποχρεωτικές λέμε τώρα, δεν τολμάμε να πούμε για κάτι παραπάνω!
Οι σχολικές εγκαταστάσεις σε αρχαιολογική μορφή, σαν να ξεθάφτηκαν μέσα από το χώμα όπου παρέμεναν για χιλιετίες. Ολόιδιες με αρχαιοελληνικά αγάλματα! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται: με σπασμένα χέρια, κομμένα δάχτυλα και μερικές φορές αποκεφαλισμένα!!! Να μην έχουν θέρμανση ή ψύξη, να μην έχουν πόρτες και ασφάλεια και μερικές φορές να μην είναι ούτε το ταβάνι στη θέση του και να πέφτει στα κεφάλια των μαθητών!!! Για τέτοια σχολεία μιλάμε. Για δημόσια, όχι ιδιωτικά. Τυχερά τα παιδάκια που χαίρουν μιας καλύτερης μόρφωσης εξ' αιτίας της ευμάρειας της οικογένειάς τους. Όμως τα περισσότερα παιδάκια δεν έχουν την τύχη αυτή και αρκετά έχουν ακόμη χειρότερη.
Κι έρχεται το σημερινό παιδί στο σπίτι. Μπαίνει μέσα, βγάζει τα ρούχα του, κάθεται στον καναπέ και παίρνει το κινητό χωρίς να βγάλει κουβέντα, χωρίς ούτε ένα γεια! Χωρίς να πει πώς πέρασε την μέρα του, τί ένιωσε κατά τη διάρκεια αυτής, τί έγινε σε εκείνο τον χώρο που για μας είναι τόσο μακρινός, που δεν τον βλέπουμε ούτε με το κιάλι. Το κινητό είναι η μόνη ενασχόληση που προκαλεί ενδιαφέρον σε αυτήν την γενιά. Είναι αυτό που τα μαγνητίζει, τη στιγμή που οτιδήποτε άλλο αδυνατεί! Είναι η εικόνα που τα μαγεύει, τη στιγμή που ο λόγος, η γραφή, η φαντασία και η ποίηση δεν μπορούν να υπάρξουν σε ένα περιβάλλον πνευματικής φτώχιας και αδιαφορίας!
Τα παιδιά πια συγκλονίζονται από το ανύπαρκτο, από το τίποτα, από το κενό, το πομπώδες και το ανούσιο. Γιατί δεν μπορεί κανείς να "γεμίσει" με περιεχόμενο τα μυαλά τους και τις καρδιές τους κι έτσι αυτές "παραγεμίζονται" με περιεχόμενο από τα κοινωνικά δίκτυα. Και όσο περισσότερο ένα παιδί ασχολείται με αυτά τόσο τον καταπίνουν μέσα στη δίνη τους! Λύση δεν υπάρχει, όταν τα παιδιά έχουν αυτό το "κολοκύθι" στα χέρια τους. Κι όταν προτιμούν την παρέα του αλγόριθμου, για ασφάλεια.
Οι γονείς της μαμάς μου, όταν ήταν μικρή δυσκολεύονταν να της αγοράσουν μέχρι και παπούτσια. Γι' αυτό, όταν προέβαιναν σε αυτή την πράξη, αγόραζαν τα καινούρια παπούτσια δύο με τρία νούμερα μεγαλύτερα. Ώστε να υπάρχει μεγάλο περιθώριο και το παιδί να τα φορέσει για όσο μεγαλύτερο διάστημα γινόταν. Δεν υπήρχαν ούτε παπλώματα, ούτε θέρμανση και τον χειμώνα δεν θυμόταν να φορούσαν ζεστά ρούχα. Αλλά δεν θυμόταν ότι κρύωνε κιόλας. Ίσως, η παιδική ψυχή να μην θυμάται τη ζέστη ή το κρύο της ατμόσφαιρας, παρά μόνο τον πάγο ή τη θέρμη μιας καρδιάς!
Μιαν άλλη εποχή, λίγο πιο παλιά ακόμη, η φτώχια ήταν τόσο μεγάλη, που τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο ξυπόλητα. Ήταν σύνηθες. Όλα φτωχοντυμένα, ταλαιπωρημένα, σίγουρα πεινασμένα, αλλά όχι αδιάβαστα. Εκείνες τις εποχές δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν ούτε παιχνίδια και η μπάλα ήταν φτιαγμένη από κουρέλια. Τα κοριτσάκια δεν είχαν τη χαρά να κρατήσουν μια κούκλα στα χέρια τους, αλλά μπορεί να είχαν την χαμένη προσδοκία να γευτούν μια φέτα ψωμί με λίγο βούτυρο και μαρμελάδα!
Τότε, μες τις δυσκολίες, τα μυαλά ήταν "ανοιχτά" να δεχτούν το καινούριο και να το αγκαλιάσουν. Να αφήσουν τη γνώση να "περάσει" στα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Γιατί αφού δεν είχαν τίποτα, αρκούνταν στα λίγα που όπως αποδείχθηκε ήταν τελικά τα "πολλά". Κι αν δεν ήταν τα "πολλά" ήταν τα πιο πολύτιμα! Ήταν αυτά που μας γέμιζαν το μυαλό και μας έκαναν να σκεφτόμαστε. Να φτιάχνουμε εικόνες και ιστορίες με τον νου μας κι όταν έρχεται η ώρα, να τις "ακουμπάμε" απαλά στο χαρτί.
Το σχολείο σήμερα είναι ανεπαρκές και μέσα στην πολυπλοκότητά του δεν μαθαίνει στα παιδιά ούτε τα βασικά. Μέσα από τις πολλές λέξεις και τα χοντρά βιβλία η γνώση δεν μεταβιβάζεται. Παρά μόνο κουράζεται ο άνθρωπος και τα παρατάει. Γιατί το εύκολο το έχουν κάνει δύσκολο και το ωραίο το έχουν μετατρέψει σε άσχημο, στα μάτια του μαθητή.
Δεν είναι μόνο τα κινητά. Δεν είναι μόνο η εποχή που είναι άχαρη. Ούτε το νέφος πάνω απ' την Αθήνα. Και ούτε μας ψεκάζουν με χημικά, ώστε να έχουμε "χάσει" τα μυαλά μας! Είναι που όλα μοιάζουν άκυρα και ίδια. Τόσο βαρετά χλωμά! Και τόσο παράξενα άδεια. Σαν φαντάσματα που δεν έζησαν ποτέ.
Υπάρχει έλλειψη βούλησης από το κράτος, για να αξιοποιηθεί ο άνθρωπος. Κι αυτά τα κενά συγκρότησης γίνονται εσκεμμένα. Η σημερινή ανύπαρκτη, δήθεν εκπαίδευση είναι το σκαλοπάτι που δημιουργεί τον κατάλληλο όχλο, που δεν αντιδρά σε τίποτα. Τον "άσχετο" πολίτη που είναι παγερά αδιάφορος για τα πολιτικά, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ότι η πολιτική σκέψη μας βοηθά να αναπτυσσόμαστε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνίες.
Γι' αυτούς τους λόγους, πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι οι γονείς να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα. Και εάν δεν τα "αφήνουν" να μάθουν γράμματα στο σχολείο, να τους τα δείχνουμε εμείς. Κι αν δεν μπορούμε να τα βοηθήσουμε, γιατί μπορεί να μην είμασταν καλοί μαθητές, θα μπορέσουμε σίγουρα να τα κάνουμε να καταλάβουν την αξία τους!
Και απλά να κάτσουμε δίπλα τους και να κοιτάμε την πρόοδό τους!
Add comment
Comments