Ξαφνικός Θάνατος - Sudden Death

Και όσο ο θάνατος μπορεί να είναι σκληρός και παγωμένος, άλλο τόσο η ζωή μπορεί να γίνει δυσβάσταχτη και επίπονη σε τέτοιο βαθμό που να φωνάζεις τους αρχαγγέλους να σε "πάρουν" από τον μάταιο τούτο κόσμο, μπας και ξεκουραστείς και ξαποστάσεις.  Αυτές βέβαια οι κραυγές απόγνωσης, διαφαίνονται σε στιγμές της ζωής μας και όχι σε ολόκληρο το μήκος και το πλάτος της.  Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις ακραίες, αλλά όχι και τόσο σπάνιες που οι ζωές κάποιων ανθρώπων είναι συνεχόμενα βασανιστικές και κατακρεουργημένες.  Και σε αυτή την περίπτωση είναι επόμενο ο άνθρωπος να θέλει να "αποχωρήσει" κάνοντας τον μεγάλο περίπατο που στο τέλος του δρόμου του υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι, που οδηγεί στο άπλετο φως.  Το εξώκοσμο φως του δρόμου του αγύριστου!  Του δρόμου χωρίς επιστροφή.  Δεν είναι κάτι που αποφασίζουμε εμείς, αλλά κάτι που γίνεται από μόνο του.  

Αναρωτιόμαστε όλοι, εάν ο δρόμος αυτός είναι καλύτερα να έχει προειδοποιήσεις, κάποιο χρονικό διάστημα πριν, ώστε ο ίδιος ο ταξιδιώτης και οι κοντινοί του άνθρωποι να είναι προετοιμασμένοι για το γεγονός αυτό.  Κάποιες φορές υπάρχουν αυτά τα σημάδια, υπάρχει μια ανίατη σοβαρή ασθένεια που οδηγεί στο τέλος.  Κάποιες άλλες φορές όμως, δεν υπάρχει καμία ένδειξη και όλα γίνονται ξαφνικά.  Σαν την ξαφνική καταιγίδα που ξεσπά ένα καλοκαιρινό απόγευμα και κανένα σημείο δεν θα μπορούσε να σου αποκαλύψει κάποια τέτοια εξέλιξη.  

Είναι τόσο εύκολα τα λόγια και τόσο απότομα και βιαστικά κάποια γεγονότα.  Ενοχικά σκέφτεσαι, ότι εάν έκανες κάτι άλλο με διαφορετικό τρόπο, το δραματικό έργο να μην έβρισκε χώρο να εκτελεστεί.  

Κάθε μέρα ο Μιχάλης παράγγελνε καφέ από γνωστή αλυσίδα καφετεριών, που του τον έφερνε ντελιβεράς το πρωί στο σπίτι του.  Ήταν γείτονας και διαχειριστής της πολυκατοικίας.  Ένας πανύψηλος άντρας με βαριά φωνή, βαρύ βήμα και αδέξια συμπεριφορά.  Ήταν αγαπητός στους κατοίκους, εκτός από την ξινή που κατοικεί στο διαμέρισμα κάτω από το δικό του, με την οποία είχαν σκυλοβριστεί πάμπολλες φορές και είχαν γίνει μαλλιά κουβάρια!  Εκείνος από την τσαντίλα του, περπάταγε ολοένα και πιο ηχηρά τα βράδια που κοιμόταν η συνταξιούχα, ήσυχη και μοναχική ηλικιωμένη.  Και μας το έλεγε μερικές φορές, γελώντας με παιδική σχεδόν, σκανταλιάρικη διάθεση!  Ερχόταν μερικές φορές και πίναμε καφέ, όταν είμασταν περισσότεροι σ' αυτό το σπίτι και γελάγαμε και ντουμάνιαζε το σπίτι από τα τσιγάρα και τις φωνές.  Περνούσαμε ωραία με τον Μιχάλη, είχε πλάκα και ήτανε ευχάριστος.  Όταν έβλεπε δε, το δικό μας παιδάκι χαιρότανε η ψυχή του, μιας και δεν είχε κατορθώσει να κάνει δικά του παιδιά.  Μάλλον, έβλεπε για δικά του όλα τα παιδάκια που είχαν οι άλλοι.  

Περάσανε τα χρόνια όμως, απέκτησε κάποια προβλήματα υγείας και εξαντλήθηκε προσπαθώντας να πάρει τη ρημαδοσύνταξη που τελικά κατάφερε να αποκτήσει.  Και ίσα-ίσα που πρόλαβε να πάει μερικές φορές στο εξοχικό του, που τόσο αγαπούσε για να κάνει τις διακοπές του με την αγαπημένη του γυναίκα και σύντροφο που στεκόταν πλάι του όλ' αυτά τα χρόνια με διακριτικότητα, υπομονή και αγάπη.  Και ήταν ο παράδεισός του.  Αλλά δεν πρόλαβε να τον χαρεί, όσο θα ήθελε.

Πέθανε ξαφνικά στον ύπνο του.  Ωραίος θάνατος, αβασάνιστος!  Αφού δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα τι μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος, λίγο πριν σταματήσει η καρδιά του μέσα στον ύπνο του.

Ελπίζω να πρόλαβε να χαρεί δυο-τρία πράγματα που αγαπούσε τουλάχιστον, όσο ήταν εν ζωή. 

Δεν τον ήξερα καλά, αλλά ανήκε στην "οικογένεια" της πολυκατοικίας, ανάμεσα σε ανθρώπους που ξέρεις αρκετά χρόνια και σίγουρα δεν περιμένεις να πεθάνουν από τη μια στιγμή στην άλλη.  Ήταν ο κοντινότερος γνωστός μας, που τον βλέπαμε κάθε μέρα και γελάγαμε με τα αστεία του.    

Είναι πολύ ξαφνικό γεγονός ένας ξαφνικός θάνατος.  Είναι απότομο και ακαριαίο.  Κάτι που γίνεται τόσο γρήγορα και δεν μπορείς να σταματήσεις την ροή του.  Τόσο γρήγορα, όσο κυλάει η ζωή και φεύγει σαν νερό μεσ' απ' τα χέρια μας. 

Αναρωτιόμαστε συνεχώς εάν ζούμε αρκετά, τόσο ώστε όταν έρθει η ώρα μας να μπορούμε να πούμε ότι δεν μας νοιάζει που πεθαίνουμε, γιατί όσο είμασταν εν ζωή, είχαμε ζήσει.  Δεν ξέρω εάν θα υπάρξει άνθρωπος που μπορεί να πει κάτι τέτοιο, γιατί η ζωή όντως είναι μικρή και η ψυχή σου δεν γερνάει, παρά μόνο το σώμα.  Και περνάει τόσο γρήγορα, όσο ο αέρας.  Κι ενώ η ψυχή σου νιώθει τόσο ζωντανή και νέα, αρνείται να παραδεχτεί ότι τα χρόνια έχουν περάσει.  Και αδυνατείς να συνταυτιστείς με την ηλικία σου.  Γιατί η ζωή περνά βιαστικά από πάνω σου σαν πέπλο που το κουνάει ο μάγος για να βγάλει από κάτω του κάτι μαγικό κι ονειρεμένο!  

Και όσο περνούν τα χρόνια, ξεπουπουλιάζονται τα φύλλα της καρδιάς σου κι εκείνη μένει γυμνή, να περιμένει τον θεριστή να έρθει να την κόψει στα δύο, να την βάλει σ' ένα κουτάκι στην αποθήκη με τις νεκρές καρδιές και τις φευγάτες ψυχές.  Αυτή είναι η αποθήκη του χάους που χάνονται μέσα της οι άνθρωποι και περνώντας τα χρόνια οι ζωντανοί σταματούν να τους σκέφτονται.  Και είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από αυτή την Γη.  Σαν να μην ήταν ποτέ εδώ πάνω.  Σιγά-σιγά χάνονται τα ίχνη τους και φεύγουν απ' το μυαλό μας.  Μετά από λίγο αποχωρεί και η λύπη από τα μάτια μας και συνεχίζουμε τη ζωή μας κανονικά, ώσπου να "φύγει" και κάποιος άλλος που ξέρουμε, να λυπηθούμε πάλι για λίγο, να νιώσουμε άβολα για άλλο λίγο και να επιστρέψουμε ξεχνώντας, στα ίδια και τα ίδια.  Η καθημερινότητα μας παρασέρνει σε μια αλληλουχία ενδιάμεσων ζωντανών διαδικασιών, ώστε να έχουμε την εντύπωση πως ζούμε.  Συνήθως είμαστε κάπου στη μέση.  Ούτε ζούμε, ούτε έχουμε πεθάνει. 

Ώσπου κάποια στιγμή να έρθει η δική μας η σειρά, που από τη μία νομίζουμε ότι δεν θα 'ρθει ποτέ, ενώ από την άλλη όταν αυτή φτάνει, ζητάμε μια μικρή παράταση γιατί έχουμε πάντα ξεχάσει κάτι να κάνουμε και δεν έχουμε ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής.  Και ικετεύουμε για ένα τάιμ-άουτ, μέχρι το τελικό σκορ να κρίνει το αποτέλεσμα.

Είναι να απορείς όμως, πως ο κύκλος της ζωής είναι τόσο απλός και τόσο σύνθετος την ίδια στιγμή.  Αλλά απ' όσο βλέπω, με τα παρακάλια και τις ικεσίες δεν γίνεται τίποτα.  Η καλή μέρα δεν έρχεται με τις προσευχές και τα τάματα.  Φτάνει στην πόρτα σου και σου χτυπάει το κουδούνι μετά από επίπονες προσπάθειες.  Το μόνο μου παράπονο όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα είναι ότι δεν έζησα αρκετά.  Που δεν έζησα, για να είμαστε ακριβείς!  Θα είναι ότι τίποτα δεν μου "χαρίστηκε".  Δεν πήρα τίποτα δωρεάν, χωρίς κόστος.  Ούτε ένα δειγματάκι από το σούπερ-μάρκετ, που λέει ο λόγος!  Ούτε ένα τραντζίστορ από τον διαγωνισμό εταιρείας μπισκότων, που έλαβα συμμετοχή.

Όλα τόσο κοπιαστικά και ατελείωτα.  Ίσως ο τρόπος για να νιώσουμε ότι ζούμε πραγματικά κι ότι ο χρόνος δεν περνάει βιαστικά να είναι ο παιδεμός.   Και πάλι να ξεκινάμε από την αρχή.  Μέχρι που το καντηλάκι μας να σβήσει!  Και όλα να γίνουν μαύρα ξανά και κενά, όπως ήταν και πριν ξεκινήσει η ζωή μας.  

Η ζωή είναι μικρή τελικά, το καταλάβαμε αυτό, αλλά δεν χρειάζεται να είναι σκληρή για να μας φαίνεται μεγάλη.  Αρκεί να είναι ευχάριστη και κοντά σε ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας νοιάζονται.  Έτσι η ζωή μπορεί να συνεχίζει να είναι μικρή, δεν είναι όμως αδιάφορη και ανούσια!  Κάθε μέρα που περνάει, δεν είναι χαμένη.  Είναι κερδισμένη!

Για τον Μιχάλη, που τώρα είναι κάπου αλλού!