Τελευταία Αποκριά και τελειώνουν τα γλέντια κι οι χαρές. Αρχίζει η Σαρακοστιανή νηστεία, που θα οδηγήσει στο μεγάλο δράμα του Θεανθρώπου και την Ανάστασή του.
Εάν είχα ένα τζίνι, η χάρη που θα ήθελα να του ζητήσω θα ήταν να γυρίσω στα νεανικά μου χρόνια, που ήταν ξέγνοιαστα και μόνο με χαρά και ευτυχία!
Με την ενηλικίωση οι άνθρωποι μεγαλώνουν, "γεμίζουν" με ευθύνες και αρχίζουν να "χάνουν" την φρεσκάδα και την καλή τους διάθεση. Τα πρόσωπά τους αποκτούν σκιές, όπως ακριβώς και οι καρδιές τους.
Μαζεύονται τα προβλήματα, τους περιτριγυρίζουν και μερικές φορές "πνίγουν" την καλή τους διάθεση, σε καθημερινή βάση. Και "αφήνουμε" το παιδί να φύγει από μέσα μας. Όταν φτάσει αυτή η στιγμή, το παιδί δεν θα μπορεί να γυρίσει ποτέ ξανά πίσω. Το "έσκασε" το παιδί; Το έχασες για πάντα!
Έτσι και τα παιδάκια μας, οι νέοι άνθρωποι! Έχουν αυτή την φυσική ανισορροπία και την εφηβική τους τρέλα, που διακαώς εμείς οι γονείς προσπαθούμε να τους την αποβάλλουμε.
Πολλές φορές "πιάνω" τον εαυτό μου, να λέω του παιδιού μου να ωριμάσει και να διαβάζει μόνο του και να μην κάνει τρέλες. Μέσα στην προσπάθειά μου να το προετοιμάσω για την σκληρή τούτη ζωή, του αφαιρώ μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, όλα αυτά που το χαρακτηρίζουν ακόμα σαν παιδί. Ώσπου θα φτάσει η ώρα, που δεν θα είναι πια παιδί και δεν θα υπάρχει κανένας τρόπος να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να ανακτήσει τις χαμένες του εμπειρίες.
Τις φορές που καταλαβαίνω ότι το κάνω, προσπαθώ να επαναφέρω τον εαυτό μου στην τάξη και να τον σταματήσω. Για να μπορέσει να ζήσει το δικό μου παιδάκι - την μειωμένη πια - παιδική ηλικία του, όσο μπορεί περισσότερο.
Γιατί, εάν η παιδική ηλικία είναι καλή η ζωή του σαν ενήλικας θα είναι σταθερή και δυνατή. Θα μπορεί να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με πυγμή και αποφασιστικότητα.
Βλέπω τους ανήλικους ακόμα νέους και θυμάμαι τα δικά μου χρόνια, τα μαθητικά που δεν θα τ' άλλαζα με τίποτα. Έχουν τα παιδιά μια φρεσκάδα κι έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό για τα πάντα. Κι έχουν αυτόν τον απόλυτο ενθουσιασμό, γιατί μερικά πράγματα τα ζουν για πρώτη φορά. Και εκπλήσσονται από την τόσο μεγάλη ευτυχία ή την τόσο δραματική δυστυχία, που νιώθεις ότι η καρδιά τους θα "σκάσει" από τα πληθωρικά συναισθήματα και θα χυθεί στο πάτωμα σαν μαρμελάδα!
Βλέπω επίσης, τα διάπλατα ανοιγμένα μάτια τους, κάθε φορά που ακούν κάτι για πρώτη φορά και θαρρούν ότι έχουν αγγίξει το φεγγάρι. Το κάθε τι είναι μοναδικό και φανταστικό! Κι όλα μαζί, τους φαίνονται τεράστια! Μεγάλη είναι η λύπη, μεγάλη κι η χαρά τους. Αρχίζουν τις φράσεις τους κι από την τρέλα του καινούριου δεν τις τελειώνουν ποτέ. Οι ιδέες τους κι οι απόψεις τους, αλλάζουν από μέρα σε μέρα κι από ώρα σε ώρα. Κι όταν ζητάς τον λόγο, σου απαντούν ότι ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο. Τρέλα και κορδέλα!!!
Αλλά είναι τόσο γλυκά τα νιάτα και τόσο τρυφερά, που δεν χορταίνεις να τα βλέπεις και να τα ζεις!
Από μικρά παιδάκια που χώνονται στην αγκαλιά σου και σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, που σε βλέπουν σαν Θεό τους και περιμένουν τα πάντα από σένα, που χοροπηδάνε στο πάτωμα σαν κατσίκια και νιώθουν ότι μπορείς να τα προστατεύσεις από τα πάντα και είσαι το στήριγμά τους κι ο σωτήρας τους. Από εκείνη τη στιγμή που είναι νήπια μέχρι που θα πάνε στο Δημοτικό, φοβάσαι μη πάθουν τίποτα κακό, μην τους συμβεί κάτι και καταστρέψει αυτή την παιδική ηλικία και δεν τη ζήσουν.
Και λίγο μετά από το Δημοτικό που έρχεται το Γυμνάσιο, νιώθουν ότι μεγάλωσαν πολύ και τα ξέρουν όλα. Και σου απαντούν με σιγουριά για αυτά, που μπορεί ακόμα και την επόμενη μέρα να έχουν γίνει κάπως αλλιώς. Αρχίζεις να μην καταλαβαίνεις τίποτα και να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ταινία Grand-Guignol κι αν πλησιάσεις λίγο πιο κοντά το ίδιο σου το παιδί, θα σε αρπάξει από τον λαιμό και θα σου κοπανήσει το τσεκούρι του σχιζοφρενή δολοφόνου στο κεφάλι! Σε αυτό το σημείο, θέλεις κι εσύ ο μεγάλος να κρυφτείς κάτω από το κρεβάτι και να ξαναβγείς στο φως, όταν θα σταματήσει η μετάλλαξη κι όταν το παιδί σου θα έχει μεγαλώσει αρκετά, ώστε -στο περίπου- να σκέφτεται σαν κι εσένα. Δεν είναι κι αυτό όμως ωραίο!
Το παιδί δεν πρέπει να σκέφτεται ποτέ σαν κι εσένα. Θα πρέπει να σκέφτεται σαν εκείνο το ίδιο. Να είναι και να γίνει κάποιος άλλος, όχι ίδιος με σένα! Σε αυτό πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά μας, να γίνονται διαφορετικά από εμάς και διαφορετικά κι από τους άλλους. Να βρίσκουν τον δικό τους δρόμο και τη μοναδική, δική τους ταυτότητα. Να μην είναι ίδια με κανέναν άλλον, σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Γιατί, μόνο έτσι θα ξεχωρίσουν και θα γίνουν χαρακτήρες ακλόνητοι και ισχυροί. Με το να ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, που τον χάραξαν μόνοι τους.
Για λίγο να αφήνουμε τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους να κάνουν τα δικά τους, με ελευθερία και εμπιστοσύνη (Θεός φυλάξει, βέβαια) και με το θυμιατό, τα φυλαχτά, τα σταυροκοπήματα και τα ματόχαντρα δεξιά κι αριστερά, μη μας πάθουν τίποτα και αυτομάτως τελειώσει κι η δική μας ζωή!
Να τα αφήσουμε να ανεμίζουν τα πλούσια μαλλιά τους στο φύσημα του ανέμου, να τρέχουν με χαρά κι ορμή στα πράσινα λιβάδια κι εμείς να είμαστε από δίπλα να κοιτούμε τη νέα αυτή ζωή να αναπτύσσεται και να ωριμάζει. Και να θυμόμαστε και μεις, πως είμασταν για τόσο λίγο νέοι, όσο τα μεσάνυχτα να γίνουν ξημέρωμα και ο χειμώνας καλοκαίρι. Και να "σπρώχνουμε" τα παιδιά μας να ζουν αυτή την ηλικία όσο μπορούν περισσότερο, γιατί κρατάει λίγο και δε θα προλάβουν να την χαρούν!
Ας δώσουμε στη νιότη το καλό παράδειγμα. Ας ζούμε όσο μπορούμε, όλες τις ηλικίες. Μπορεί να μην έχουν την χάρη της νεότητας, αλλά αφήνουν την προσδοκία της εκπλήρωσης των ονείρων. Παρατείνεται ο χρόνος της ζωής σου και μαζί με αυτόν και τα όνειρα και τα σχέδια που κάνεις για το μέλλον!
Κόντρα σε όλα κι αντίθετη στα πάντα, πρέπει να είναι η αρχή. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, λειαίνονται οι γωνίες και στρογγυλεύουν τα τετράγωνα. Ώστε σαν ενήλικες να περιβαλλόμαστε από ασφάλεια!
Τί νόημα θα είχε όμως η ζωή με δίχτυ ασφαλείας; Τα υπέρτατα - σε οποιαδήποτε ηλικία - τα νιώθουμε μόνο εάν υπάρχει αμφιβολία και όλα είναι αβέβαια!
Γι' αυτό τα "μεγάλα" είναι για τους νέους! Επειδή αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται. Επειδή όλα είναι χύμα και διάσπαρτα!
Αυτό είναι η νιότη. Ένα άγουρο, δροσερό φρούτο! Μία έντονη χαρά για ζωή!
Και μια επιθυμία να πετάξεις μακριά για να γνωρίσεις ό,τι μπορείς περισσότερο! Μόνος σου!
Add comment
Comments