Όταν βλέπω τέτοια πλάσματα μου "πέφτει" το σαγόνι!!! Αισθάνομαι ότι θα ήθελα να με πάρει μαζί του ψηλά στον ουρανό και να μην ξανακατέβω ποτέ στη Γη.
Ξεκινήσαμε σήμερα πρωί πρωί για βόλτα και πεζοπορία στο βουνό. Μέσα στο πούλμαν ζεσταινόμασταν κι όσο πέρναγε η ώρα ζεσταινόμασταν ολοένα και περισσότερο. Κάποια στιγμή νομίζαμε ότι θα βγάλουμε καπνούς από τα αυτιά.
Εκείνη τη στιγμή είχε έρθει ευτυχώς η ώρα για να βγούμε από το πούλμαν γιατί είχαμε φτάσει. Εκεί ήταν το μεγάλο "στοίχημα"! Έκανε τόσο πολύ κρύο που νομίζαμε ότι σε λίγο θα χιόνιζε. Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα θυμίζουν. Αφού γίναμε "παγωτά" και το μόνο που μπορούσαμε να νιώσουμε απ' το κορμί μας ήταν ο φόβος για το άγνωστο, συναντήσαμε δυο έμπειρους ορειβάτες που θα μας έδειχναν τον δρόμο.
Γιατί εάν περιμέναμε από τον εαυτό μας θα μας είχαν φάει οι λύκοι, ή θα είχαμε φουντάρει σε καμιά χαράδρα, ή που θα είχαμε πάθει συγκοπή από την ανηφόρα και το επικλινές περπάτημα. Τόση γυμναστική είχα να κάνω - πριν πολλά πολλά χρόνια που ήμουνα κι εγώ μικρούλα - από την παρέλαση, που περιμέναμε με τις ώρες μέσα στο κρύο με το λεπτό καλσόν και τη γόβα και οι εξωσχολικοί μας πετάγανε νεράντζια, στραγάλια και αυγά!
Μια ομορφιά!!!!
Καλά να είναι οι άνθρωποι, οι ορειβάτες δηλαδή όπου και να 'ναι, γιατί από θαύμα επιζήσαμε σήμερα. Η μία να λέει ότι ήρθε η ώρα μας και θα πέσουμε στη χαράδρα, οι άλλες δύο να κοντεύουν να πάθουν συγκοπή από την ταχυκαρδία και την πείνα .... και όσο πέρναγε η ώρα να νομίζουμε ότι θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας εκεί να τα κάνουν σούπα οι γυπαετοί και τα κουνάβια.
Δεν μπορώ να πω όμως. Αξέχαστη εμπειρία! Ώσπου καταλήξαμε στον μαγικό κόσμο των άγριων πτηνών που μας κατέπληξε και μας "αποζημίωσε" για όλη την προηγούμενη "έκρηξη" φόβου και κούρασης!!
Μερικές φορές αισθάνεσαι τόσο αδύναμος και τόσο "μικρός" μπροστά στα θαύματα της φύσης και του ζωικού βασιλείου.
Αυτός ο τόσο περήφανος και τεράστιος γυπαετός - αυτό τουλάχιστον νομίζω ότι είναι αυτό το μεγάλο πουλί - ήταν τόσο μα τόσο καλός και επιβλητικός που από το δέος "κρατούσαμε" μέχρι και την ανάσα μας! Μόνο την ώρα που κοντεύαμε να "σκάσουμε" από την άπνοια, ανοίγαμε το στόμα μας να πάρουμε λίγο καθαρό αέρα. Γιατί ευτυχώς, εκεί πάνω ο αέρας είναι ακόμα καθαρός και ξάστερος. Όπως και η σημερινή μέρα στη φύση, που είχα πολλά χρόνια να ζήσω ξανά. Από τότε που είχαμε ανέβει σε κάποιο πολύ ορεινό μικρό χωριό της Πελοποννήσου γεμάτο με κερασιές. Μέχρι σήμερα, αυτή ήταν και η μοναδική φορά στη ζωή μου που έφαγα κεράσια κόβοντάς τα από το δέντρο!!!
Έτσι ένιωσα και τώρα. Σαν να είχα πάει στο φεγγάρι! Όλη αυτή η "φυσική" ζωή που έχει χαθεί απ' τη ζωή μας, εμφανίζεται μπροστά μας τόσο σπάνια πια που νομίζουμε ότι - όταν το ζούμε - έχουμε κατορθώσει κάτι σπουδαίο και ακατόρθωτο.
Ήταν τόσο ωραία, ήταν τόσο απλά!
Θα ήθελα η ζωή μας να ήταν τόσο απλή όσο αυτού του αιθέριου γυπαετού. Να ήταν τόσο απλή όσο και το πέταγμά του!!!
Add comment
Comments