Σάββατο σήμερα και είπα να πάω στη μανούλα μου να τη δω μετά από τόσον καιρό που ήταν μακριά. Φτάσαμε σπίτι και ήταν μια χαρά, τη νοστάλγησα την ατιμούλα.
Μου είχε αναθέσει κάποιες δουλειές να κάνω κι έτσι πήρα πάλι τους δρόμους.
Κατευθύνθηκα προς την οδό Κονδύλη - που ήταν η παλιά της ονομασία, γιατί τώρα λέγεται 7ης Μαρτίου 1944 και είναι ένας από τους δρόμους που οδηγούν στον Πειραιά. Από πάνω ακριβώς είναι ο Κορυδαλλός και λίγο πιο κει η Νίκαια.
Περπατούσα και περνούσα από διάφορα σημεία ώσπου να κάνω τις δουλειές μου. Ευτυχώς εκείνη την ώρα ακόμα δεν έκανε το ψοφόκρυο που έχει "πιάσει" τώρα το βράδυ. Το είχαν πει άλλωστε ότι θα "χάλαγε" ο καιρός. Αλλά δεν τους πίστεψα. Συνήθως ό,τι πρόβλεψη και να κάνουν, δεν ισχύει για την Αττική. Το κρύο "πηγαίνει" στις ορεινές περιοχές και στις πιο βόρειες, παρά στις πόλεις της Αττικής.
Έτσι παρά τη δροσιά που είχε κατά τη διάρκεια της ημέρας, πήρα το καροτσάκι μου και πήγα να πάρω ψάρια και κάτι άλλα πράγματα από το σούπερ μάρκετ.
Έχει ένα ψαράδικο επί της οδού 7ης Μαρτίου 1944 και ήταν ευκαιρία να ψωνίσω ψάρια αφού στη δική μας περιοχή δεν υπάρχει τέτοιο μαγαζί. Αναγκάστηκαν να κλείσουν όλα γιατί δεν μπορούσαν να επιβιώσουν με αυτή τη φτώχια που μας "δέρνει" εδώ και κάτι δεκαετίες. Έτσι ήταν ευκαιρία να αγοράσω μερικά ψάρια από την παλιά μου γειτονιά. Προχώρησα λοιπόν από τον Άη-Γιώργη της Νίκαιας προς την 7η Μαρτίου, με φορά προς τον Πειραιά. Από αυτή τη διαδρομή είναι και τα πλάνα του βίντεο με κάποιες εξαιρετικές πόρτες παλιών σπιτιών, που άλλα κατοικούνται λόγω ανάγκης κι άλλα "ερημώνουν" γιατί πιθανόν ο ιδιοκτήτης τους έχει αποδημήσει εις Κύριον.
Αυτό που είχα ξεχάσει όμως και με εξέπληξε ευχάριστα ξαναβλέποντάς το ήταν αυτό το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Φιλοθέης πάνω στην Κονδύλη. Είναι κλειστό βέβαια στα τωρινά χρόνια και κάποιοι γύρω κάτοικοι έχουν προσπαθήσει να βρουν ανθρώπους της εκκλησίας για να τεθεί ξανά σε λειτουργία. Άδικος κόπος βέβαια αφού τους ενημέρωσαν ότι αρκετές εκκλησίες υπάρχουν αυτή τη στιγμή και δεν μπορεί να λειτουργήσει και πάλι αυτή εδώ.
Απλά παραμένει στο έλεος των χρόνων που "περνάνε" από πάνω της, στο έλεος του Θεού και στην καλή του διάθεση ώστε να μην γκρεμιστεί. Πόσα τέτοια θαυμαστά κτίσματα υπάρχουν στην Ελλάδα που δεν μπορεί το κράτος να τα αξιοποιήσει και τελικά "πεθαίνουν" κι αυτά μοναχά και έρημα όπως ο παππούς που έβαλαν στο γηροκομείο!!! Ακόμα και στο γηροκομείο όμως ο παππούς και η γιαγιά έχουν κάποιου είδους περίθαλψη και φροντίδα, αυτά τα κτίρια δεν έχουν ούτε κι αυτό κι έτσι απλά περιμένουν "να έρθει η ώρα τους" και να διαλυθούν!
Το εκκλησάκι αυτό δεν είναι ανοιχτό για το κοινό, ενώ θα μπορούσε να γίνει τουλάχιστον αυτό αφού δεν γίνεται να λειτουργήσει σαν εκκλησία ξανά. Απ' ό,τι διάβασα ανήκε στη μονή της Αγίας Φιλοθέης στην Άνοιξη και το έκλεισαν περίπου γύρω στο 1970. Αυτό έγινε με εντολή επί δικτατορίας στην επταετία και το σφράγισαν φαντάροι. Το 1981 ακούστηκε ότι έπεσε η οροφή από τον σεισμό. Και μετά από μια δεκαετία άρχισαν εργασίες αναστήλωσης από τη μονή που βρίσκεται στην Άνοιξη.
Αυτό που με εντυπωσίασε είναι το κυπαρίσσι που στέκεται πεισματικά ακουμπισμένο στον τοίχο του διπλανού κτιρίου και είναι τόσο ψηλό, που σχεδόν κρύβει τον ήλιο.
Είναι μια πολύ ωραία εκκλησούλα και εάν περνάτε από την γειτονιά, θα μπορούσατε να την δείτε απ' έξω και να τη θαυμάσετε!
Add comment
Comments