Εκεί παραδίπλα σε αυτήν την πλατεία γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έμεινα για πολλά πολλά χρόνια. Ήταν μια κανονική γειτονιά παλαιού τύπου που είχε την αγορά της, τα καφενεία της, τον φούρνο του κύριου Άγγελου που παίρναμε το ζεστό και αχνιστό χειροποίητο τότε ψωμάκι μας και πηγαίναμε το ταψί με το κυριακάτικο φαγητό να το ψήσει ο φούρναρης. Είχαμε και το περίπτερο που έπιανες την κουβέντα με τον περιπτερά και τσακωνόσουν κι από πάνω. Το περίπτερο κυρίως ήταν το καλύτερο μαγαζί της πλατείας. Είχε τα ψυγεία με τα παγωτά, το πλήθος των εφημερίδων και των περιοδικών που μύριζαν με το μεθυστικό αυτό άρωμα του χαρτιού. Αυτή η μυρωδιά είναι ακόμα "κολλημένη" στη μύτη μου από μικρό παιδί που έμπαινα στο Πρακτορείο Τύπου κι αγόραζα το περιοδικό Μανίνα, την "Κατερίνα" και την "Σούπερ Κατερίνα".
Απέναντι από την εκκλησία υπήρχε παλιότερα και το μαγαζί της κυρίας Φλώρας με μοντέρνα ενδύματα τύπου μπουτίκ. Όμως έχει πια κλείσει.
Δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου υπάρχει και το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, μια Αγία που τιμούσαν ιδιαιτέρως στην Μικρά Ασία και την "κουβάλησαν" οι πρόσφυγες Μικρασιάτες μαζί με τα λιγοστά τους υπάρχοντα στην Ελλάδα.
Υπήρχε λοιπόν η πλατεία με τις κούνιες που πήρε το όνομά της από την εκκλησία, ήταν το σουβλατζίδικο του Μπίλη που έφτιαχνε τα σουβλάκια με μια δική του σάλτσα ντομάτα που σου "τρέχανε" τα σάλια, - προσφυγόπουλο κι αυτός - και δυο-τρία καφενεία που πήγαιναν οι Αηγιωργήτες να πιούν τον καφέ τους και να τσακωθούν για τα πολιτικά και το ποδόσφαιρο. Άσε που έπαιζαν και ξύλο. Έχουμε ζήσει κωμικοτραγικές στιγμές σε εκείνη τη γειτονιά. Και τότε που τις ζούσαμε είμασταν και στην ηλικία της ξεγνοιασιάς και την ανεμελιάς που είναι από μόνες τους ιδανικές για μεγάλες περιπέτειες και ατελείωτο γέλιο εκ βαθέων!
Υπήρχε επίσης κι ένα ψιλικατζίδικο - του Ψείρα λεγότανε (ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν αυτός ο Ψείρας)- με κουμπιά, είδη ραπτικής και νοικοκυροσύνης και με έστελνε κάθε δυο & τρεις η μάνα μου για να αγοράσω κλωστές και φερμουάρ.
Οι πρόσφυγες κατέκλεισαν αυτή τη γειτονιά του Άη Γιώργη και φρόντισαν όταν ήρθαν σ' αυτήν εκτός από τους εαυτούς τους να στεγάσουν και τους ξενιτεμένους Αγίους που "έφεραν" μαζί τους από τις χαμένες πατρίδες. Μαζί με τα λιγοστά που μπόρεσαν να φέρουν μαζί τους ήταν και εικονίσματα Αγίων για τα οποία έστησαν αντίσκηνα κι αργότερα ξύλινα παραπήγματα για να τα τοποθετήσουν. Τα εικονίσματα ήταν τα πρωτεύοντα που έπρεπε να έχουν μαζί τους ερχόμενοι από εκεί, γιατί ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και μέσω της χριστιανικής τους πίστης θεωρούσαν ότι θα είχαν μια ισχυρή δύναμη που θα τους καθοδηγούσε στην καινούρια δύσβατη πορεία τους!
Τώρα, υπάρχει ακόμα το σουβλατζίδικο του Μπίλη με την ωραία σάλτσα ντομάτας, έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα καφενεία πλην ενός, είναι όμως και μια ταβέρνα που είναι ανοιχτή κάμποσα χρόνια τώρα και που μπορείς να τσιμπήσεις και τον μεζέ σου και να περάσεις ωραία. Υπάρχει και μια άλλη παλαιότερη ταβέρνα με το όνομα Ιωνικός, όνομα που το πήρε από την ομάδα που δημιουργήθηκε από τους Ίωνες της Μικράς Ασίας η οποία έχει πολλούς φανατικούς οπαδούς, ένας από αυτούς ήταν κι ο θείος μου που έγραφε συνθήματα στους τοίχους όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν.
Η ανακαίνιση της πλατείας ολοκληρώθηκε πριν από λίγους μήνες κι τώρα είναι πια μοντέρνα. Στην μια της άκρη, απέναντι ακριβώς από την εκκλησία υπάρχει μια μικρή παιδική χαρά κι όλη η υπόλοιπη πλατεία έγινε ένα ίσιωμα με μονοπατάκια και κομμάτια γης με γκαζόν και μεγάλα δέντρα που προϋπήρχαν στην πλατεία. Έβαλαν και μερικά αφαιρετικού τύπου παγκάκια και μπορείς να κάτσεις κάπου και να ηρεμήσεις.
Εάν πάλι ηρεμήσεις αρκετά μπορεί να σου έρθουν στο μυαλό και τα νούμερα του Τζόκερ και να πας απέναντι που έχει κι ένα προποτζίδικό να γράψεις ένα δελτίο μπας κι η τύχη σου "κλείσει" το μάτι.
Αλλά όταν ο ήλιος "πέσει" κι αρχίσει το σκοτάδι να "απλώνεται" βλέπεις τα φωτάκια των επερχόμενων Χριστουγέννων να λαμποκοπούν και η πλατεία παίρνει αμέσως ένα πιο γιορτινό ύφος.
Μέσα στα καμπαναριά της εκκλησίας έχουν εγκαταστήσει μπλε φωτισμό που δεν θεωρώ κατάλληλο για εκκλησία, αλλά δίνει κι αυτός μια άλλη λάμψη στο κτίσμα.
Η πλατεία του Άη Γιώργη είναι κυριολεκτικά καινούρια και όπως κάθε τι καινούριο λάμπει και φεγγοβολά, περιμένοντας τους επισκέπτες που δεν την γνωρίζουν να πατήσουν τα ολοκαίνουρια δρομάκια της, να αναπολήσουν την "πρόγιαγιά" της, να γελάσουν καθισμένοι στα παγκάκια της και να φωτογραφηθούν κάτω από τη λάμψη του αστεριού!
Αυτή η πλατεία είναι μέσα στην καρδιά μου γιατί "στο παγκάκι της πλατείας έχω χαράξει τα όνειρά μου" - όπως λέει και το τραγούδι!
Όνειρα που μπορεί να μην έγιναν ποτέ πραγματικότητα αλλά παραμένουν "χαραγμένα" στις αναμνήσεις!
Add comment
Comments