Ήθελα πάρα πολύ να δω αυτή την παράσταση σε γνωστό και παλιό θέατρο στο κέντρο της Αθήνας και τελικά, εν τω μέσω των εορτών, το κατόρθωσα. Μου αρέσουν πολύ τα μιούζικαλ και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο πετυχημένα στο είδος του. Τα τραγούδια που είχαν γραφτεί γι' αυτή τη δουλειά ήταν και σε στίχους και σε μουσική τόσο ταιριαστά που θεωρείς ότι δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς.
Επίσης ο χρόνος που καταλαμβάνει η μουσική μέσα στην ταινία είναι απόλυτα συμμετρικός, ώστε να μην "κουραστείς" από το πολύ τραγούδι και να αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να την δεις.
Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, ούτε θεάτρου και έχω δει μόνο το κινηματογραφικό έργο με τον Ρεξ Χάρισσον και την Όντρει Χέπμπορν. Και μόνο μετά από αυτό, πιστεύω ότι είναι δύσκολο να δεχθώ ως επιτυχημένη παράσταση κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα της ταινίας ήταν καθ' όλα άρτιο και ολοκληρωμένο τόσο, ώστε να "φαντάζει" δύσκολο να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια.
Να πούμε ότι το έργο έχει βασιστεί στο θεατρικό του Τζόρτζ Μπέρναρντ Σω με τον τίτλο "Πυγμαλίων". Διασκευάστηκε σε σενάριο και κινηματογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1938 και η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ αφού ο συγγραφέας είχε ήδη βραβευτεί και με Νόμπελ το 1925. Το 1956 διασκευάστηκε και σε μιούζικαλ και το 1964 έγινε η ταινία "Ωραία μου Κυρία" η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας και συνολικά κέρδισε οκτώ από αυτά. Και στις δύο διασκευές, στο τέλος αφήνει να εννοηθεί μια ρομαντική διάθεση η οποία δεν υπάρχει στο θεατρικό έργο του Σω.
Ο βασικός λόγος που ήθελα να το δω ήταν γιατί έχει "ζωντανή" μουσική και η πρωταγωνίστρια είναι τραγουδίστρια. Πιστεύω ότι στα μιούζικαλ οι διανομή των ρόλων, πρέπει να γίνεται πρωτίστως σε ηθοποιούς που έχουν μεγάλη σχέση και με τη μουσική. Έχουν "ανέβει" κι άλλα μιούζικαλ στην Αθήνα και μάλιστα παίζονται και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα να τα παρακολουθήσω γιατί οι πρωταγωνιστές είναι μόνον ηθοποιοί.
Καλύτερα όμως να ξεκινήσω γιατί έχω να πω πολλά.
Σαν γενική εικόνα ενός θεατρικού έργου, μπορώ να πω ότι με άφησε ικανοποιημένη, γιατί διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα του 2025 πια, το καλλιτεχνικό στερέωμα κάνει σοβαρές προσπάθειες να παρουσιάσει μια αξιοπρεπή εργασία με μεράκι και με απόλυτο στόχο να αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες που του δίνονται.
Η απόδοση του κειμένου νομίζω ότι θα μπορούσε να "δουλευτεί" λίγο παραπάνω. Πιθανόν για να περιοριστεί ο χρόνος που θα διαρκούσε η παράσταση και να "χωρέσουν" όλα - κείμενο (ώστε να "βγαίνει" νόημα) και τραγούδια - να έπρεπε να κόψουν κάποιες στιχομυθίες. Μάλλον όμως κάποιες από αυτές "κόπηκαν" και "ράφτηκαν" σε λάθος σημείο με αποτέλεσμα να μην κορυφώνεται το συναίσθημα όπως έπρεπε σε μερικές σκηνές και να θεωρούνται κάποια ξεσπάσματα ξαφνικά. Όπως στη σκηνή που ο Χένρι Χίγκινς ζητάει από την Ελάϊζα τις παντόφλες του κι εκείνη του τις πετάει. Σε εμένα που είχα δει τουλάχιστον την ταινία και ήξερα την ροή του έργου, κατάλαβα ποια περίπου είχαν "κοπεί" και μπόρεσα να κάνω τη σύνδεση στο μυαλό μου. Λόγω της ίδιας αφαίρεσης κειμένου επίσης, χρειάστηκε να γίνονται γρήγορες εναλλαγές των σκηνικών και οι βοηθοί να τα πηγαινοφέρνουν κάθε τρεις και λίγο πάνω-κάτω και μέσα-έξω.
Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι η μετάφραση των τραγουδιών δεν μπορούσε να γίνει αυτολεξεί από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα, αλλά πιστεύω ότι θα έπρεπε να γίνει πιο επίμονη δουλειά, ώστε και στιχουργικά να θυμίζουν τα αρχικά τραγούδια.
Η Demy, μια λαμπερή και όμορφη παρουσία με εξαιρετική φωνή, τραγούδησε με απόλυτη ακρίβεια, που όμως όσο κι αν άγγιζε τεχνικά την αρτιότητα, δεν με συγκίνησε ερμηνευτικά. Ο τρόπος δε, που μιλούσε στην αρχή του έργου θέλοντας να δείξει την λάθος τοποθέτηση της φωνής της και των γραμμάτων "πάνω" στις λέξεις, δεν ήταν τόσο πειστικός παρά μόνο όταν χρησιμοποιούσε την αργκό διάλεκτο. Αλλά σαν νεαρή τραγουδίστρια που πρωταγωνιστεί σε ένα θεατρικό έργο μιούζικαλ, πιστεύω ότι δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο ταιριαστή για τον ρόλο αυτόν.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, νομίζω ότι ήταν η απόλυτη αποτυχία σαν διανομή ρόλου. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος μπορεί να τον πρότεινε για να παίξει αυτόν τον χαρακτήρα. Αφού με τίποτα, ούτε σαν παρουσιαστικό αλλά ούτε και σαν φωνή θα μπορούσε να υποδυθεί τον Άγγλο ευγενή, πλούσιο, αριστοκράτη και μάλιστα με ειδίκευση στη γλωσσολογία και καθηγητή της ορθοφωνίας. Την ίδια στιγμή που ο ίδιος δεν έχει καλή άρθρωση και η χροιά της φωνής του παραπέμπει σε λαχαναγορίτη ή σε ρεμπέτη μπουζουξή. Όχι ότι δεν μου αρέσουν οι μπουζουξήδες, αλλά πώς να το κάνουμε, στο συγκεκριμένο έργο δεν "κολλάνε"! Όσο καλός ηθοποιός να είναι κάποιος, εάν δεν βοηθάει και η φυσική του παρουσία στον ρόλο το αποτέλεσμα μόνο αταίριαστο μπορεί να είναι. Αλλά, η προσωπική μου άποψη είναι ότι σε όποιον ρόλο και να τον έχω δει, από την τηλεόραση μέχρι και σ' αυτό το θεατρικό, "παίζει" τον εαυτό του συνεχώς και όχι τον ρόλο. Κάποιες άκυρες παύσεις, θεωρώ ότι ίσως να ήταν από κενά που δημιουργήθηκαν στην απόδοση του κειμένου.
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, έχει μια προσωπικότητα τόσο πληθωρική που τα "ξεπερνάει" όλα. Η εμπειρία της ενδεχομένως, η φυσικότητά της και η αμεσότητα που έχει με τον θεατή είναι κάτι ανεπανάληπτο. Τόσο πολύ, που φαίνεται ακόμα και στο χειροκρότημα. Στο τέλος του έργου, μόλις υποκλίθηκε στο κοινό, αυτό την χειροκρότησε πιο πολύ από όλους.
Ο Τάκης Παπαματθαίου ήταν συγκλονιστικός και επειδή πρώτη φορά τον έβλεπα στο θέατρο, πιστεύω ότι είναι ο όρος της λέξης θεατράνθρωπος. Είναι σαν να έχει δημιουργηθεί από το θέατρο και αυτό να είναι η φυσική του συνέχεια. Ένα και το αυτό. Δυστυχώς με την τηλεοπτική του εικόνα, δεν μπορεί να μας μεταφέρει αυτό που πραγματικά είναι!
Ο Ίαν Στρατής πολύ καλός τραγουδιστής επίσης, με τεράστια εμβέλεια ρεπερτορίου απ' ότι φαίνεται, μπορεί να τα τραγουδήσει όλα με μεγάλη επιτυχία και είναι πολύ συμπαθητικός υποκριτικά.
Ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ερχόταν να αναπληρώσει την άκυρη παρουσία του Μιχαηλίδη στο έργο και να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να λειτουργεί συμπληρωματικά όταν εμφανίζονταν μαζί στις σκηνές, ώστε το "χάσιμο" να μην είναι μεγάλο!
Η "ζωντανή" ορχήστρα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ και αψεγάδιαστη με ωραίες μουσικές και ευαίσθητες ερμηνείες!!! Η οποία συνέχιζε να παίζει τις ωραίες αυτές μουσικές την ώρα που εναλλάσσονταν τα σκηνικά, ώστε να συνδέονται με ωραίο τρόπο οι σκηνές και ο θεατής να μην "μένει" σύξυλος.
Οι ηθοποιοί-τραγουδιστές-χορευτές που πλαισίωναν τους πρωταγωνιστές ήταν αξιέπαινοι, αφού ο ρόλος τους ήταν πολλαπλός και τον έφεραν εις πέρας με απίστευτη συγκρότηση η οποία φαινόταν ότι είναι αποτέλεσμα πολλών ωρών δουλειάς. Επιπρόσθετα ήταν ολοφάνερο ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πολυτάλαντοι και επαγγελματίες του χώρου.
Συνοψίζοντας να επισημάνω ότι παρ' όλα τα λάθη και τις ελλείψεις, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να παρακολουθήσει κάποιος μιούζικαλ στην Αθήνα από πραγματικούς μουσικούς, χωρίς να τον "βαραίνει" πολύ η μουσική που περιλαμβάνει το έργο. Το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό και εάν με ξαναρωτάτε, θα το ξαναέβλεπα ευχαρίστως γιατί έφυγα με μια πολύ ωραία διάθεση.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα καιρό θα παίζεται, αλλά αξίζει πραγματικά να δείτε αυτή την προσπάθεια, γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα δεν επιχειρείται συχνά στην Ελλάδα.
Add comment
Comments