Πέρασα από το Νέο Φάληρο γιατί με εξυπηρετούσε να πάρω τον ηλεκτρικό και να κατέβω στην Ομόνοια. Και ξαναείδα αυτή την τεράστια πλατεία που βρίσκεται πάνω στο δρόμο και την διασχίζεις για να φτάσεις στο τραίνο.
Περνάς λοιπόν από κει και στο μέσον της μεγάλης αυτής πλατείας βλέπεις το μαρμάρινο αυτό μνημείο το οποίο έχει τοποθετηθεί στο ακριβές σημείο που ο Στρατάρχης, ο ήρωας των μαχών της Αράχωβας και του Χαϊδαρίου, σκοτώθηκε.
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, στις 21 Απριλίου 1827, αφού νίκησε τον Κιουταχή στο Κερατσίνι και στο Μοναστήριο του Αγίου Σπυρίδωνα, στρατοπέδευσε στο Νέο Φάληρο.
Ήταν ήδη άρρωστος, και βγήκε ο χριστιανός να αποτρέψει μια συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αλλά τον βρήκε το θανατηφόρο βόλι στις 22 Απριλίου το οποίο τον "έστειλε" στον άλλο κόσμο στις 23 Απριλίου 1827.
Αυτό είναι και το πρώτο μνημείο που ανεγέρθηκε στην Ελλάδα κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα.
Το μνημείο του Καραϊσκάκη ήταν ολομόναχο, αλλά από τις 20 Απριλίου 1835, που έγινε η ανακομιδή των οστών του από την Σαλαμίνα στο Φάληρο, φτιάχτηκε δίπλα του και ο λιτός Τύμβος, όπου εναποτέθηκαν και τα οστά των συναγωνιστών του.
Τα οστά μεταφέρθηκαν με όλες τις τιμές, με πλοίο το Πολεμικού Ναυτικού που συνόδευαν τιμής ένεκεν δύο λέμβοι πολεμικών πλοίων του Γαλλικού και του Ρωσικού Ναυτικού αντίστοιχα. Μόλις έφτασαν στον Πειραιά, σχηματίσθηκε πομπή στην οποία συμμετείχαν οι κόρες και οι συγγενείς του Στρατάρχη. Επικεφαλής της πομπής ήταν η άμαξα που μετέφερε τη λάρνακα με τα οστά του, την οποία έσερναν τέσσερα μαύρα άλογα. Η περιοχή τότε δεν είχε την ονομασία Νέο Φάληρο. Σε άλλα δεκαέξι κιβώτια υπήρχαν τα οστά των συναγωνιστών του και τοποθετήθηκαν δίπλα στο μνημείο του Καραϊσκάκη, μέσα στον Τύμβο.
Εκεί ήταν κι ο Βασιλιάς Όθωνας, που τον συνεχάρη και τον βράβευσε νεκρό, για τα κατορθώματά του.
Η λάρνακα με τα οστά του Στρατάρχη τοποθετήθηκε εντός του Μνημείου από τους ίδιους τους συναγωνιστές του (τους ζωντανούς), ενώ την ίδια στιγμή παραπλεύρως τοποθετούνταν τα οστά των πεσόντων Ελλήνων και Φιλελλήνων στον Τύμβο. Υπάρχουν τρεις γραμμένες πλάκες πάνω σ αυτό το μνημείο. Σε μία από αυτές είναι χαραγμένα τα ονόματα των τοποθεσιών των Μαχών, καθώς και τα ονόματα των συναγωνιστών του.
Το 1964 στην θέση του Ποδηλατοδρόμιου ανεγέρθηκε το Στάδιο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Τόσο το Μνημείο του Καραϊσκάκη όσο και ο Τύμβος παρέμειναν στην αρχική τους θέση.
Πίσω δεξιά υπήρχε και το πέτρινο θεατράκι του Νέου Φαλήρου. Δεν ξέρω εάν σήμερα είναι αυτό το θεατράκι που λέμε "Θέατρο κάτω από την Γέφυρα" και ίσως βρίσκεται στο ίδιο σημείο που ήταν και το παλιό. Ανάμεσα στο πέτρινο θεατράκι και το μνημείο υπήρχε και το συμμαχικό κοιμητήριο ή αλλιώς το Αγγλο-Γαλλικό νεκροταφείο με τους στρατιώτες που πέθαναν από τη χολέρα του 1854.
Την εποχή της Δικτατορίας, στην διεξαγωγή του 9ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ανοικτού στίβου το 1969, διαμορφώθηκαν όλοι οι χώροι δίπλα από το Στάδιο. Τον Ιούλιο του 1968 διαλύθηκε το Μνημείο και ο Τύμβος για να μεταφερθούν σε άλλο σημείο. Τα οστά του Καραϊσκάκη έμειναν μέσα στην λάρνακα, αλλά τα οστά των συναγωνιστών τα έβαλαν σε ξυλοκιβώτια που είχαν δομικά υλικά κατά την προηγούμενη χρήση τους!!! Παρέμειναν χρόνια μέσα στο γκαράζ του τέως Δήμου Φαλήρου, με κίνδυνο στο τέλος να χαθούν κι αυτά όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ελληνικοί θησαυροί. Όταν δε, ζητήθηκαν εξηγήσεις όλοι έκαναν τους ανήξερους.
Τελικά τα μνημεία είναι τοποθετημένα στο σημείο που φαίνονται στο βίντεο, αλλά δεν γνωρίζω εάν τα οστά του Καραϊσκάκη παρέμειναν εκεί μέσα. Τα οστά των συντρόφων του, λέγονται ότι βρίσκονται ακόμα μέσα στον Τύμβο. Αλλά ο Τύμβος δεν έχει καμία επιγραφή που να διευκρινίζει του τί ακριβώς είναι και τί περιέχει!
Τώρα το μόνο που μπορείς να δεις, χωρίς επεξηγηματικές σχετικές πληροφορίες για αυτά τα μνημεία να υπάρχουν πουθενά, είναι ό,τι έχει απομείνει από τις τιμές και τις δόξες που απέκτησαν αυτοί οι άνθρωποι εξ' αιτίας της ανδρείας τους και της αυτοθυσίας που επέδειξαν για να σώσουν την πατρίδα μας και να ελευθερωθούμε. Είναι σαν ένα σύννεφο, μακρινό και άπιαστο, που το βλέπεις μόνο εφ' όσον εσύ ο ίδιος ξέρεις την ιστορία αυτού του τόπου. Για κάποιον που δεν γνωρίζει τί είναι εκεί, αυτά φαίνονται σαν απλά διακοσμητικά μιας ακόμα πλατείας, παρατημένα στην διάθεση του καιρού και στον οίκτο του χρόνου.
Μπορείτε όμως να διαβάσετε αυτό το κείμενο και να πάτε καμιά φορά μια βόλτα, να παίξουν τα παιδιά σας στην παιδική χαρά που είναι δίπλα και ταΐζοντας τα περιστέρια να αναλογιστείτε τις διαφορές των ανθρώπων του τότε με τους ανθρώπους του σήμερα!
Η σύγκριση θα είναι πάντα άνιση, αλλά σκεπτόμενοι μπορούμε να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μοιάσουμε, έστω και λίγο σε αυτά τα ινδάλματα που άφησαν το όνομά τους χαραγμένο με αίμα στην ελληνική μας ιστορία!!!
Add comment
Comments