Αυτός ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού είναι Μητροπολιτικός. Είχα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί και μια μέρα από αυτές, απλά έτυχε. Ήθελα να πάω να ψωνίσω κάτι από κάπου εκεί κοντά, αλλά είπα να περάσω από την περιοχή να δω το κτίριο όπου βρισκόταν το παλιό μου Ωδείο. Το Πειραϊκό Ωδείο, που ήταν στον Κορυδαλλό, επί της οδού Ρούσβελτ και το διοικούσε η κ. Αναστασία Χρυσάνθου-Τερεζάκη.
Ωραία χρόνια τότε, ανέμελα. Ήμουν κι εγώ νέα και προσπαθούσα να ανοίξω τα φτερά μου, μέσα στο Ωδείο. Η "στενότητα" του χώρου μάλλον με περιόρισε κι έμειναν τελικά κλειστά!
Από τότε πέρασαν αιώνες, που λέει ο λόγος. Δεν έχουν περάσει και εκατονταετίες, αλλά εν πάση περιπτώσει, τα χρόνια που χωρίζουν το τότε με το σήμερα είναι αρκετά. Μακάρι να μην ήταν και να άρχιζαν όλα τώρα, πάλι από την αρχή!
Επειδή όμως αυτό δεν γίνεται, να πω ότι πέρασα απ' έξω από το Ωδείο, το οποίο εδώ και χρόνια λειτουργεί σαν σχολή χορού. Ήξερα ότι το Ωδείο είχε κλείσει, πολύ πριν πεθάνει η ιδιοκτήτρια, γιατί τα Ωδεία μετά την δεκαετία του 90' και λίγο πριν ξεκινήσει η κρίση, είχαν αρχίσει να παρακμάζουν, μιας κι ο κόσμος έπαψε να έχει λεφτά για μουσικές και τέχνες και περιοριζόταν αναγκαστικά στα απαραίτητα.
Από τα πολλά σούρτα-φέρτα που έκανα παλιά - πηγαίνοντας από το σπίτι μου που ήταν στη Νίκαια προς το Ωδείο που βρισκόταν στον Κορυδαλλό-, πολλά άλλαζαν συνεχώς και αδιαλείπτως. Και η πόλη του Κορυδαλλού συνέχιζε να αλλάζει κι αφού σταμάτησα τα πηγαίν' έλα μου, γιατί ο κόσμος συνεχίζει να εξελίσσεται, παρ' όλο που εσύ παύεις να είσαι μάρτυρας του έργου αυτού.
Ο Δήμος Κορυδαλλού ανήκει γεωγραφικά στη Δυτική Αττική, αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες υπάγεται στον Πειραιά. Ο μύθος ήθελε να κατοικεί εδώ, στους ανατολικούς πρόποδες του όρους Αιγάλεω, ο Προκρούστης, μέχρι τη μοιραία του αναμέτρησή με το Θησέα, που οδήγησε στο θάνατό του. Στην αρχαιότητα ο Κορυδαλλός αποτελούσε έναν από τους Δήμους της αρχαίας Αθήνας. Και παλαιότερα ονομαζόταν Κουτσικάρι.
Προπολεμικά υπήρχε και ένα επιβλητικό αρχοντικό, που ανήκε στον πρώην δήμαρχο Γεράκη στην γωνία Κρήτης και Αγίου Γεωργίου - πιθανόν υπάρχει μέχρι σήμερα -, αρχιτεκτονικό δείγμα της Αρτ Ντεκό στην Αττική. Όλα τα σπίτια εκείνη την εποχή είχαν αυλές και μεγάλους κήπους με μυγδαλιές, συκιές και άλλα δέντρα. Έως τα μέσα '60 που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, οι χωμάτινες αλάνες του Κορυδαλλού ήταν γεμάτες από παιδιά που έπαιζαν τα κλασικά παιχνίδια του δρόμου. Γυαλένια, βόλους, μπάλα, σβούρες, τα μήλα, κυνηγητό, κρυφτό και αμπάριζα.
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου ήτανε μία μικρή παράγκα - και έτσι θα έπρεπε να έχει παραμείνει μέχρι σήμερα - απέναντι από το 1ο, το μοναδικό δημοτικό σχολείο του Κορυδαλλού. Το πρώτο δημόσιο Γυμνάσιο Κορυδαλλού λειτούργησε σε δυο κτίρια, εκ των οποίων το ένα ήταν στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Το ξακουστό ιδιωτικό σχολείο Ρηνιωτάκη, Δημοτικό και Γυμνάσιο, ήταν κι αυτό στην Αγίου Γεωργίου. Στην Αγίου Γεωργίου υπήρχε επίσης και ο καλοκαιρινός κινηματογράφος Αύρα, με μια μάντρα γεμάτη με γιασεμιά.
Το πασίγνωστο ζαχαροπλαστείο του Κορυδαλλού ήταν το Κορονάντο που δεν ήταν βέβαια στην πλατεία του Άη Γιώργη, αλλά ήταν διάσημο για τις πάστες του σε όλο τον Κορυδαλλό και τις γύρω πόλεις. Τότε οι πάστες ήταν γεμάτες με ξηρούς καρπούς, με σαβαγιάρ και όχι με κρέμες σε σκόνη, παρά με χτυπημένες για ατελείωτες ώρες κρεμ πατισερί και σαντιγές, ώστε να είναι αφράτες κι απαλές. Υπήρχαν και γνωστές καφετέριες εκεί, όπου πολλοί μουσικοί και ροκ συγκροτήματα της εποχής έπαιζαν τη μουσική τους και οι Κορυδαλλιώτες τις έκαναν στέκια.
Τώρα βέβαια, όπως όλα κι όλοι, η πλατεία αυτή έχει χάσει την παλιά της αίγλη που τη δημιουργούσαν τα αυθεντικά πρωτοκλασάτα καταστήματα. Δεν παύει όμως να είναι ένα ωραίο σημείο για να κάνεις τη βόλτα σου με τα παιδιά, αφού έχει πάνω στην πλατεία μεγάλη παιδική χαρά για να παίξουν τα παιδιά σου, ακόμα και για να κάνουν ποδήλατο γιατί η έκταση της είναι πραγματικά αρκετή.
Περιμετρικά της πλατείας υπάρχουν αρκετά μαγαζιά φαγητού, ό,τι έχει απομείνει μέχρι σήμερα, σουβλατζίδικα, μαγειρεία, πιτσαρίες που καλύπτουν τις ανάγκες των γύρω κατοίκων, κυρίως την καλοκαιρινή περίοδο όταν "απλώνονται" και τραπεζοκαθίσματα επί της πλατείας του Αγίου Γεωργίου.
Η εκκλησία μεγάλωσε κατά πολύ, οι πτέρυγές τις επλήθυναν από την εποχή που την είχα δει για τελευταία φορά και γνώμη μου είναι, ότι προτιμότερο θα ήταν αυτά τα χρήματα να δίδονταν σε φτωχούς και όχι στην ανάπλαση του υπάρχοντος κτιρίου. Ο Χριστός δεν δίδασκε την τεχνογνωσία της πολεοδομίας, αλλά την αγάπη που θα έπρεπε να έχουμε για τους συνανθρώπους μας. Παρ' όλ' αυτά είναι ότι πρέπει για μεγαλεπήβολους γάμους και βαφτίσεις σε ανοιχτό κύκλο, αφού το μεγαλειώδες μέγεθος του ναού, μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο.
Πραγματικά θα ήθελα να είχα χρόνο για να μπορέσω να κάτσω σε ένα παγκάκι και να μην σκέφτομαι τίποτα, μέσα στο φως του ήλιου κι έτσι κάπως να ηρεμήσω και να θυμηθώ σκηνές από την νεανική μου ηλικία που νοσταλγώ και αναπολώ με αγάπη.
Add comment
Comments